Ik zit bij mijn moeder aan tafel met een bakkie koffie als ze me ineens een lang hoesje geeft. “Hier, da’s wel wat voor Sterre (7) denk ik”. Geen idee wat het is dus ik maak nieuwsgierig het hoesje open en haal er een witte blokfluit uit.
Ik kijk mijn moeder aan. “Da’s een mooi ding” zeg ik met waarschijnlijk een verbaasde blik. “Wat moet ze hier in hemelsnaam mee” denk ik bij… mezelf en stop het ding in mijn tas. Eigenlijk maakt het helemaal niet uit wat mijn moeder geeft.
Het feit dat ze er aan denkt als ze in de winkel loopt is al mooi genoeg vind ik. Eenmaal thuis overhandig ik mijn dochter het witte apparaat.
Ze blijkt het helemaal geweldig te vinden en begint meteen te fluiten. Ik wijs haar nog op de beschrijving die uitlegt waar ze haar vingers dient te houden maar dat heeft ze niet nodig. Dat gaat zo ook wel. Ze fluit veel en vooral erg hard.
Het ding kan uit elkaar en dan kun je er ook nog steeds op fluiten. Door het lange deel van de twee doet ze “tsjoeketsjoeke”en meteen daarna fluit ze een paar keer heel hard. “Da’s een trein pap”. Ik had al zo’n vermoeden. Ook kan ze haar broers slaan met het lange deel terwijl ze aan het fluiten is op het korte. Met het bijgeleverde stokje kan ze hem schoonmaken van binnen maar ook haar broers prikken en trommelen op tafel. Het harde fluiten neemt niet af. De fluit gaat mee naar school en in de auto. Ik zie ‘m niet maar hoor hem wel. Vanochtend heeft ze iedereen gewekt, ja, met haar blokfluit. Vanmiddag zitten we in de auto naar huis. “Pap, zet eens een romantisch muziekje op, dan kan ik meefluiten”
Hoe blij kun je zijn met een instrument dat je eigenlijk helemaal niet kunt bespelen?
Ik kijk mijn moeder aan. “Da’s een mooi ding” zeg ik met waarschijnlijk een verbaasde blik. “Wat moet ze hier in hemelsnaam mee” denk ik bij… mezelf en stop het ding in mijn tas. Eigenlijk maakt het helemaal niet uit wat mijn moeder geeft.
Het feit dat ze er aan denkt als ze in de winkel loopt is al mooi genoeg vind ik. Eenmaal thuis overhandig ik mijn dochter het witte apparaat.
Ze blijkt het helemaal geweldig te vinden en begint meteen te fluiten. Ik wijs haar nog op de beschrijving die uitlegt waar ze haar vingers dient te houden maar dat heeft ze niet nodig. Dat gaat zo ook wel. Ze fluit veel en vooral erg hard.
Het ding kan uit elkaar en dan kun je er ook nog steeds op fluiten. Door het lange deel van de twee doet ze “tsjoeketsjoeke”en meteen daarna fluit ze een paar keer heel hard. “Da’s een trein pap”. Ik had al zo’n vermoeden. Ook kan ze haar broers slaan met het lange deel terwijl ze aan het fluiten is op het korte. Met het bijgeleverde stokje kan ze hem schoonmaken van binnen maar ook haar broers prikken en trommelen op tafel. Het harde fluiten neemt niet af. De fluit gaat mee naar school en in de auto. Ik zie ‘m niet maar hoor hem wel. Vanochtend heeft ze iedereen gewekt, ja, met haar blokfluit. Vanmiddag zitten we in de auto naar huis. “Pap, zet eens een romantisch muziekje op, dan kan ik meefluiten”
Hoe blij kun je zijn met een instrument dat je eigenlijk helemaal niet kunt bespelen?
Ik hou eigenlijk helemaal niet zo van blokfluiten. Bedankt Ma…