Maand: juli 2014

“Mooie ramen meneer”, hoor ik achter me terwijl ik een paar ruiten aan het dichtplakken ben, en kijk om. Er staat een wat dikkere Turkse man van een jaar of 60 met een overvolle “platenkar” het zweet van zijn voorhoofd te vegen. Dikke houten balken en planken liggen helemaal tot boven gestapeld en de man krijgt de kar door het overgewicht niet van z’n plek. Z’n eigen overgewicht helpt er ook wel aan mee maar [lees verder]

“Peter staat nog onder de douche maar kom maar vast binnen hoor”, zegt zijn lieftallige vrouw Patricia en neemt me mee naar boven. Een gezellig huis met mooie spullen. Over elk van de twee luisprekerzuilen naast de tv hangen “gloednieuwe” crosshelmen. Een gele Arai en een Bell moto3. De laatste helemaal in de originele Bob Hannah uitvoering, prachtig. Peter heeft een behoorlijk ritueel overgehouden aan zijn motorongeluk, 20 jaar geleden. Een incomplete dwarslaesie was zijn [lees verder]

Een tijd lang zagen we elkaar niet. Als ik nadenk over de echte reden daarvoor moet ik eerlijk zeggen dat ik dat een beetje kwijt ben. Wazige flarden van een, achteraf nietszeggende, ruzie. Nu het contact hersteld is moet ik zeggen dat het me goed doet. Hij is meer mijn vader, zakelijk en consequent. Ik ben helemaal m’n ma waardoor er een groot verschil is. In het verleden gaf dat wel eens wrijving. Dat kwam [lees verder]

Heerlijk zitten we in de tuin. Jij zit liever in de schaduw omdat je snel verbrandt. “Alleen m’n benen dan, dat kan wel”. Ik geniet van de geur van het pasgemaaide gras, en jouw stem, jouw aanwezigheid, jouw alles. Je vertelt me dingen waar ik me normaal gesproken helemaal niet voor interesseer. Ik luister aandachtig en kijk naar je mooie lachende mond. Je ogen praten mee en kijken me zo nu en dan bestuderend aan. [lees verder]

Voor de vierde keer kijk ik naar de zilvergrijze Volkswagen Crafter die achter ons staat. Een leeftijdsgenoot zit uit te rusten van zijn laatst gereden rondjes. Ik weet dat ik hem ken maar krijg het niet “uitgegraven”. Als hij wat later weer wegrijdt voor de volgende sessie zie ik zijn naam op de achterkant van zijn shirt. Die naam herken ik zeker en er komen weer wat dingetjes boven. Peter is van “mijn crossgeneratie” en [lees verder]

Als ik, liggend op de grond, de dorpel van een bus aan het plakken ben hoor ik iemand de loods binnen komen. Ik kijk omhoog en tegen het felle licht in zie ik een gedaante staan. “Hey” zegt een stem bijna vragend. Ik doe hetzelfde en kijk nog eens goed. Door het felle licht zie ik een kerel in zwarte kleding staan maar zie zijn gezicht niet goed. Ik kijk naar zijn sweater en lees [lees verder]

Met een simpele “Senseo” in mijn hand stap ik de voordeur uit. De warmte komt me al tegemoet. Hangend over de balustrade kijk ik naar de groene ogenschijnlijk gezonde bomen die mooier gemaakt worden door de zon. Ze fluisteren dat het een mooie dag gaat worden. Iemand doet ergens zijn rolluik open en een ander klopt een mat uit. Het geluid van de in de verte lachende kinderen wordt overstemd door het geschater van de [lees verder]

Een motor of 60 en evenzoveel auto’s passerend loop ik de aula binnen. Het is normaal gesproken altijd een ongezellige ruimte die gevuld wordt met een trieste sfeer, maar deze keer voelt het anders. Ik denk dat het komt door het immense respect voor de man die heenging. Veel stoere mannen en vrouwen met leren jassen en broeken. Het zou een motorclub kunnen zijn maar niets is minder waar. Ze kennen elkaar maar zijn bijna [lees verder]

More is aan de laatste dag begonnen van zijn, samen met zijn oudste broer gemaakte, stappenplan voor zijn spreekbeurt. Altijd weer spannend of hij het weet te combineren met zijn drukke leventje. Voetballen, crossen, I pod’n, Playstationnen en Nickelodeon kijken. Wonderwel heeft hij alle hoofdstukken klaar en legt er de laatste hand aan. Hij doet twee keer een “generale” en blijft vrij kalm. More is altijd wel kalm. Ik vermoed dat zijn eerste tattoeage op [lees verder]

Moet even snel om een brood maar ik vergeet mijn portemonnee dus laat mijn auto even draaiend voor de deur staan. Ik weet dat ik alles blokkeer, maar die twee minuten moeten toch wel kunnen denk ik en loop terug naar binnen. Met een voet op de deurmat hoor ik een auto claxonneren. Als ik terugloop zie ik een oudere vrouw met een Jeep ongeduldig naar me kijken. “Ik wil der ff langs” zegt ze [lees verder]