Davy vertelt me het relaas van zijn fatale val.
Ogenschijnlijk onschuldig leek het in eerste instantie. “Een valletje van niks eigenlijk” aldus de crossende scholier uit Ammerzoden. “Ik voelde het wel steken in mijn schouder, maar dat was dan ook alles”. Hij krabbelde op en vervolgde zijn weg tot de eerstvolgende sprong.
Toen Davy neerkwam wist hij meteen dat het goed mis was.
De schouder was uit de kom geschoten en ondanks zijn bizar hoge pijngrens moest hij met flinke tegenzin het strijdtoneel verlaten. “Balen maar kan gebeuren, hoort er allemaal bij”, zegt hij nuchter. De zondag erna heeft hij het nog eens geprobeerd maar dat was tevergeefs. De pijn was echt te hevig en hij voelde dat het beter was de boel maar eens goed te laten bekijken door de dienstdoende circuitarts.
Die constateerde dat het crossen wel even voorbij zou zijn. De kom was doormidden en dan ben je gewoon even klaar. Klaar met veel dingen en zeker crossen.
Crossen is voor Davy heel duidelijk zijn leven. Natuurlijk hoort school daar ook bij en ook dat ondergaat hij gedisciplineerd. Ook daar zijn ze vol lof over Davy. Niet zo zeer over zijn punten maar meer zijn , nu al, professionele instelling. Davy heeft een plan. In zijn hoofd is het allemaal al uitgestippeld en daar gaat hij voor.
Gisteren dan een telefoontje van de arts. “Ik heb goed en slecht nieuws” zei hij kalm. Het slechte nieuws was dan eigenlijk dat het kapot was. Botten moeten aangroeien en dat kost tijd, kostbare tijd voor Davy.
Het goede nieuws was dat het allemaal weer goed zal komen. Een groot geluk bij dit ongeluk is dat de schouder er aan de achterzijde uitgekomen is.
Er zijn daarom geen spieren of pezen die er onder geleden hebben wat eigenlijk resulteert in het “eenvoudig” aangroeien van het bot. Het tussenliggende kraakbeen is wel beschadigd maar zeker niet onherstelbaar.
Ondanks dat een jong lichaam snel geneest duurt het toch wel een week of 4 vooraleer hij weer de “oude” zal zijn. 4 weken totale rust, en dat is net wat hij niet kon gebruiken. Hij zou dus eigenlijk in Loket weer voor het eerst op de motor mogen. Davy is er toch wel wat triest onder en geeft aan dat het helemaal niet zeker is dat hij daar zal starten.
Je conditie en ritme ben je eerder kwijt dan dat je het hebt opgebouwd en dat weet hij heel goed. Alles hangt af van het herstel door de rust die hij nemen moet. Rust, therapie, massages en lichte souplesseoefeningen en vooral geen motortraining.
Nog even snijd ik de plannen voor het nieuwe seizoen aan. “Die zijn er zeker, maar daar mag ik nog niets over zeggen”. Uiteraard heb ik begrip en respect voor die laatste zin. We wachten in spanning af want een ding is heel zeker.
We gaan nog heel veel van hem horen.