“Ik denk wel eens, waarom zijn we eigenlijk op de wereld?”. Een uitspraak die ik mijn moeder al vaker hoorde doen. Ik mag hopen dat ze nog lang niet aan het einde is van haar levensloopbaan, maar ze beseft wel dat ze “onderaan de lijst staat”, zoals ze dat zelf soms zegt. Haar man, mijn vader, verloor ze 4 jaar geleden en sindsdien woont ze alleen met haar kat Zwerver.
Zwerver is eigenli…jk een kutbeest. Voor iedereen, behalve voor mijn moeder. Hij slaat en bijt dat het een lieve lust is maar mijn moeder kan er alles mee doen. Alsof hij haar wil beschermen en wil zeggen, “kom niet aan m’n baasje!”.
We zitten aan tafel en “het beest” passert me met zijn staart langs mijn neus.
Stopt dan even en blijft met zijn achterwerk bij mijn gezicht staan. Vervolgens loopt hij door naar de overkant en kroelt met zijn baasje. Geeft kopjes en knort. Ik mag alleen naar zijn achterwerk kijken.
Dan praten we over vroeger. Ook zij was eens smoorverliefd.
De spanning van haar eerste date. Samen met mijn vader plannen maken voor de toekomst. De kinderen die ze baarde met al hun nukken en eigenaardigheden.
De angsten die ze had toen wij voor het eerst op de fiets naar school gingen. Hopen dat ze het allemaal goed hadden gedaan. “Hebben we ze het juiste meegegeven”. Als we maar goed terecht kwamen, dat was het enige dat telde. Hard werken om ons een zo mooi mogelijk leven te kunnen geven. Nee, we zijn niks te kort gekomen. Er was dicipline maar ook weer genoeg tolerantie.
Ik heb ook kinderen en begrijp haar verhaal wel. Ook begrijp ik haar angsten van toen, emoties en “verloren passies”. We graven verder in haar verleden. Ze bloeit op en stopt niet meer met praten. Soms kijken we oude foto’s. Vakanties met het gezin. Ze droomt dan weg, terug naar toen en geniet weer. Op die momenten ziet ze weer dat ze het goed hadden. Hard werken en hard genieten. Op die momenten beseft ze weer dat ze het goed heeft gedaan.
Zwerver is eigenli…jk een kutbeest. Voor iedereen, behalve voor mijn moeder. Hij slaat en bijt dat het een lieve lust is maar mijn moeder kan er alles mee doen. Alsof hij haar wil beschermen en wil zeggen, “kom niet aan m’n baasje!”.
We zitten aan tafel en “het beest” passert me met zijn staart langs mijn neus.
Stopt dan even en blijft met zijn achterwerk bij mijn gezicht staan. Vervolgens loopt hij door naar de overkant en kroelt met zijn baasje. Geeft kopjes en knort. Ik mag alleen naar zijn achterwerk kijken.
Dan praten we over vroeger. Ook zij was eens smoorverliefd.
De spanning van haar eerste date. Samen met mijn vader plannen maken voor de toekomst. De kinderen die ze baarde met al hun nukken en eigenaardigheden.
De angsten die ze had toen wij voor het eerst op de fiets naar school gingen. Hopen dat ze het allemaal goed hadden gedaan. “Hebben we ze het juiste meegegeven”. Als we maar goed terecht kwamen, dat was het enige dat telde. Hard werken om ons een zo mooi mogelijk leven te kunnen geven. Nee, we zijn niks te kort gekomen. Er was dicipline maar ook weer genoeg tolerantie.
Ik heb ook kinderen en begrijp haar verhaal wel. Ook begrijp ik haar angsten van toen, emoties en “verloren passies”. We graven verder in haar verleden. Ze bloeit op en stopt niet meer met praten. Soms kijken we oude foto’s. Vakanties met het gezin. Ze droomt dan weg, terug naar toen en geniet weer. Op die momenten ziet ze weer dat ze het goed hadden. Hard werken en hard genieten. Op die momenten beseft ze weer dat ze het goed heeft gedaan.
Ik weet dat je dit leest Ma.
Je hebt je best gedaan en nog veel meer. Wees trots en geniet nog zoveel mogelijk.
Ben blij dat U mijn moeder bent.