Ik zit in de bank en het is stil.
Geen tv, geen radio, geen kinderen en even geen pc, gewoon even niks.
Ik kijk recht voor me uit waar het schilderij van mijn vader hangt, wat eigenlijk lelijk maar toch weer heel gelijkend is. Niet zo’n schilderij dat je denkt, het lijkt wel een foto, nee, heel grof maar o zo precies zijn karakter tekenend, zoals hoe hij was en ik hem kende.
Vorige week was het alweer twee jaar geleden dat we hem kwijtraakten en het rare is dat het veel korter lijkt, want ik weet het allemaal nog zo goed.
Met “dank” aan Alzheimer was hij al heel lang niet meer zichzelf en het was bijna schrijnend om te zien hoe hij en mijn moeder zich iedere keer weer door de dag worstelden. De vader die ik me nog wist te herrinneren van ooit was al lang weg, heel lang.
Ma was er altijd voor ‘m, sloeg geen dag over en hielp hem nog zoveel mogelijk met alles wat hij nog deed of probeerde te doen. Voor haar is het heel zwaar geweest, te zorgen voor een man die nog niet zo heel lang geleden alles voor haar deed en voor haar zorgde.
Nu was het de omgekeerde wereld en het rare is eigenlijk dat dat ook weer de gewoonste zaak van de wereld werd op een gegeven moment.
Dan kwam ik daar, en zaten ze er al, samen aan tafel, als een pasgetrouwd stelletje, arm in arm. Ze nam altijd van alles mee van huis, een hollandse nieuwe, papjes en weet ik wat allemaal, maar alles wat hij altijd zo lekker vond.
Ze voerde hem als een baby, hielp hem naar de wc, snoot zijn neus en kuste hem alsof ze hem nog maar een maand kende, zo lief en volledig schaamteloos, echt mooi.
Als ze het weer eens zwaar had probeerde ze dat te onderdrukken, maar we zagen het altijd wel, je las de onmacht dan in haar ogen, maar toch gaf ze nooit op.
In de drie jaar dat Pa in de verzorging heeft gezeten en gelegen heeft ze als ik het goed heb twee keer over moeten slaan en dat kwam door de zware sneeuwval, waardoor ze niet van huis durfde. De volgende dag was ze er weer en vervolgens pakte Pa haar arm en kneep er hard in om na een uur pas weer los te laten, hij miste haar dus echt. Dat was een mooi kertcadeau voor Ma, die bevestiging van liefde en dankbaarheid, en dat sterkte haar weer. Dan praat je over echte en onvoorwaarlijke liefde.
In zijn laatste paar weken ging Pa heel hard achteruit, hij at niet meer, dronk niet meer en doordat hij niet meer kon slikken kreeg hij ook zijn medicijnen niet meer binnen en dan gaat het erg hard achteruit en lag op het laatst vel over been in zijn bedje.
Mensonterend te zien hoe de bonk graniet als het ware afbrokkelde tot alleen nog maar kruimels.
Alles wat dan nog rest zijn hele mooie herinneringen.
Ik was net even terug naar huis om de kids op te halen na een nacht bij hem te hebben gezeten, toen hij zijn laatste adem uitblies, Ma en broer Ruud waren er gelukkig wel en daar ben ik wel blij om.
Gelukkig had ik begin van de week ’s avonds nog een uurtje aan zijn bed gezeten. Hij was onverwacht redelijk bij en knikte bevestigend als ik hem iets vroeg, en lachte even als ik een grapje maakte.
Ik ben naast hem gaan zitten en heb hem bedankt voor alles, mijn hele leven, de dingen die ik heb mogen doen, het geduld dat hij voor me heeft moeten opbrengen, de aandacht bij de dingen die ik deed, voor het me met de juiste normen en waarden in het leven zetten, en tot slot nog maar eens bevestigd dat ik heel veel van hem hield.
Dat was eigenlijk mijn afscheid al en ik denk dat alle kinderen en aanhang dat op hun eigen manier al gedaan hadden.
Op de dag van een crematie er eigenlijk geen echt afscheid meer mogelijk, dan neem je afscheid van het lichaam waarin hij mocht vertoeven en eigenlijk hadden we allemaal een soort van berusting.
Hij was moe, heel moe en zijn jarenlange strijd was gestreden, tijd om te gaan.
Hij ging, in alle rust met lieve mensen aan zijn bed en zonder pijn is hij heel vredig ingeslapen.
Dankjewel Pa, voor de mensen die we zijn geworden, de man die ik nu ben, en zal blijven….