Vandaag nog maar es een speeltuin, in de buurt, aangedaan in het kader van de vakantie. Als ik er aankom is er bijna niemand en het is heerlijk koel onder de bomen. Nog 5 mensen, waarvan twee kind, zijn er en verder niemand. Heerlijke rust en de vogels maken het moment compleet. De kids duiken de tuin weer in en ik geniet echt van alles om me heen. Kijk naar de bomen en luister naar allerlei onherkenbare geluiden.
Ineens zie ik een mannetje lopen die er nog niet was daarnet, en een meisje…en nog een meisje. Ik kijk om en er zitten een stel of 3 op het eerste terras, alsof ze uit de lucht zijn komen vallen. In no time lopen er allerlei kinderen door elkaar heen en krijsen en roepen. Daar gaat mn moment denk ik nog. “Maaaam, foto maken!”, hoor ik een ventje roepen, “Bah, het stinkt”, zegt een ouder vrouwtje naast me die kleinzoonoppas is voor de dag, samen met haar man. Ze genieten er zichtbaar, niet, van. “pap. ik lust deze appelsap niet, die is wazig” zegt een ventje rechts naast me. “Maaaaam foto maken!!”, hoor ik weer. Twee tafels verder begint een man tegen de opa; “ja, das mijn dochter daar op dat rek, ze zit op turnen, dat kunt u zeker wel zien, ze doet het zo goed en ze doet het zo graag, bla bla”. “mag ik Fristi pap?”, “nee, je drinkt eerst die appelsap op, dat smaakt gewoon hetzelfde”. “Maaaaam foto maken!!”krijst het ventje weer schaamteloos. Ik zie een andere opa staan waarvan 1 broekspijp grappig op en neer gaat, terwijl de man aan zijn achterwerk staat te krabben. Dan loopt er een “hotterthanmydaughter”oma langs op een drafje en probeert een kind van het klimrek af te houden, die bij aankomst van de oudere dame al boven is en weer via de glijbaan beneden is aanbeland. “zal ik een foto van je maken?” vraagt Maaaam, die eindelijk klaar is met bellen. Links van me is de stank nog heviger geworden omdat opa naar de auto is om luiers en het bewuste stinkdier op een “wipkip”zit om de stront lekker uit zijn volle luier te persen, waarna zijn spijkerbroekje langzaam maar zeker verkleurt naar een camouflagebroekje. “Oma, kijk eens wat een steile glijbaan, daar durf ik wel vanaf”, oma zegt zonder om te kijken dat ze het prachtig vindt en roert in haar koffie, en ik hoor haar bijna denken…
Opeens zie ik dat de opa naast me een hele rare snor heeft. Net alsof je een plaksnor hebt meer hem per ongeluk ondersteboven op doet. Van de 30 kinderen die er zijn zitter er zeker 15 in de trampolines, het enige aanwezige toestel dat ze waarschijnlijk thuis ook hebben. De vader van het appelsapmannetje naast me krijgt een verhaal van zijn vrouw te horen over haar vriendin en hoe dom ze eigenlijk wel niet is. Om de twee zinnen vraagt ze bevestiging aan de man die telkens het juiste antwoord niet weet, domweg omdat hij niet geinteresseerd is en dus ook niet luistert. Telkens als hij moet antwoorden zegt hij iets tegen zijn zoontje in de hoop dat ze stopt met haar ellende. Dan loopt hij weg en kijkt het vrouwtje mij aan, alsof ze zeggen wil, “wil jij dan niet even met me praten?”
Ik sla het hele tafereel een tijdje gade, bestel een biertje en keer even helemaal in mezelf, droom weg naar zon, zee en strand.
“Paaaap, mag ik een stuiterbal draaien?”. vraagt Sterre ploteling en heel lief. Ja hoor lieverd, of heb je misschien thuis nog een stuiterbal, dan gaan we die wel zoeken…