“Ik haat m’n leven” hoor ik ineens acher me. Onze stagiaire heeft geen internet meer, alles opgebruikt. Ook krijgt ze de zakelijke wifi niet te pakken en ze sterft. Ze ligt er uit en is klinisch dood. Ze kan niet meer Appen dus weg is haar “sociale” leven en als het een beetje tegenzit moet ze er bij een paar langs om te vragen hoe het met ze gaat, wat ze waarschijnlijk niet gaat doen en haar dus ook eigenlijk niet echt interesseert.
Dan heb je ook nog Touch, een soort appgebeuren maar dan meer voor de jongeren onder ons. Twee van mijn kinderen zijn daar nu al mee besmet en die zijn niet ouder dan 11 jaar. Natuurlijk laten we het toe en soms is het ook best wel eens makkelijk, vooral als je kinderen de meeste tijd bij hun moeder verblijven bijvoorbeeld. Ik heb dus ook Touch en krijg de meest vreemde vriendschapsverzoeken. Ook kunnen ze er “ervaringen”mee delen en die krijg je gewoon ongevraagd te zien, omdat het weer een vriendje of vriendin is van mijn zoon, lekker dan.
We zijn er allemaal aan en ik ben er achter gekomen dat je het ook moet kunnen, het Appen. Appen kan redelijk gevaarlijk zijn namelijk. Wel of geen knipoog is soms een verschil tussen daten of slachten. Als je dan ook nog je autocorrect hebt aanstaan en zonder kijken je bericht verzendt, loop je ook nog eens de kans dat je “vrienden”ineens geen vrienden meer willen zijn.
Al lachend kun je de grootste ellende voorwenden want de mimiek is er niet meer en daarbij is het ook nog eens mogelijk een zin op 3 of 4 verschillende manieren te lezen, probeer het maar, je kunt er van maken wat voor jezelf het beste uitkomt. Dus alleen als je iemand echt goed kent zal je meteen begrijpen wat er bedoeld wordt en da’s best link. De eerste berichten gaan nog wel, maar kom je in een discussiestadium wordt het allemaal even anders. Natuurlijk, je kunt en durft ineens alles te zeggen wat in je opkomt en ook heb je nog eens lekker de tijd om over je antwoord na te denken. Het spontane, het echte is er niet meer en dat is wel eens jammer. Het kan de opbouw in een relatie best wel eens gevaarlijk verstoren en dan wordt er net zo makkelijk ook weer via dezelfde app afscheid van elkaar genomen. Absurd, maar we doen het allemaal, ik net zo goed. Voorzichtigheid is dus geboden en misschien is het wel een plan om lessen in sociale vaardigheden voor de App te creeeren en te volgen, wat sowieso al geen kwaad kan als je ziet wat er tegenwoordig allemaal gebeurt.
Nu App ik regelmatig zakelijk, want zover zijn we dus al, en natuurlijk altijd als mijn baas binnen komt stappen, zoals hij ook altijd net binnenstapt als je net even wat zweet van je gezicht staat te vegen. “is de planning al klaar?”vraagt hij dan met grappige ondertoon. De bazen zijn er niet blij mee, dat is wel duidelijk en niet zo heel verwonderlijk. We moeten appen, Facebook blijven checken en tegelijkertijd krijgen we ook automatisch de oh zo belangrijke mailtjes te zien, ook buiten de pauze’s.
Een voordeel is dan weer wel dat het enorm scheelt in je vrije tijd voor de avond, want dat hoef je dus allemaal niet meer te doen na een dag van hard werken. Natuurlijk, ik doe mee maar probeer het wel te beperken omdat het uit de klauwen dreigt te lopen. Mijn vriendin en ik doen het niet meer, veel appen dan. We gaan weer bellen ’s avonds en ook live met elkaar praten. Beetje eng wel maar we gaan het toch proberen want wie weet begrijpen we elkaar wel. Laatst belden we een keer en het gesprek viel telkens stil. Dat waren dan waarschijnlijk die momenten tussen de Appjes door, dat je aan het nadenken bent over een passend antwoord.
Een lief appje in de ochtend, elkaar een leuke dag wensen en een kusje tussendoor om te laten weten dat je aan haar of hem denkt. Het is ook genoeg eigenlijk maar het kost toch best moeite.
De tijd van nu brengt de mogelijkheden mee en het is wel verstandig mee te gaan met deze snelle tijd, al was het alleen maar om te overleven.
Zit ik net lekker in de bank als mijn telefoon “plingg” doet. Aangezien hij nog op de eettafel ligt denk ik bij mezelf, “pffff, wat nu weer”. Het blijkt een “touch”berichtje van een van mijn zoons, “ik ga slapen, truste pap, ik hou van jou, xxxxxxxxx”
Ja, ik App nog wel even…