Foto’s kijken

Ilyana Nelis woont in de hechte gemeenschap Waarde. Dat is een van de vele plaatsen waar ik nog nooit ben geweest. Moeilijk is het niet te vinden, maar had er eerder gewoon niks te zoeken. Daar kom je niet doorheen, daar moet je echt naartoe. Ilyana maakt foto’s. Veel en hele mooie. Zoals duidelijk blijkt uit haar fotomateriaal is ze verslingerd aan de natuur en alles wat daar bij hoort. Dieren in het algemeen. Paarden en katten in het bijzonder, de bossen en vooral uitgestrekte weilanden die er in en rond Waarde te vinden zijn. Als ik het plaatsje binnenrijd laat ze me weten nog even bij de paarden te zijn. “kom anders even hierheen, dan kun je mijn paardjes zien”. Nu geef ik niet zo veel om paarden maar de rust hier trekt me wel dus besluit maar even met haar mee te genieten. Als ik aankom moeten ze alleen nog even “losgelaten worden” zodat ze vrij de wei in kunnen. Als ze het hek opent rennen de mooie beesten hun vrijheid in en vreemd genoeg geniet ik er van. “snap je nu dat ik hier iedere dag even helemaal Zen ben?” zegt ze met een gelukkig gezicht, haar kanjers nastarend. Ik begrijp het helemaal, ik ben het ook even een beetje. Ilyana heeft een gezellig huis. Een echt “leefhuis” met kastjes, foto’s, tijdschriften, kaarsjes, en een lekkere rommelige keuken. Ik kan kiezen uit wel 8 soorten verschillende koffie waaruit blijkt dat ze lijdt aan een chronische koffieverslaving. Zeker niet in de ontkenningsfase, eerder trots. Barbaars en handmatig verslinden we de Bossche bollen die ik mee heb gebracht. Fijn dat zij ook geen schaamte heeft wat dat betreft want niet alleen ik zit helemaal onder de chocolade. Ze blijkt beter te weten wat ze aan foto’s in huis heeft als ik weet wat ik aan verhalen bij heb. Het valt me dan ook op dat ik regelmatig weer opnieuw zit te genieten van m’n eigen schrijfsels. We besluiten op een gegeven moment dan ook maar om de verhalen “ruw” door te lezen en er steekwoorden uit te halen. Feilloos weet ze waar de communicerende foto’s zich bevinden in de mega grote database op haar laptop en externe schijf. Knap! Het is nog best een behoorlijke klus, temeer omdat ik aardig wat bij elkaar heb geschreven en heel graag bij elk verhaal een fotootje wil. Een expositie zal het worden, zo mooi zijn haar afbeeldingen. Rond het middaguur tovert ze ineens een paar overheerlijke pannenkoeken uit haar keukentje, simpel en heel goed te doen. Vervolgens hebben we nog de hele middag nodig om het grootste deel van de foto’s op te sporen. We hebben er veel, ze heeft nog een paar ideeën en moet nog een paar mensen om toestemming vragen. Ze neemt de uitdaging erg serieus en daar ben ik heel blij mee. Zo moet het ook zijn. Ilyana heeft goede kritieken en geeft gerust tegengas. Ze is nog jong maar heeft een duidelijk beeld van hoe het leven in elkaar steekt.
Het nieuwe boek moet beter. Mooier, professioneler en vooral dikker. Ik heb veel geleerd van mijn eerste uitgave, waar ik nog steeds uitermate blij mee ben, maar nu veel kanttekeningen bij heb. De laatste stappen worden gezet en weer ben ik een beetje zenuwachtig. Onzeker niet want ik weet dat ik de juiste mensen om me heen heb om er een succes van te maken, deze keer ook in België.
Dit was weer een mooie dag. Een dag in het teken van “levensliefde”…
…een verhaaltje “waardeg”