Eeuwige trouw

“In gezondheid en ziekte tot de dood u scheidt?”
En dan gewoon “ja”zeggen. In een volle kerk kun je dat al eigenlijk niet maken omdat je daar wel respect voor Hem dient te hebben en ook omdat we inmiddels allemaal wel weten dat 1 op de 3 koppels uiteindelijk toch weer lekker alleen verdergaat na een (on)bepaalde tijd, kinderen en tijd verdelend. Als het niet meer gaat dan gaat het niet meer, da’s helemaal waar, maar wanneer gaat het niet meer? Was je te snel en had ze toch een ander karakter dan dat je in eerste instantie dacht, waarna je vervolgens jezelf een paar jaar wegcijferde met in het begin heftige discussies die nooit tot een oplossing leidden, tot het moment dat je niks meer zei, langer wegbleef van je werk en hoopte dat ze maar alvast naar bed zou gaan zodat je nog even alleen tv kon kijken om vervolgens in de bank in slaap te vallen , midden in de nacht gebroken wakker te worden om jezelf dan weer naar je nest te slepen? Vaak trouwen we net even te snel, dat denk ik wel. Leer eerst jezelf eens goed kennen en probeer je eigen karakter eens te doorgronden, wat je leuk vindt en wat vooral niet, of je kinderen zou willen, beseffend wat dat met zich mee brengen gaat. Kunnen we niet gewoon eerst verplicht op een soort cursus, waarin je leert jezelf te kennen en waarin je gewezen wordt op je sterke en zwakke punten, waarmee je dan weer rekening kunt houden als je van plan bent de grote stap te gaan nemen.
We zijn impulsief, en doen veelal wat ons hart ons ingeeft, maar in deze zaken kun je eigenlijk helemaal niet impulsief “te werk” gaan. Hier dienen we toch een beetje ons verstand te gebruiken, toch zeker om een hoop ellende achteraf te voorkomen. Ik deed het twee keer, met twee keer een wat minder gunstige afloop.Geen grote drama’s maar toch wel behoorlijke desillusies. Vier kinderen die toch altijd een beetje de “gedupeerden” blijven, hoe goed je ook je best doet, en dan is je best ook nog eens nooit goed genoeg, ook niet voor jezelf.
Pas nu besef ik zelf goed wat er wel en helemaal niet bij me past en dat kun je vrij laat noemen, gezien mijn omstandigheden. In zo’n stadium zal je op moeten passen dat je “eisenpakket” niet al te hoog wordt omdat je dan waarschijnlijk toch de rest van je gammele leven alleen door zal moeten brengen. “Latten” zal dan de beste optie zijn of wellicht gewoon alleen blijven en genieten van alles en iedereen die je nog tegenkomt in de aula van het zorgcentrum.
Trouwen. Vraag het me nu en ik zal zeggen dat ik het nooit meer zal doen, terwijl ik weet dat als ZE voor me staat en ZE vraagt me of ik het wil ik het gewoon weer zou doen, weer voor altijd, voor al de tijd die dan nog rest…