Ik heb nogal eens last. M’n knie laat me vaak in de steek bij extreem gebruik. Natuurlijk ben ook ik te zwaar. Een paar kilootjes minder zou me al heel wat gelukkiger maken.
Als ik dingen aan mezelf mocht aanpassen of veranderen zou ik toch wel een redelijk lijstje kunnen maken. Mijn buik is te dik en vooral mijn hoofd vind ik groot. Daarnaast heb ik ook nog eens lelijke tenen en afzichtelijk rechterbeen.
Iedere dag moet ik werken, ook als ik er eens geen zin in heb. Ik verdien meestal te weinig om alles te kunnen doen wat ik zou willen. Ik had zoveel willen doen en hier zit ik dan.
Ik plan mezelf een ochtendje vrij en ga naar de kapper. Zonder afspraak dus niet meteen aan de beurt neem ik plaats en krijg een bakje koffie.
De dame voor me wordt gefohnd en ik volg het gesprek. Ik hoor haar praten over leuke dingen en plannen die ze heeft.
Trots kijkt ze naar haar mooie coupe en pakt een kruk. Moeizaam loopt ze naar de kassa en ineens besef ik dat de “scootmobiel” buiten van haar is. MS viel haar lichaam binnen toen ze 26 was. Na een paar jaar “schommelen” gaat het nu alleen nog maar achteruit. Haar partner heeft ze leren kennen terwijl hij al in een rolstoel zat. Samen redden ze het wel in hun aangepaste huis.
Wonderwel kijkt ze vrolijk. “Je moet verder” zegt ze , voor mijn gevoel veelste, opgewekt.
Na twee bakjes gaat ze. In haar mooi gekapte hoofdje plannen makend voor de dag, want verder dan een dag vooruit gaat niet.
Kijken wat de dag brengen zal. “wat zou mijn lichaam vandaag allemaal mogen van mijn ziekte”.
Ja, hier zit ik dan.
Kerngezond. Lieve mensen om me heen die altijd klaar staan en genoeg mensen die me werk gunnen om me wat laten verdienen. Vier mooie, gezonde kinderen die me op handen dragen….