Maand: juli 2014

Mijn reputatie waarmakend sta ik tien minuten te laat voor het Arsenaaltheater in Vlissingen. Ben er al eens eerder binnengeweest dus weet wat me te wachten staat. Een gezellig knus theater met een , naar ik hoorde vertellen, een hele goede acoustiek. Mijn neef, Peter Heyt, heeft me uitgenodigd te komen kijken en luisteren naar een promotieoptreden van zijn band “The Moon”. Nu zeg ik band, maar het is veel meer dan dat. Vandaar dat [lees verder]

Soms wil je niet meer, en is het zo zwaar, je lichaam is moe en je bent ook nooit klaar. Je mag bijna niks en je moet nog zoveel, geen tijd voor genot, een saai ritueel. Kinderen vragen en kinderen doen, geen man aan je zij, geen knuffel of zoen. Geen auto, de fiets dan, soms moet je te voet, maar toch blijf je sterk en doet wat je moet. Soms wil je niet meer, [lees verder]

Brullend van genot razen we in de 911 van m’n maatje Jacco door een smal straatje in Wuustwezel. Tussen de huizen door kijken wat koeien verschrikt op van het kabaal. Op een wat breder stuk naderen we verkeerslichten en komen hevig remmend tot stilstand naast een Belgische Peugeot. Ik kijk naar rechts en zie de man in de wagen mij aankijken. Minachtend kijkt hij naar onze wagen en weer terug onze kant op. Ik kijk [lees verder]

Er wordt hier altijd gezongen door mijn kinderen. In de douche, slaapkamer en natuurlijk aan tafel. Als we zitten te eten zegt Sterre ineens, “ik ga aan the Voice meedoen” en begint haar, geheel eigen, creatie van Beyoncé. Storm trekt een moeilijk gezicht en kijkt me aan. “Pap, moet dat?”. “Laat haar maar even jongen” zeg ik en hoor het nog even aan. Storm is het beu en onderbreekt zijn zusje met een duidelijk en [lees verder]

Niet echt angstig maar licht gespannen parkeer ik bij de tandarts voor de deur. Als ik binnenkom zitten er 2 dames te wachten. Ik ga zitten en zoals altijd blader ik wat in de magazines die op tafel liggen. Ik kijk wel maar zie niks. Geen idee wat ik in mijn handen heb of wat er in staat. In mijn hoofd ben ik al bij mijn komende behandeling. Het hoort zo. Iedereen pakt een blad [lees verder]

In mijn crosstijd heb ik nooit gerookt en het hevigste wat ik in die tijd gedronken heb is een Shandy geweest. Na mijn mislukte knieoperatie ben ik nog een seizoen of anderhalf door blijven “modderen” tot ik er zelfs geen zin meer in had. Redelijk bijzonder, temeer omdat motorcrossen jarenlang mijn lust en mijn leven was. Iedere keer maar weer een berg vocht erin en een slepende pijn door al dat vocht tussen mijn gewrichten. [lees verder]

“Leg de verpakking van wat je meeneemt maar op de balie Olav, dan komt dat de volgende keer wel goed. Ik ga ff een boterhammetje eten”, zei hij en liep weg. Verstomd bleef ik alleen achter in de motorzaak. Nog nooit eerder had ik dit meegemaakt. Navraag leerde me dat dat “Jos” was. Vertrouwen in de mens. Ik haalde mijn handschoenen uit de verpakking en legde het plastic op de balie. Eerst wilde ik er [lees verder]

Neem maar mee Als ik bij mijn moeder ben moeten we altijd eten. Snoep, koek, chips of bonbons, het maakt niet uit. Het is voor ons een stukje gezelligheid, overgebleven van vroeger. Vroeger, toen mijn vader nog leefde en we allemaal nog thuis woonden was er ook altijd van alles. Mijn ouders werkten hard, maar genoten ook hard. Altijd een overvolle (koel)kast en zo veel mogelijk op vakantie. Dat is wel het recept denk ik, [lees verder]

“Als je de reis zelf betaalt, is de rest voor mij”, zegt mijn vader en laat me een folder zien. “Daytona speedweek ‘82” staat er op. Ik kan het gewoon niet geloven. Amerika, het beloofde land. Het land dat alleen in films bestaat. Op tv en in de bioscoop dus. Eigenlijk kan ik helemaal niet mee omdat ik me in de eerste vakantie week moet melden op een marechaussee kazerne. Maar ja, als je moet [lees verder]

Er wordt een auto gestart bij de buren van mijn moeder. Een zwaar brommend geluid zoekt zijn weg door de bomen van het Wuustwezelse bos. Zeker tien minuten later hoor ik de deuren weer slaan en een spierwitte BMW M3 rijdt langzaam het terrein af. Met een slakkengang maar wat hoger in toeren rijdt de bolide het zandpad af naar de hoofdweg, terwijl het automatische hek zich gehoorzaam sluit. Vanuit de tuin kijk ik hem [lees verder]