Jaar: 2013

De meeste dromen zijn bedrog, en da’s maar goed ook. Je schijnt iedere nacht te dromen maar ze niet altijd te onthouden, althans dat wordt gezegd. Ik weet niet of dat klopt en vind het raar dat mensen dat zouden weten want in Godsnaam hoe kom je daarachter?. Dromen zijn vaak raar omdat er altijd mensen in voorkomen die totaal niks met elkaar te maken hebben, en op plaatsen komen waar ze niet thuishoren om [lees verder]

Of ik “alstublieft” toch even wilde komen, “neem de kinderen maar mee, de mijne zijn er ook dit weekend” , zegt hij vriendelijk, “ik reken op u”. Als ik er aankom zit er een illuster gezelschap in een kring, buiten in de zon. In een oogopslag zie ik 15, totaal verschillende en voor mij onbekende, gedaantes naar me kijken, allemaal even vriendelijk. Ik doe de ronde en ze lijken allemaal blij me te zien, ze [lees verder]

“Broodjes meneer?” vraagt de Turkse man vriendelijk en pakt alvast een plastic tasje. “Ja graag twee kleine stokbroodjes en twee bakjes aardbeien”. Ik zet de bakjes op de balie en pak alvast mijn portemonnee. “de aardbeien zijn halve prijs meneer” zegt hij weer vriendelijk, en ik bekijk ze nog eens goed om er achter te komen waarom ze afgeprijsd zijn maar kan geen reden vinden. Ik zie dat ik te weinig “cash” bij heb en [lees verder]

Naarmate ik ouder word graaf ik regelmatig in de berg “memorabele momenten” waar geluk en verdriet centraal staan. Vaak denk ik aan de geboortes van mijn 4 kinderen, de jaren die volgden en hoe gelukkig ze mij tot op heden gemaakt hebben. Als je (nog) geen kinderen heb kun je je dat gewoon niet voorstellen, een geweldig gevoel is dat. Vaak denk ik aan mijn vader, die ruim drie jaar geleden alweer overleed aan de [lees verder]

Boodschappen doen is niet leuk. Ik haat het net niet maar het zal ook mijn hobby nooit worden. Het lijkt zo doelloos iedere keer, net zo doelloos als strijken, stofzuigen, zemen en meer van die ondankbare klusjes. Dan begrijp ik wel dat er dames zijn die op een gegeven moment de zin van het “huisvrouwenleven” niet meer zien, en heftig kunnen reageren als je met je vieze poten van buiten komt terwijl er net gedweild [lees verder]

Altijd ben je bij me, nooit laat je me alleen en als het even moeilijk gaat trek jij me er doorheen In mijn waas van euforie, denk ik steeds aan jou omdat je weet wanneer en hoe, beseft waar ik van hou We hebben mooie tijden, momenten van geluk en als we dan lang samen zijn kan het ook niet stuk Soms laat je me even alleen, ik mis je dan heel hard je laat [lees verder]

Vroeger, en ja daar mag je over praten als je zelf kinderen hebt, vroeger woonden we vlakbij een bos. Dat bos was vooral groot en een begrip in onze buurt. Net als in een kinderfilm spraken we af in het bos, meestal stiekem. Het was ons toevluchtsoord. We gingen zogenaamd de hertjes voeren, die een mooi kamp hadden aan de bosrand en kregen dan ook oud brood mee van onze moeders. Toen mocht je nog [lees verder]

In mijn jeugd waren er nog geen mobieltjes, ja, zo oud ben ik al. Mijn eerste, “soort van” mobieltje was een Kikker. Een heel gaaf dingetje die je alleen bij een zogeheten “Greenpoint” kon gebruiken. Natuurlijk had ik dat ding helemaal niet nodig, maar moest er wel een, gewoon om te hebben. Toen de gsm’s eenmaal uitkwamen kocht ik een Philips Fizz, een mooi hebbeding in die tijd met een gele voorkant. De “ellende” was [lees verder]

“duurt dat nog lang voor die brug weer dicht gaat” “wees blij dat ie er is, die brug, anders komen die mensen nooit meer thuis met die bootjes” “die zeilbootjes, dat zijn de ergste, die zitten met die masten” “ik heb er wel eens een gezien zonder drie masten, die had geen probleem en kon er zo onderdoor” “oh, ik zag wel eens een geeneenmaster, mooi ding” “goed dat er zoveel water in dat kanaal [lees verder]

Stella Maris, ooit een onderkomen voor minder begaafden, nu huisvesting voor “nieuwe Nederlanders oftewel Poolse arbeiders. Ik sta wat naar het pand te staren als er een man naar me toe komt lopen. “Zoekt u iemand m’neer?” vraagt hij netjes in behoorlijk Nederlands. Ik leg hem in grote lijnen uit wat de reden is van mijn onaangekondigde bezoek. Dat ik benieuwd ben hoe onze Poolse “medelanders” de zomer door gaan brengen. Vieren ze hun zuurverdiende [lees verder]