“Ben je nog steeds alleen?” werd me laatst weer eens gevraagd. Ja ik ben nog steeds alleen, vrijgezel dus.
Het rare is dat het zo eenzaam klinkt. Alleen. Ik ben zeker niet eenzaam, integendeel.
Single zijn heeft wel iets. Natuurlijk mis je een hoop, maar daarintegen ook weer heel veel niet.
Ik betrap mezelf er regelmatig op alleen nog maar negatieve dingen te zien e…n te herinneren. Dingen die ik niet heb en ook niet wil. Niet eerlijk nee want er zijn zat mooie en goede voorbeelden.
Ben ik misschien bang de in zeven jaar verworven vrijheden kwijt te raken? Dat m’n hobby’s vervagen en ik mezelf verlies in een ander z’n wereld?
Alleen zijn gaat me redelijk goed af, misschien wel te goed. Toch droom ik wel eens weg en af. Al zappend beland ik dan in een liefdesfilm met een verschrikkelijk en onwerkelijk goed einde. Ja, dat ultieme wil ik wel, die ene.
Iemand die je even vasthoudt op het juiste moment en dat dus ook aanvoelt. Het gevoel van vasthouden en nooit meer laten gaan. De passie voelen die alles goedmaakt en de ellende wegvaagt. Samen tegen de rest…
M’n gevoelens slingeren me dan heen en weer. Blijft het zo leuk zoals dat uurtje in die film of is het na een paar maanden al gedaan met de spanning, sensatie en ongelofelijke sex? Zit ik dan met spijt in de bank tegenover mijn “droomvrouw” die uiteindelijk alleen maar dingen van me wil. Dingen die ik helemaal niet wil of wil doen en zeker niet op dat moment.
Het zou volgens velen allemaal moeilijker worden naarmate je ouder wordt en langer alleen bent. Ik denk dat je juist kritischer wordt op de belangrijke punten. Een mooi koppie was vroeger meer dan genoeg. Praten kun je immers ook met je moeder. Nee, het leven tot nu toe heeft je geleerd wat er wel bij je past. Wat jouw rol is in een relatie. Het heeft je geleerd dat je op je best bent als je jezelf bent.
Jezelf zijn en blijven is het enige dat telt. Als er dan nog steeds iemand is die interesse heeft…
Het rare is dat het zo eenzaam klinkt. Alleen. Ik ben zeker niet eenzaam, integendeel.
Single zijn heeft wel iets. Natuurlijk mis je een hoop, maar daarintegen ook weer heel veel niet.
Ik betrap mezelf er regelmatig op alleen nog maar negatieve dingen te zien e…n te herinneren. Dingen die ik niet heb en ook niet wil. Niet eerlijk nee want er zijn zat mooie en goede voorbeelden.
Ben ik misschien bang de in zeven jaar verworven vrijheden kwijt te raken? Dat m’n hobby’s vervagen en ik mezelf verlies in een ander z’n wereld?
Alleen zijn gaat me redelijk goed af, misschien wel te goed. Toch droom ik wel eens weg en af. Al zappend beland ik dan in een liefdesfilm met een verschrikkelijk en onwerkelijk goed einde. Ja, dat ultieme wil ik wel, die ene.
Iemand die je even vasthoudt op het juiste moment en dat dus ook aanvoelt. Het gevoel van vasthouden en nooit meer laten gaan. De passie voelen die alles goedmaakt en de ellende wegvaagt. Samen tegen de rest…
M’n gevoelens slingeren me dan heen en weer. Blijft het zo leuk zoals dat uurtje in die film of is het na een paar maanden al gedaan met de spanning, sensatie en ongelofelijke sex? Zit ik dan met spijt in de bank tegenover mijn “droomvrouw” die uiteindelijk alleen maar dingen van me wil. Dingen die ik helemaal niet wil of wil doen en zeker niet op dat moment.
Het zou volgens velen allemaal moeilijker worden naarmate je ouder wordt en langer alleen bent. Ik denk dat je juist kritischer wordt op de belangrijke punten. Een mooi koppie was vroeger meer dan genoeg. Praten kun je immers ook met je moeder. Nee, het leven tot nu toe heeft je geleerd wat er wel bij je past. Wat jouw rol is in een relatie. Het heeft je geleerd dat je op je best bent als je jezelf bent.
Jezelf zijn en blijven is het enige dat telt. Als er dan nog steeds iemand is die interesse heeft…