Jij bent de spiegel, hun voorbeeld, de held. Voor je kinderen ben je de koning die telt. Ze vallen hun builen en zoeken een weg, stribbelen tegen als jij eens iets zegt. Je geeft soms hun plaats aan, de wereld vergaat, maar ze worden je dankbaar, heel vroeg of heel laat. Ze vragen je liefde, begrip en respect. Een kus als je stiekem hun lichaam bedekt. Een arm zou je afstaan, je leven nog wel. Ze zijn toch de toekomst, het gaat al zo snel. Truste pap, ’t was een leuke dag alweer. Ik hou ook van jullie, maar net ietsjes meer.

Vanmiddag luisterde ik naar een liedje van Acda en de Munnik. ‘Ren, Lenny ren. Ik draai het vaker en telkens sta ik op volschieten. Het nummer vertelt het verhaal van een overleden vader die over zijn zoon waakt. Hij is de wind en altijd om hem heen. Ergens. ‘Ben je boos of soms geen zin, ren dan hard tegen me in’, zingt hij en ik zie het voor me. Een jongetje met natte ogen. Vol onbegrip en kwaad op de wereld. Ik heb wel eens momenten dat er iets gebeurt. Iets wat op de een of andere manier met mijn vader te maken heeft en dan denk ik daar aan. Zou het kunnen straks. Als ik er niet meer ben. Zal ik ze dan kunnen zien. Zou ik ze bij kunnen staan in moeilijke dingen als verdriet. Of wellicht stiekem delen in hun geluk. Een moeilijk verhaal, want niemand weet [lees verder]

Thuisgekomen van een snelle boodschap zet ik mijn tassen op het aanrecht. Het staat vol met van alles. Een halve appel, schillen, mishandelde kaas met schaaf en allerlei plastic bakjes. Hongerige kinderen denk ik en ruim m’n eigen rommel op. Terug in de kamer zie ik een theedoek op tafel met iets er onder. Ik zeg niks want ik hou wel van een verrassing. Sterre komt bij de tafel staan en roept ons bij elkaar. ‘Jongens, ik heb een verrassing’. We moeten onze ogen gesloten houden en monden open doen. More trilt van angst als zijn zus een lepel naar zijn mond brengt. Ik kijk stiekem door mijn vingers heen en zie een wazig goedje naar binnen gaan. More kokhalst en kauwt of slikt niet. Met zijn hand voor zijn mond rent hij de keuken in en spuugt het ongeidentificeerde goedje hard in de gootsteen. ‘Getver, wat is dat?’ roept [lees verder]

Naar de kassa lopend zie ik een boos mannetje bij de snel kassa staan. Kwaad tierend loopt hij heen en weer. ‘Dan wil ik de manager spreken’, roept hij hard. Zijn ogen staan wijd. Trekt zenuwachtig aan de klep van zijn cap en kijkt verwilderd in het rond. Hij vindt geen medestanders en wendt zich weer tot het kassameisje. ‘Stelletje asocialen’, roept hij nu. ‘Ik was de vierde in de rij, dus krijg ik dit voor niks’. Hij wijst naar zijn boodschappen op de balie. Dat het een halve liter Duits bier en twee aanstekers betreft maakt het tafereel nog zieliger. Hij wil het spel spelen, maar kent de regels niet. Het meisje bewaart haar kalmte en probeert de jongeman uit te leggen hoe het dan wel werkt, maar dat wil hij niet horen. ‘Ik was gewoon de vierde in de rij’, roept hij weer. Het geldt niet als er [lees verder]

Vroeger wilde ik vrachtwagenchauffeur worden. Het leek me geweldig in m’n eentje door de nacht, iedereen op bed en ik maar rijden. Slapen in m’n cabine en op een primitieve manier eten koken. Een droom was het. Dat is het uiteindelijk niet geworden, zoals veel mensen iets heel anders worden dan waar ze ooit van droomden. Als ik er nu over nadenk vraag ik me wel eens af of ik met weemoed moet terug denken aan de niet verwezenlijkte dromen of juist blij moet zijn met de realiteit, mijn leven nu. Ik zou immers een ” topmodel” aan de haak slaan en we zouden zeker elke avond sex hebben, minimaal. Ik zou aan het strand wonen, een houten huisje in de duinen. Aan geld zou ik geen gebrek hebben en ik zou veel gaan stappen, heel veel en zou alle landen bezoeken. Ja, ik ging het maken, echt en helemaal. [lees verder]

Kijk jou nou, een kerel Eerlijk, oprecht, geen gezeur of gezeik Net 18 en nu al een gast van de wereld Dankbaar en tevreden. Zo groot als je nu bent, zie ik je nog klein. Zo kort nog, maar ook alweer zo lang geleden Een van de vier die mijn leven bepalen. we delen met hartstocht het prachtige leven Momenten van goud, met geen geld te betalen. Waar ik van hou. Wie je bent, wat je doet. Maar blij ook vooral. Weet dat ik heel erg trots ben op jou. Ik kan je niet dragen, maar ben er altijd. in het goede en kwade. Zolang ik het kan, tot het eind van mijn dagen.

We hebben weer eens gesjoeld van de week. Een snelle bak van mijn moeder afkomstig. We zitten tegen een verslaving aan en het doet me erg denken aan vroeger. Ik weet nog wel dat we met mijn ouders, broer, zussen en aanhang hele competities afwerkten. Achteraf begrijp ik dat mijn ouders ‘zwaar’ aan de drank zaten. ‘Sherry met chipjes’, zei mijn moeder dan gekscherend maar begrijp inmiddels wel dat het erg serieus was. Niet meer te stoppen. Ze waren zo oud als ik nu ben. Mijn kinderen zijn wij van toen. Het was altijd gezellig en we deden veel van dat soort dingen zoals dobbelen en spoorzoekertje in het bos. Wie het eerste terug thuis was moest alvast slagroom kloppen voor de Irish koffie. Het rare is dat ik zulke momenten nu pas terughaal. Er flitsten allerlei dingen voorbij wat ik al eerder had met een potje Yahtzee, afgelopen zomer. [lees verder]

Als ik voor het rode licht sta te wachten zie ik een buitenlandse jongen van een jaar of zeventien gehaast over de stoep voorbij lopen. Hij draagt een petje en een kort glanzend jack. Een sjaal over zijn mond, net over zijn neus maakt hem bij voorbaat verdacht. Ineens stopt hij en draait om. Hij kijkt met geknepen ogen naar de overkant en doet twee stappen de straat op. Auto’s passeren volop en redelijk op snelheid maar daar trekt hij zich niets van aan. Brutaal stopt hij midden op de weg en steekt een hand uit naar een tegemoetkomend busje. De man in het busje schrikt enorm en gaat vol in de ankers. Gespannen volg ik het tafereel en zit zelfs, stoerder dan ik ben, klaar om in te grijpen, mocht dat nodig zijn. Als het busje stilstaat kijkt de jongen weer naar de overkant en wuift. Een bejaarde man [lees verder]

Wellicht de laatste keer maak ik de rit naar Wuustwezel. Moeders huis moet leeg en een beetje bewust heb ik voor de laatste sessie gekozen. Alleen. Zo’n dertig jaar lang reden we heen en weer. De laatste negen jaar woonde ze er alleen en dat baarde me wel eens zorgen. ‘Ik kan goed alleen zijn’, zei ze dan altijd. Het huis is half leeg en maakt een trieste indruk. Als ik binnen stap bekruipt me een gevoel van verlies, maar dat is eigenlijk ongegrond. Ze is er gelukkig nog. Het is leeg en verlaten, maar toch ligt hier een mooi en rijk verleden. De sfeer was er duidelijk niet door de spullen in huis, maar zeker wel door haar aanwezigheid. Dat voel ik nu heel duidelijk. De laatste spullen moeten er nog uit, maar het grootste deel helaas naar het stort. Het maffe is dat ik alles zou willen bewaren. [lees verder]

‘Mag ik dan de roze, pap?’. ‘Ik denk dat jij de enige bent die de roze wil lieverd, dus die is zeker voor jou’. Terwijl ik naar de kassa loop kijk ik op de verpakking van de felgekleurde tandenborstels. Drie en een gratis, da’s mooi. Het is een Franse verpakking, want er staat: ‘3+1 gratuit’. ‘Kijk’, zeg ik tegen mijn dochter. ‘We krijgen er een grapefruit bij.’ ‘Echt papa?’, vraagt ze lief. ‘Dan moet je het wel zeggen bij de kassa’. Als ik aan de beurt ben speel ik het door. Het kassameisje pakt de verpakking en zoekt de bar code. ‘Krijg ik er echt een gratis grapefruit bij?’, vraag ik haar met een serieus gezicht. ‘Wat bedoelt u meneer?’. Ik vertel dat het op de verpakking staat, terwijl ik wijs naar de ‘gratuit’ tekst. ‘Nee’, zegt ze. ‘Dat betekent tandenborstel, maar dat is Frans’…

Maar één keer heb ik je echt kwaad gezien. ‘Ik mag ook nooit wat’, zei ik onterecht. Ik mocht vrijwel alles. De rest deed ik stiekem, net als alle anderen. Je was niet streng maar verdomde consequent. Nu niet, morgen niet en volgend jaar nog steeds niet. Duidelijk en achteraf heel goed. Je hebt je zorgen wel gehad. Om mij en het hele gezin. Jammer dat we vaak te laat beter gaan begrijpen. Dingen vallen steeds vaker op zijn plaats. Ik begrijp nu wel waarom. Wat je er mee wilde bereiken. In plaats van te vergeten ga ik je steeds meer waarderen. De lessen die je ons, vaak onbewust, leerde geven me nog steeds kracht. Ik pas ze op mijn manier toe omdat ik weet dat het werkt. Ja, natuurlijk mis ik je. Ieder jaar meer, maar verdriet heb ik niet. Ik heb het niet moeilijk. Als ik alleen ben [lees verder]

Als ik naar mijn auto loop, zie ik een stomdronken man een café buiten rollen. Hij staat verdwaasd rond te kijken en ik vraag hem of het allemaal wel goed gaat. Hij kijkt me verbaasd aan en vertelt me, terwijl hij met twee vingers probeert zijn gebit binnen te houden, dat hij graag een taxi zou willen. ‘Ben je alleen?’ vraag ik semi geïnteresseerd. ‘Nee, mijn vriendin zit nog ergens in een café’, zegt hij met een balend gezicht, terwijl ik met gebogen handen klaar sta om zijn gebit op te vangen. ‘Ik moet naar Vlissingen’, zegt hij ineens, ‘maar als ze niet mee wil bekijkt ze het maar lekker’. Ik hoor een dialect maar kan het slecht thuisbrengen, dus ik vraag waar hij oorspronkelijk vandaan komt. ‘Ik ben schilder’, zegt hij ineens. Ik vertel hem vooral niet dat ik van oorsprong ook schilder ben en probeer toch te achterhalen [lees verder]

Bang ben ik zelden en nerveus al een hele tijd niet meer geweest. Wat een simpel ‘bakkie doen’, zou moeten zijn is nu ineens een beladen visite geworden. Wat zeg je dan? ‘Hoe gaat het met jullie?’. Als ik naar de voordeur loop bonst mijn hart wat harder dan normaal. Ik heb het zelfs warm in de stormachtige kou van de avond. Marc doet open met een vriendelijk gezicht. ‘Hey man, kom er in’. Ook al ken ik de situatie van het trouwe stel maar al te goed, toch lijkt er niet meer aan de hand dan een gezellige sfeer in een prachtige huiskamer. Het moment van hoe te beginnen wordt meteen voor me ingevuld. We breken samen het ijs door ons te verwonderen over het prachtige ‘stekkie’, wat het stel een aantal jaren eerder betrokken heeft. Midden in de stad, maar eigenlijk ook weer niet. Het bed in de [lees verder]

De leukste en de liefste, de knapste bovendien Dertien pas maar al zo groot, het is bijna niet te zien De tijd gaat snel en jij gaat mee, soms mis ik wel dat kleine Maar wat er ook gebeuren zal, je blijft altijd de mijne Geniet van wat je ziet en voelt, ik geloof altijd in jou En weet dat ik er altijd ben, m’n schat ik hou van jou… Gefeliciteerd xxx

Al jaren probeerde ik heel subtiel op verschillende manieren haar uit huis te krijgen. Natuurlijk begrijp ik het wel. Ze heeft er heel lang met mijn vader gewoond en als je naar buiten kijkt zie je alleen maar bomen. Een beeld van rust waar menigeen van droomt. Toch is het huis nooit ideaal geweest. Omdat het ooit bestemd is geweest als vakantiehuis laat de isolatie te wensen over en was een cv-installatie ook geen overbodige luxe geweest. Noem het koppig of eigenwijs, mijn moeder is een standvastig typetje. Steeds weer had ze een ander argument om maar niet uit huis te hoeven. Ons ging het altijd om de zorg. Na het opvoeden van vier kinderen en het drijven van een zaak met mijn vader samen heeft ze in ieder geval wel wat verdient in de vorm van zorg en behaaglijkheid. Na een paar keer door de alarmcentrale uit bed te [lees verder]

Een bakkie bij de pomp. Het moet, ik kan het niet laten. Een mooie dikke Chrysler stopt en een wat oudere verzorgde dame stapt uit. Eenmaal binnen kijkt ze me aan en zegt vriendelijk gedag. Iedereen heeft wel eens zo’n moment dat je denkt iemand te kennen maar er geen naam bij kunt verzinnen. De trucker die naast me aan een statafel hangt helpt me. ‘Da’s Imca Marina toch?’ Ik kijk nog eens. ‘Ja zeg, je hebt gelijk’. Ze gaat naar het toilet wat mij mooi even bedenktijd geeft. Als ze uiteindelijk afgerekend heeft spreek ik haar net voor het buitengaan aan. Ik zeg eerlijk dat ik haar niet meteen herkende en ze lacht. ‘We worden allemaal wat ouder hè’, zegt ze lief. Ik loop er niet mee te koop normaal gesproken maar vertel haar dat ik wel eens stukjes schrijf. ‘Dat moet je blijven doen jongen’ zegt ze bijna [lees verder]

Mijn moeder baarde me en had veel pijn. Ze verzorgde me, gaf me eten, leerde me lopen, leerde me praten, sliep weinig, ruimde mijn kots op, verzorgde m’n verwondingen, hield me de hand boven het hoofd, en helpt me nog steeds als ze kan. Zij doet alles op haar eigen manier, net als ik. Natuurlijk zegt ze wel eens dingen waar ik het niet mee eens ben, en soms wel eens twee keer ook, maar dat mag. Mijn mening is ook niet altijd haar mening maar er is wederzijds respect. Natuurlijk heeft ze ook wel eens van die momenten dat ze denkt, “dat had ik misschien anders moeten doen”. Die momenten heb ik zelf ook, maar ik neem haar niks kwalijk en zij mij niet. Ze heeft altijd het beste met me voor en dat heb ik ook met haar. Ik heb nu ook kinderen en ik mag hopen dat [lees verder]

We zijn laat. Het is best een eindje rijden en er moet door veel mensen tenslotte ook gewoon gewerkt worden met deze dagen. De angst dat het feest al begonnen is verdwijnt al snel als we de lange rij buiten zien staan. Gelukkig. Eenmaal binnen is het gezellig druk. Geen duwende mensenmassa, maar het idee dat je in een druk winkelcentrum loopt. Boven vinden we een mooi plekje en schuiven aan. Ik hoef er niet perse met m’n lip bovenop. Ik hoef hem niet aan te kijken, maar wil wel zijn gelaatstrekken kunnen zien. De emotie en ontlading. Danny Vera doet Paradiso. Met zijn naam in grote verlichte retro letters achter hem slaat hij in zijn vet gebloemde pak met glanzende punten zijn eerste akkoorden. Kippenvel vanaf de eerste seconde. Hij doet niet alleen zijn laatste album, maar gooit er ook nog een paar ‘vette knallers’ door uit zijn megagrote [lees verder]

‘Doet het zeer?’, vraagt hij, duidelijk gemaakt, belangstellend. Ik geef aan er wel last van te hebben. ‘Waarom ben ik hier anders’, wil ik hem eigenlijk bekogelen, maar hou me in. ‘Moet ik mijn shirt uittrekken’, vraag ik. ‘Doe maar een beetje omhoog ‘, zegt hij nog ongeinteresseerder dan net ervoor. Hij kijkt bedenkelijk en knijpt. Ik trek me met een schok terug. Het doet zeer dus. Hij kijkt me niet aan en vraagt of ik ergens allergisch voor ben. ‘Nee’, antwoord ik trots. Hij gaat zitten en pakt een pen, vraagt mijn naam en waar ik woon. ‘Ben je ergens allergisch voor?’, vraagt hij weer. ‘Eh nee. Nergens voor’, antwoord ik netjes. Hij kijkt wazig en duidelijk met steeds minder interesse voor mij en mijn kwaal. ‘Zit het er al lang?’, vraagt hij me zonder aankijken. ‘Een week of twee denk ik ongeveer’. Wazig kijkt hij even op en [lees verder]

Mijn moeder is zuinig. Niet omdat ze toevallig in Zeeland geboren is, maar meer omdat haar generatie eigenlijk niet beter weet. Bewust van wat ze heeft en daarmee tevreden kunnen zijn. Ze let dus goed op de uitgaven die ze doet tijdens de boodschappen. Een huis- of B merk is echt zo slecht nog niet, dus maakt ze daar dan ook gretig gebruik van. River Cola, Duitse vleeswaren van een onduidelijk merk en meer van dat soort lekkernijen. Ook gooit ze zelden wat weg. ‘Vroeger stond en niet eens een houdbaarheidsdatum op’, zegt ze dan bijna boos. De oude stempel, je weet wel. Toch is de pindakaas een uitzondering op deze regel. Ze vindt eigenlijk dat er maar één echte pindakaas is en dat is die van Calvé. Dagelijks smeert ze buiten de hele boel onder met het bruine goedje. ‘Haar vogels’ vinden dat namelijk heerlijk. Grote groepen komen er [lees verder]

Ik had mijn rijbewijs nog maar net, of ik maakte de buurt al onveilig met mijn rode Ford Escort. Niet meer dan 1100 cc onder de motorkap, maar dat maakte me allemaal weinig uit. Er zat muziek in en dat was toch wel het allerbelangrijkste. Vooral in de eerste maanden moest er gereden worden. Veel. Vooral vaak om boodschappen voor mijn moeder, maar daarnaast verzon ik ook nog allerhande onbenullige bestemmingen. Op vrijdagavond was het koopavond. Het moment van de week. Aangezien er in die tijd nog door de winkelstraat gereden mocht worden, maakten we daar maximaal gebruik van. Rondrijden en meisjes kijken. Op een mooie avond kreeg ik het idee de sproeiers van mijn ruitenwissers een kwartslag te draaien. Op die manier kon je mooi de mensen op de stoep verrassen met een lekkere straal sop in hun nek. Als je dan in de achteruitkijkspiegel keek zag je ze [lees verder]

Na een hele dag met een Engels sprekende jongeman te hebben gewerkt, rijdt hij ook nog met me mee naar huis. Vooral in het begin is het weer even lastig je gevoelens weer te geven in een andere taal, maar ik merk dat ik naarmate de dag vordert de slag weer aardig te pakken heb. Hij is er nog maar pas en beheerst onze taal niet, dus besluit ik hem een aantal belangrijke kernwoorden te leren. Hij lacht en begrijpt dat hij met deze woorden geen brood gaat krijgen bij de bakker. We praten de hele dag in gehandicapt Engels over zijn afkomst, vrouw en de landelijke gebruiken. Ook onderweg maakt hij gretig gebruik van mijn altijd luisterende oren. Voordat ik hem thuis afzet stop ik nog even bij de supermarkt voor het eten van de avond. Hij besluit in de auto te wachten. Als ik een klein inpandig Turks [lees verder]

Voorzichtig zet de oude man de rolstoel achteruit tegen de betonnen boulevardrand. Met zijn gebrekkige trillende handen zet hij de remmen op de wielen. ‘Ik ben zo terug’, fluistert hij lief en laat haar achter. Voor even, weten ze allebei. Dan kan het. De oude man komt terug met twee hoorntjes vanille ijs. Zorgvuldig doet hij een servetje rond de koek onder het ijs. Met eveneens een trillende hand pakt zijn liefde het ijsje aan en likt aan de druppende bol. De man gaat naast haar op het muurtje zitten en ook hij probeert het hevige smelten voor te blijven. Het is te warm en eigenlijk niet te doen. De straaltjes gesmolten ijs lopen onregelmatig over de handen van de oudjes. De vrouw zit in korte tijd helemaal onder de vanille drab. Het drupt van haar handen via de rolstoel op de grond. Ik vind het moeilijk. Wanneer mag je [lees verder]

Speeding love, I had a blast sparkling eyes, they went so fast overwhelmed my beating heart we would never be apart the fear of being just to soon shrunk my red hot air balloon the moment that I brought you home you visited my thunder dome All good things come to an end Memories, the time we spend Living fast, no time to waste Saying loves and copy paste Golden girl withe eyes so blue, it was you, the whole night true Stole my heart, right from the start, we’d never gonna be apart Golden girl the pretty face, goodness Grace, from out of space Unexpected very much, without the clutch, a magic touch After years, just at the door Far more woman than before Just in time but way too late Superfi communicate See you later, waved goodbye Act a smile, inside I cried What I saw is what [lees verder]

‘Er komt nooit meer een vent in m’n huis’. Strenge woorden van mijn inmiddels licht bejaarde moeder van vierentachtig die haar man acht jaar geleden verloor. Een onverbiddelijke Alzheimer nam hem nietsontziend mee. Aan de ene kant vind ik het wel jammer dat ze zo denkt, want vriendschap maakt het leven toch een stuk aangenamer. Ook zonder sex. Tegelijkertijd begrijp ik het ook wel een beetje. Terugkijkend op wat ik ken van haar leven heb ik veel respect voor haar als het om het huwelijk gaat. ‘Je maakte een keuze en dat was voor het leven’. Hoe dan ook werden de geloften nagekomen. Natuurlijk, het was ‘toen’ allemaal niet zo goed geregeld voor een alleenstaande moeder, om nog maar te zwijgen van de taboes die heersten. Voor de kleinste afwijking staken ze je doodleuk in de brand of werd je aan de paal op het plein gebonden. Bij wijze van [lees verder]

Nerveus lopen de dames heen en weer. Op de gelijkgestemde shirts prijkt de alom bekende ‘Rink Ribbon’, wat staat voor respect en saamhorigheid. Met vereende kracht en persoonlijk doorzettingsvermogen vechten ze samen, maar toch ook weer ieder voor zich. Iedere patiënt is tenslotte een ‘geval’ op zich, maar hun doel is gelijk: Tegenstand bieden tegen die verschrikkelijke en slopende ziekte. ‘Opgegeven’ De, normaal gezien op maandag gesloten, kapsalon is vandaag een centrum voor lotgevallen. Vrouwen van willekeurige leeftijd mogen zich op deze ‘World Cancer Day’, eens lekker in de watten laten leggen. Dat ze het verdienen staat buiten kijf, maar cadeautjes worden niet altijd eerlijk verdeeld. Eigenlijk hebben ze het gewoon nodig om bij te tanken, want ook de persoonlijke energie is niet oneindig. Normaal gezien ben ik niet snel zenuwachtig, maar vandaag is toch een bijzondere dag. Er zullen dames komen die nog midden in een behandeling zitten, maar [lees verder]

Je ligt tegen me aan. Kleine poes kijkt zielig, alsof hij weet. Hij voelt de liefde, knort voldaan. Mijn hand gaat door je haar. Ik zal er zijn, dat weet je wel. Een hulplijn voor je leven, tot mijn laatste jaar. Ik hou van jou. Ik zeg het altijd voor het slapen. Waarheid in gewoonte, ik beloof je eeuwig trouw. Hou je vast. Laat het stormen. Ook deze wind gaat toch weer liggen. De zon schijnt dan in je gezicht en verbleekt de last. Morgen weer een nieuwe dag. Hoofd omhoog en schouders breed. Wij tegen de wereld, strijdend in één team. Altijd de laatste lach!

Bij het binnenkomen valt hij me meteen op. Door zijn niet te missen lange gestalte en markante hoofd steekt hij boven bijna iedereen uit. Ik observeer hem een tijdje terwijl ik denk aan de manier hoe ik hem zal gaan benaderen. Normaal gezien spreek ik redelijk makkelijk iemand aan, maar nu voelt het anders. Eng bijna. Het is druk in de zaal en ik zie dat Peter maar met moeite zijn aandacht weet te verdelen onder de vriendenschaar van hem en de andere bandleden. Ongewild misschien, maar de grote en trouwe vriendengroep lijkt extra begaan met de Rockabilly verslaafde ‘Contrabastovenaar’. Natuurlijk weet inmiddels iedereen van zijn zorgwekkende fysieke toestand. Iedereen zou alles voor hem willen doen, maar dat gaat niet. Helaas, maar zo werkt het nu eenmaal niet in het leven. Op het podium is hij zichtbaar even alles kwijt. Opgaand in de muziek zijn er even geen zorgen en [lees verder]

Met vermoeide benen slenter ik naar mijn voordeur. Zoals iedere dag vis ik eerst de post uit mijn bus. Veel brieven die ik liever niet krijgen zou, maar het is niet anders. Soms bijna blij met een grote verrassing van de postcodeloterij, waar ik niet eens aan mee doe. ‘Maak vlug open, wie weet’. Vandaag een dikke envelop. Mijn naam en adres met de hand geschreven. Eenmaal binnen maak ik de envelop open en vind een boekje. Ik weet meteen van wie, want ik herken het groene lintje met een strik. Het is haar blijkbaar niet om het geld te doen, want ik moest nog betalen. De hoogte van het bedrag leek me een schijntje als je weet wat ze in haar mars heeft. Ik zou het van de week overmaken, maar ze was me voor. Marije Hage. Ik ken haar niet. Op de een of andere manier kwam ik [lees verder]

Een controle van de sterke arm midden op de dag is altijd spannend. Ik schiet altijd in de stress want over het algemeen vergeet ik mijn gordel, mijn autopapieren en mijn rijbewijs. Die spullen liggen overal, maar bijna nooit in mijn auto. De tijd om snel mijn gordel om te snoeren heb ik niet dus rijd met mijn liefste gezicht de fuik in. Voor mijn open raampje verschijnt een uiterst vriendelijke man. Zo’n man waarvan je zou kunnen vermoeden dat hij het pak dat hij draagt heeft gestolen. In het netste geval geleend, want agenten stelen natuurlijk niet. In ieder geval lijkt het geen typische oom agent. ‘We houden een controle’, vertelt hij me met een relaxt gezicht, terwijl ik mijn hand nog aan de sluiting van mijn gordel heb. Ik wacht op zijn gordelvonnis, maar dat komt niet. ‘Zou u even willen blazen?’, zegt hij bloedserieus. Ik ben verrast, [lees verder]

‘Ik bel je straks wel terug, Star Trek begint zo’, hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Ik had nog niet eens wat gezegd. Ik had wel in een of andere sloot kunnen liggen, maar dat boeide blijkbaar niet. Star Trek begon bijna. Verstomd bleef ik achter. Ik heb het gesprek zonder antwoord weggedrukt en kon het eigenlijk niet zo goed snappen. Ik weet wel dat ze bestaan, de ‘Trekkies’, maar van sommigen verwacht je het gewoon niet. Voor me in de rij staat een stel. Ik sla ze even gade en zie dat ze heel erg goed bij elkaar passen. Hij lijkt erg veel op Jason Statham, ook qua postuur en het meisje heeft veel weg van zo’n kindsterretje uit een Amerikaanse avonturenfilm. Petje achterstevoren met daarop een prachtig gouden Star Trek logo. ‘Jason’ heeft een zwart shirt aan met eveneens zo’n mooi futuristisch vignet, wat de [lees verder]

‘Eentje van hun is zo leuk en grappig pap. Die doet net of hij niks kan, maar die kan echt wel goochelen hoor’. Mijn dochter Sterre won via de Jumbo 4 kaartjes voor een optreden van een ‘Magic Show’, verzorgd door de familie Kazan. Ikzelf zou er nooit kaartjes voor kopen om heel eerlijk te zijn. Niet dat ik geen respect heb voor wat deze artiesten je voorschotelen. Integendeel. Het is meer het onbegrip wat me op een bepaalde manier irriteert. Zoals velen met mij is het erg vervelend de onmogelijk lijkende trucs niet te kunnen doorzien. Op tv zag ik meermaals optredens met veel rook, wind en wapperende blonde haren, maar in vervoering raakte ik nimmer. Ondanks de vooroordelen trap ik lekker mijn schoenen uit en onder de stoel van mijn voorzitter. We zijn weer eens weg en dat is tenslotte ook al iets. Live en met mijn neus [lees verder]

Als ik de nieuwsberichten even snel doorloop kom ik een bericht tegen. Een bericht uit een verscheurd hart waar ik een zenuwachtig onderbuikgevoel van krijg. Het betreft de kleine Donny. Iedereen kent hem en iedereen weet het nog. Het raakt me vol, elke keer weer. Temeer omdat ik zelf ook vier kinderen rond heb lopen en fietsen. Natuurlijk. Mensen komen en gaan, ik weet het. Maar iedereen heeft moeite met het verlies van een dierbare. Altijd te vroeg. Soms onbegrijpelijk vroeg. Sommigen met en anderen zonder de kans op een waardig afscheid. Ik weet niet wat erger is en waarvoor ik zou kiezen als het kon. Het waarom zullen we nooit weten en kunnen begrijpen. Het blijft gruwelijk oneerlijk. Mijn vader verliet ons moedig strijdend tegen het smerige Alzheimer. Een oneerlijke, verterende en veel te lange strijd. Niet te begrijpen waar hij dat aan verdiend heeft. Afgelopen weekend zie ik [lees verder]

Lopend over de groene dijk sta ik even stil op het punt waar de ‘grote bult’ vlak voor de finish moet hebben gelegen. Wat reed ik er graag. In de verte zie ik het punt waar je de dijk overstak en terug moest over het zware zandstuk met diepe knippen. Dijk op, dijk af. Het moet gisteren geweest zijn, want ik zie het nog zo voor me. De werkelijkheid is helaas anders. Ondanks er nog maar weinig over is van de vierkante meters die ze jarenlang tot hun beschikking hadden is MSV de Uitlaat nog steeds een hardwerkende vereniging. Vechtend voor het behoud, want wat je af moet geven krijg je in dit geval zelden nog terug. De overgebleven ruimte is tot de laatste meter benut. Net als toen is de organisatie strak en het baanonderhoud bovenmaats. Ze kennen de grond met diens behoeftes als geen ander en bewerken het [lees verder]

Het is waar. De ouderdom laat steeds meer sporen na. Uiterlijk tot daar aan toe, maar met het lichamelijke deel heb ik meer last. Ik kan alles nog wel, maar het kost me tegenwoordig zeker dubbel zo veel moeite een voorheen simpele klus te klaren. Het is niet erg. Het is niet anders. Ik ben geen klager. Het heeft geen zin en daarbij is het voor een ander ook erg vervelend. Toch loop ik al en maand met een pijnlijk knie. Het is vervelend als ik werken moet, maar ook liggend in bed zeurt de pijn door, dus besluit ik toch maar te bellen. Een altijd vrolijke Willem Verbruggen neemt op. Ondanks zijn steeds drukker wordende programma, weet hij me toch ergens tussen te wringen, zodat ik op korte termijn geholpen kan worden. Praktijk54. Ik was er al een keer eerder, maar toen voor mijn crossende zoon. Na drie maanden [lees verder]

Het ‘bakkie doen’ stond al een tijdje op de planning. Door de wederzijdse drukke agenda’s duurde het toch nog redelijk lang. Na een kort social media gesprekje in de afgelopen week is het er dan toch van gekomen. Seryljo. Een naam die ik nog nooit eerder ergens hoorde. Het zou Indonesisch zijn, zonder een voor hem bekende herkomst of betekenis. Goedlachs met een open karakter. We komen op veel punten verrassend overeen. Ook onze relatie statussen zijn gelijk en bij beiden bewust. Een overwogen keuze in volledige berusting. Niks moet en we mogen bijna alles. Ook hij kan terugkijken op een bruisend verleden waar hij meer dan vrede mee heeft. Mooie tijden beleefd als MC, waar hij de handen in de lucht kreeg. ‘Warmdraaien vond ik altijd het mooiste’. De tent aanwakkeren tot een laaiend vuur in zijn volle glorie. ‘Dat zijn momenten die je vast wil houden. Nooit meer [lees verder]

Ik weet eigenlijk niet precies wat we er deden, maar we waren er wel altijd. ‘Chillen’ heet dat tegenwoordig. Zeker 40 jaar geleden, maar sporthal ‘de Kannebuis’ is zo goed als niks veranderd. In de hoek van de flipperkast staan nu twee gokkasten. De flipperkast was van ons. ‘Ownen’, heet dat nu volgens mij. Als we hem eenmaal bemachtigd hadden kwam er geen vreemde meer aan te pas. Dat je een vrij spel kreeg bij twee keer 0 in de eindscore, wist dan ook niet iedereen. Met een klap ging het ding in de laatste ronde bij de juiste score op tilt. Zo speelden we de hele middag gratis. Ook tafelvoetbal was toen nog groots. Hele competities werkten we af. We dachten heel wat te zijn, totdat er een ‘pro’ liet zien hoe je met de rechtsback, alles omzeilend, keihard tegen het achterhout van het doel van de tegenpartij kon [lees verder]

Zolang ik me kan herinneren heb ik al een voorliefde voor hamburgers. De ene is de andere niet, daar ben ik inmiddels wel achter. Als het echt moet uit het frietvet, maar het bakplaatmodel is de grote favoriet. Gebakken ui, een beetje curry en ik ben een gelukkig mens. Na een middag ijsbaan rommel ik mijn kinderen bij elkaar. ‘Wat gaan we eten pap?’, vraagt mijn dochter. Ik heb nog geen idee. Het boodschappen doen is er ook bij ingeschoten, dus veel opties uit eigen keuken zijn er eigenlijk niet. Mijn dochter heeft een plan. ‘Gaan we naar die nieuwe hamburgertent pap?, da’s echt vet lekker’. Aangezien ik nog zelden in de binnenstad kom heb ik geen idee waar ze het over heeft. ‘Waar de Mac zat vroeger, daar is nu een nieuwe zaak’. Met uitzicht op een goeie hamburger krijg je me overal naartoe gelokt. We steken de markt [lees verder]

Als ik thuis aan kom lopen zie ik het silhouet van een wat oudere man. Hij zit naast mijn trap, voorover gebogen met zijn rug tegen de muur. Omdat ik me afvraag of het wel goed gaat spreek ik hem aan. Er valt een donkere schaduw over zijn gezicht, waardoor ik alleen zijn felblauwe ogen zie. Hij kijkt moe. Hij brabbelt wat, maar ik merk dat het praten hem veel moeite kost. Ik versta hem niet. In de schittering van de buitenverlichting zie ik zweetdruppels op zijn wang. Ik bied hem aan een dokter te bellen om er achter te komen wat er precies met hem aan de hand is. Hij kijkt me alleen maar aan. Zegt niets. Ik loop naar binnen zoek intussen op mijn mobiel naar het nummer van de dienstdoende arts. Terwijl ik wat scroll hoor ik herrie. Het komt van buiten, maar ik zie niets. Ik loop [lees verder]

Als ik de deur open staan er vier bevallige jongedames in spannende ziekenhuiskledij op me te wachten. De mutsjes laten nog wat te raden over, maar doen zeker geen afbreuk aan het uiterlijke schoon. Ik word in de watten gelegd. Ze vragen me hoe het gaat en of ik wellicht een beetje zenuwachtig ben. Dat gebeurt niet snel, maar met vier vrouwen in één kamertje moet m’n jekkie toch wel even uit. Ik ga liggen terwijl nog even snel mijn kussen wordt opgeschud. De verdovingsnaalden gaan er diep in, maar ik hou me groot. Mijn arm gaat op en neer terwijl er in mijn hand geplukt wordt. Het blijft een aparte ervaring om er helemaal bij te zijn. Al snel gaan de hechtingen er in en word ik in het verband gezet. ‘Bent u alleen?’, vraagt een van de zusters bezorgd. ‘Ja, al een jaar of tien inmiddels. Waarom?’. Ze [lees verder]

Als ik in de werkplaats van een bakkerij aan het werk ben hoor ik plots een bekende stem. Hij lacht. Ik kan het geluid niet meteen thuisbrengen dus kijk nieuwsgierig om het hoekje. Rico kijkt me aan. ‘Hallo’, zegt hij vriendelijk. ‘Hee Rico’, reageer ik ietwat verrast. Hij heeft mij zeer waarschijnlijk verder niets te vertellen en ik weet zo snel niet deze kans uit te buiten dus ik ga weer verder met mijn werkzaamheden. Ik volg het gesprek wat hij heeft metde dame achter de toonbank. Hij is goedlachs en uiterst vriendelijk. Hij praat netjes en neemt de tijd uitgebreid te antwoorden. Ik gluur nog even en zie dat hij geniet van de aandacht. Het is geen patser met een grote bek. Hij kijkt niet gevaarlijk of stoer. Zijn brede postuur en de onwaarschijnlijk dikke benen verraden wel wat, maar verder lijkt hij in niets op de vechtmachine die [lees verder]

Vijf minuten te laat. Uiteraard. Aangezien ik de helft maar heb gelezen van mijn ziekenhuisuitnodiging moet ik aan de welkomstbaliemannen vragen waar ik moet zijn. ‘Derde etage’. Het even snel naar binnen, door een klein sneetje kijken en met vier hechtingen dichtnaaien zit er blijkbaar niet in vandaag. Ik krijg zelfs een eigen bed toegewezen. Ik heb honger. Normaal gezien red ik het niet om een hele dag niet te eten. Nu moest het. Van weer een andere zuster krijg ik allerlei instructies. ‘Wie komt u ophalen?, dan kunnen we haar bellen als u uit de operatiekamer komt’. Ik leg uit dat ik geen ‘haar’ heb en waarschijnlijk gewoon zelf naar huis zal rijden. ‘Dat lijkt me niet verstandig’, merkt ze terecht op. Verstandig is ook niet een van mijn allersterkste eigenschappen. Ik ben ruim op tijd want navraag leert dat ik pas twee uur later geholpen zal worden. Ik [lees verder]

Ze legt me in de watten, komt meteen als ik haar bel en domgenoeg verdenk ik haar van zoekend vrijgezel Ik gluur vanuit een ooghoek, als ze voorbij komt lopen want tussen een paar drukkers staat haar schort een beetje open Ze lacht om al mijn grappen, is streng, soms zelfs wat bazig niet erg want door de pillen ben ik toch een beetje wazig Ze is blij met me, dat denk ik dan, de leukste van de zaal en uiteraard ben ik ook erg benieuwd naar haar verhaal Ze heeft het druk, zo zegt ze, ik vat het niet persoonlijk op schuift gordijnen langzaam dicht, de spanning stijgt ten top Ze hijst me lief romantisch, in een rare blauwe tent en laat me achter, smoorverliefd, op de volgende patient…

Een ‘mannenhuis’. Het klinkt grappig, maar is eigenlijk gewoon een bende. Altijd. Ik woon samen met een zoon van 15 en één van 26. Ze passen hier zo goed, omdat ze veel van mijn karakter hebben. We hebben allemaal dezelfde humor wat een gezellige, ontspannen en hechte band schept. Ook wat van mijn onhebbelijkheden kregen ze mee. Ik ben in de loop der jaren wat dat betreft gelukkig wel wat veranderd. Ouder geworden en wijzer. Wijzer in de zin van gevallen builen en geleerde levenslessen. Als ‘oudste’, dien ik natuurlijk de regels te bepalen in ‘huize Heijt’. Die hebben veelal te maken met het opruimen van eigen bende. Zo nu en dan schiet ik uit en ben ik er helemaal klaar mee. Ik roep ze samen en geef ze ieder hun portie vet. Ik vertel ze eerst hoe blij ik met ze ben en waar hun talenten liggen. Daarna speel [lees verder]

‘Mag ik dan de roze pap?’. ‘Ik denk dat jij de enige bent die de roze wil lieverd, dus die is zeker voor jou’. Terwijl ik naar de kassa loop kijk ik op de verpakking van de tandenborstels. Drie en een gratis, da’s mooi. Het is een Franse verpakking, want er staat: ‘3+1 gratuit’. ‘Kijk’, zeg ik tegen mijn dochter. We krijgen er een grapefruit bij. ‘Echt papa?’, vraagt ze lief. ‘Dan moet je het wel zeggen bij de kassa’. Als ik aan de beurt ben speel ik het door. Het kassameisje pakt de verpakking en zoekt de bar code. ‘Krijg ik er echt een gratis grapefruit bij?’, vraag ik haar met een serieus gezicht. ‘Wat bedoelt u meneer?’. Ik vertel dat het op de verpakking staat, terwijl ik wijs naar de tekst. ‘Nee’, zegt ze. ‘Dat betekent tandenborstel, maar dat is Frans’…

Samen met een collega doe ik nog even een snelle boodschap voor we op klus gaan. Ik betaal mijn deel en sta aan het einde van de gang te wachten. Het meisje houdt haar hand op en pakt het losgeld aan van mijn werkmaatje. Ze telt en pakt er een 2 euro munt tussenuit. Ze kijkt nog eens goed en houdt de munt op zijn kant. Langzaam leest ze tekst die op de zijkant van de munt staat. ‘…zij met ons..’ zegt ze langzaam en zacht. Ze kijkt ons aan. ‘Er staat wat op’, zegt ze met een verwonderde blik. Ze pakt een andere munt uit de kassa la en houdt deze ernaast. ‘Oh, op deze ook al. Ik heb er meer van’. Eerst denk ik dat ze een geintje maakt, maar dat is niet zo. ‘Denk je dat hij vals is?’, vraag ik haar. Ze kijkt me aan en lacht. [lees verder]

Steeds langer geleden. De momenten ken ik nog, glashelder. Herinneringen duidelijker zelfs, maakt het een kort verleden. Toen. Alles onbewust vanzelfsprekend. Het gemis duurt voort. Konden we het maar overdoen. Foto’s en een schilderij. Jouw ketting om mijn hals. Met mama praat ik over jou, zo ben je toch bij mij. Ik weet zo is het leven. Dat besef maakt me soms bang. Geluksgevoel van kinderliefde, elke dag. Ik kan niet zonder, zou ze alles geven. Ik weet dat heb jij ook gevoeld. Dat maakt het leven waard. En dat ik één keer zei dat ik nooit wat mocht, heb ik echt niet zo bedoeld. Ik kan je niks meer geven. Dankbaar voor wat jij me gaf. Het maakte me tot mij. Jouw liefde stroomt nu door en laat me herbeleven. Deze brief, een cadeau voor jou. Respect om wat je was voor ons. Mijn moeder en de mensen om [lees verder]

Wat gaat het hard. Met mijn vinger tegen de wijzer. Ik weet het wel, het heeft geen zin, maar toch. Groot en sterk, slim bijdehand. Mijn schoot doet moeite maar laat niets merken. De verbale kracht groeit. Tot ik het op een dag misschien niet meer weet. Tot ik moet vragen. Tot ik moet wachten. Zouden ze komen vandaag. Wat je geeft krijg je terug. Ik hou me vast…

Op onze geprepareerde fietsjes trokken we onbezorgd en wheelies makend de buurt door. We verzamelden altijd bij café de Handwijzer. Marco, Ad en ik haalden Peter op. Door het keukenraam zag ik je dan zwoegen. Dat is het juiste woord, want dat deed je. Voor jou was het normaal, je wist niet anders. ‘Moeten de jongens niks eten?’, vroeg je steevast aan Peter. Onze ‘woensdag frietjes dag’ van thuis werd uitgebreid met een extra sessie. Op dat moment was het de Handwijzer, maar het maakte helemaal niet uit waar je achter de bar en in de keuken stond. Elke ingezakte tent kreeg jij weer aan de gang. Met regelmaat werd er van locatie gewisseld en dan kwam de karavaan chauffeurs en losse gasten gewoon achter je aan. Als een lopend vuur werd via het ‘truckersbakkie’ doorgegeven waar Toos zat. Het leek gewoon toen, maar het was bijzonder. Als je jong [lees verder]

Ik klik je profiel door. Foto na foto. Hetzelfde meisje, toch zoveel gezichten. De camera lacht, je hebt er een oog voor. Verlangende ogen. Het pure dat schittert. Je denkt aan wat komt en aan tijden vervlogen. Soms moet het er uit. Eenzaam met liefde. De passie die borrelt, een hard bonkend hart, zonder geluid. Er is tijd genoeg. Toch vliegt het voorbij. Straks ben je oud en misschien niet meer nodig. Een boer zonder ploeg. Steeds onderuit. Jezelf opgeraapt, strompel je verder. Tot het weer gaat met de zon op je huid…