Op de lagere school was ik zwaar verliefd.
Althans ik denk dat ik dat was. Er zat namelijk een meisje in mijn klas, Rianne, waar ik tegenop keek alsof ze een filmster was. Van die tijd op de lagere school herinner ik me alleen nog flarden, maar haar zie ik nog zo voor me. Een (zoals ik het nu zou verwoorden) lekker lijf met daarop een prachtig gezicht met daar weer op een mooie volle kop met donker haar.
Een prachtige rij met tanden in haar vaak lachende mond.
Rianne was mijn onbereikbare afgodin, wat ze voor de veel jongens van mijn school zal zijn geweest indertijd. Rianne was voor mij vooral onbereikbaar omdat ik mega verlegen was en ik altijd het idee had dat ze me al veel stappen voor was. Ouder en volwassener leek ze.
In de loop der tijd zocht ik via Hyves en Facebook wel eens onder haar naam. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben zeker niet op zoek naar een vriendin maar gewoon om te kijken hoe het met haar gaat en wat er van haar geworden is. Zo om de paar jaar schoot het me weer eens te binnen en tikte ik haar naam weer in de zoekbalk. Natuurlijk besefte ik dat ze wellicht onder haar partners naam door het leven zou gaan dus mijn “zoektocht” tevergeefs zou kunnen zijn tot ze een paar weken geleden ineens verscheen.
Ik klikte op haar foto en ik zag gelijk dat ze het was. Na een dikke 35 jaar herkende ik haar lach en haar sprekende ogen meteen. Ze had nu kort en lichter haar. Ik stuurde haar een vriendschapsverzoek die ze accepteerde en beantwoordde mijn berichtje. Ze kende mijn naam nog wel, maar daar was zo’n beetje alles wel mee gezegd.
Het verwonderde haar dat ik toen zo naar haar gekeken had en zo over haar dacht. Grappig vond ze het wel.
Rianne, leuk dat ik je gevonden heb en ben blij dat het goed met je gaat.
Intussen graaf ik zo nu en dan lekker verder in mijn verleden…