Als ik terugkijk op mijn woelige werkbestaan heb ik eigenlijk best redelijk wat verschillende baantjes gehad. De eerste jaren van mijn werkende leventje werden me heel makkelijk gemaakt. Mijn vader had een bedrijf en er werd toch wel een klein beetje aangenomen dat wij (vier kinderen) in de zaak zouden komen te werken. Voor ons was dat lekker makkelijk omdat we toch al jaren meehielpen als we uit school kwamen dus niet echt in hoefden te stromen, en daarbij hadden mijn ouders natuurlijk niks liever dan hun eigen kroost in de zaak wat ik ook wel heel goed kan begrijpen. We zijn nooit gedwongen maar we wisten wel dat ze het graag hadden, dat voelde je. Toen het familiebedrijf door hevige concurrentie genoodzaakt was te stoppen kwamen we alsnog voor de sollicitatieplicht te staan. Wat ik toen niet merkte maar nu wel weet is dat je dan jezelf in een typetje gaat wringen, het type waarvan je hoopte dat de eventuele aanstaande werkgever die persoon voor ogen had. Als je dan al mocht komen, nadat je een standaard brief had ingevuld met je eigen gegevens en een mooi cv had samengesteld, en uitgenodigd werd voor een eerste gesprek, werd je geadviseerd “dit” te zeggen, “dat” vooral niet en je op “die” manier aan te kleden. Eigenlijk dus vooral niet jezelf zijn en je zeker niet gedragen zoals je je in het dagelijkse leven gewend bent.
Zo’n man zou toch eigenlijk liever zien dat je komt zoals je bent zodat hij niet overal tussendoor hoeft te lezen en veel sneller een duidelijk beeld heeft van de persoon die hij voor zich heeft, althans dat zou je denken.
Aangezien ik niet zo heel erg goed ben in typetjes volhouden, tenminste niet langer dan een minuut of vijf, ben ik toch vrij vaak gewoon aangenomen om even zoveel keren ook weer zelf te vertrekken. “Als je beter kunt moet je gaan” zegt men wel eens, en qua werk is dat ook vaak zo. Toch zeker in het begin van je loopbaan wil je financieel groeien om vervolgens leuke dingen te kunnen doen, waarna je later meer naar de functies gaat kijken, functies waar je misschien wel oud in wilde worden, tenminste, zo keek ik er tegen aan.
Dan hoor je wel eens mensen zeggen dat je uit moet kijken wat je op Facebook plaatst aan foto’s en reacties omdat eventuele toekomstige werkgevers dan zouden kunnen zien hoe je werkelijk in elkaar steekt, en dat kun je toch niet willen?
Dan is er nog een “wassen neusbrigade” van de overheid die je verplicht laten solliciteren om bij ongewilde werkloosheid niet al te lang op andermans geld te teren, maar dat is ook zo fraudegevoelig als het maar eventueel zijn kan. Je solliciteert op functies die je baseballpet zwaar te boven gaan waardoor je meteen afgewezen wordt, of je vraagt of je je één jaar oude baby mee mag nemen omdat je geen oppas hebt. Laatst hoorde ik zelfs dat het alleen telefonisch ook al schijnt te kunnen tegenwoordig, waardoor je niet eens je warme bedje uit hoeft te komen. Vreemd toch dat er echt wel werk is maar niemand aan de slag komt?
Begin dan een paar functies terug en ga weer lekker aan het werk, kom mensen tegen en van het een komt het ander weer.
Ik heb nooit thuis gezeten en dat gaat me niet gebeuren ook.
Mocht ik zonder werk komen te zitten en echt nergens meer aan de bak kom, trek ik mijn makkelijkste kleren aan, scheer me één keer niet en loop alle bedrijven in de buurt binnen met de vraag of ik kan komen werken. Ik zal ze melden dat ik hard zal werken en ze vertellen dat ze me aan het eind van de maand mogen geven wat zij denken dat ik waard ben geweest.
Wedden dat ik te eten heb?