Na een lekkere dag werken rij ik op het gemakje naar huis.
Bijna thuis zie ik ineens een vrouw met een fiets aan de kant van de weg, heel verdwaasd uit haar ogen kijken en even twijfel ik, zou ze hulp nodig hebben?
Ik denk, ik draai gewoon even om en rij er nog een keer langs om nog eens goed te kijken of ze mij op de een of andere manier nodig zou kunnen hebben, ben tenslotte padvinder geweest en probeer altijd 3 goede daden te doen op een dag en had er toevallig nog 1 over en had voor die avond ook nog geen afspraakje staan dus ja, waarom niet.
Weer rij ik langs de vrouw met fiets en zie dat ze een heel rare blik in haar ogen heeft.Voor hetzelfde geld is ze gewoon dronken, maar besef dan ook weer meteen dat als je om half 6 al zo zat bent dat je niet meer kunt fietsen, je wellicht op de een of andere manier toch wel een beetje hulp nodig hebt, of die hulp dan van mij moet komen is een tweede natuurlijk.
Nog steeds twijfelend of ik haar redder van de dag zal worden draai ik weer mijn bus en rij haar weer tegemoet en verbaasd zie ik dat ze midden op straat ligt, in een voor een vrouw van rond de 30 een wat minder romantische positie, daar gaat mijn derde daad flitst er door mijn hoofd.
En nu maar hopen dat ik geen visite meer krijg vanavond, of zou ik al een daad van morgen mogen gebruiken?
Ze ligt dus midden op straat en ik zet mijn bus midden op de weg met de alarmlichten aan, loop naar haar toe en ze kijkt me heel vreemd aan terwijl ze wat bloed van haar mond veegt.
Vervolgens wil ze op haar fiets klimmen en valt er bijna aan de andere kant weer van af en ik kan haar nog net tegenhouden en geef haar de tip dat ze beter haar weg lopend kan vervolgen.
Ze pakt haar fiets en zwalkt over de weg, waar overigens geen fietspaden zijn dus de kans dat ze vreselijk aangereden zou gaan worden was heel goed aanwezig.
Doe altijd wel stoer maar kreeg toch een beetje medelijden met de vrouwelijke zuiplap.
Je zal het de volgende dag maar horen dat ze in de sloot gevonden was, aangereden met fatale afloop, en haar tanden door haar lip….nee, daar zou ik ook niet best van slapen dus op dat moment besloot ik haar, inclusief fiets, maar in te laden en te kijken of we haar huis, schuur of doos zouden kunnen vinden.
Dronken was ze wel, dat was wel duidelijk, en dat het geen Belg was kreeg ik ook al een beetje in de gaten.
“speangies ?” zegt ze een paar keer met het bloed aan haar lippen.
Na een minuut of 5 krijg ik in de gaten dat ze benieuwd is of ik misschien “ook” Engels praat maar denk dat ik haar Pools nog beter had begrepen, maar probeerde er dus achter te komen waar ze van plan was te gaan slapen, die avond dus ik gooide haar fiets aan de kant en manoeuvreerde haar in de bus.
Bij een anders typ had ik haar er misschien wel even ingetild, maar met al die makkelijk overdraagbare ziektes tegenwoordig leek het me beter haar maar een beetje te laten doen en wonderwel zat ze er vrij snel in.
Fiets achterin en hup daar gingen we.Your house? Probeerde ik een klein beetje wanhopig.
Ze wees rechtdoor met haar trillende hand en leek toch wel te weten waar ze was en het liefste heen wilde.
Onderweg zat ik naar haar te kijken en dacht ineens aan wat er allemaal door haar heen moest gaan, wat ze hier deed, behalve paprika’s plukken en wat haar plannen waren voor de toekomst.
Wellicht was ze een tijdje geleden naar ons beloofde land gereisd met een bepaald doel, een droom misschien, maar om die droom te verwezenlijken had ze volgens mij de juiste koers nog niet gevonden.
Heel blij keek ze me aan en zei, “too kind, you’re too kind”
Of dat nou nodig is of niet vroeg ik me niet eens af, maar had toch wel met haar te doen, tenslotte heeft of had ook zij ouders, die blij met haar waren toen ze geboren werd.
Die bewuste ouders zullen ook wel een toekomstbeeld gehad hebben bij en voor haar en diezelfde ouders zitten misschien wel thuis en vragen zichzelf af hoe het toch met hum lieve dochter gaat en intussen gaat ze op het gemakje naar de klote en niemand die het zich hier interesseert.
Maf wel, vooral als ik dan naar mijn eigen kinderen kijk en besef hoe veel ik dat kwartet hou, kan ik niet begrijpen dat zo’n vrouwtje hier zomaar straalbezopen midden op straat kan komen te liggen, haar doel niet gehaald of zwaar voorbijgeschoten, droom werd een zware desillusie.
We kwamen bij een huisje aan waar ze dan waarschijnlijk de nacht wel door zou brengen en vroeg me of ik een 100 meter voor het huis wilde stoppen dus ik plukte haar fiets uit de bus en zocht samen met haar naar haar evenwicht
Een van de weinige vrouwen die me ook nog wilde betalen voor de gedane diensten trouwens.
Ik stapte in en draaide de bus, reed haar weer tegemoet en ze riep nog een paar keer, thank you , thank you en wierp me een paar handkusjes toe.
Ja, ik had zeker met haar te doen, en het is maar goed dat ik geen professionele hulpverlener ben en alleen maar parttime dit soort dingen doe, want ik zou het me veel te veel aantrekken allemaal.
Dan denk ik even aan al die mensen die dagelijks in de weer zijn met dit soort mensen en misschien wel heel vaak geen handkusjes krijgen na een goede daad en er misschien wel geld voor krijgen maar veel te weinig.
Helpen vanuit het hart en niet zeuren om medelijden omdat ze het zo zwaar hebben.
Dan denk ik aan de mensen die mijn vader elke ochtend verschoonden en verzorgden in zijn laatste maanden.
Hulde denk ik dan , hulde en bloemen en veel respect!