Jaar: 2014

Met een simpele “Senseo” in mijn hand stap ik de voordeur uit. De warmte komt me al tegemoet. Hangend over de balustrade kijk ik naar de groene ogenschijnlijk gezonde bomen die mooier gemaakt worden door de zon. Ze fluisteren dat het een mooie dag gaat worden. Iemand doet ergens zijn rolluik open en een ander klopt een mat uit. Het geluid van de in de verte lachende kinderen wordt overstemd door het geschater van de [lees verder]

Een motor of 60 en evenzoveel auto’s passerend loop ik de aula binnen. Het is normaal gesproken altijd een ongezellige ruimte die gevuld wordt met een trieste sfeer, maar deze keer voelt het anders. Ik denk dat het komt door het immense respect voor de man die heenging. Veel stoere mannen en vrouwen met leren jassen en broeken. Het zou een motorclub kunnen zijn maar niets is minder waar. Ze kennen elkaar maar zijn bijna [lees verder]

More is aan de laatste dag begonnen van zijn, samen met zijn oudste broer gemaakte, stappenplan voor zijn spreekbeurt. Altijd weer spannend of hij het weet te combineren met zijn drukke leventje. Voetballen, crossen, I pod’n, Playstationnen en Nickelodeon kijken. Wonderwel heeft hij alle hoofdstukken klaar en legt er de laatste hand aan. Hij doet twee keer een “generale” en blijft vrij kalm. More is altijd wel kalm. Ik vermoed dat zijn eerste tattoeage op [lees verder]

Moet even snel om een brood maar ik vergeet mijn portemonnee dus laat mijn auto even draaiend voor de deur staan. Ik weet dat ik alles blokkeer, maar die twee minuten moeten toch wel kunnen denk ik en loop terug naar binnen. Met een voet op de deurmat hoor ik een auto claxonneren. Als ik terugloop zie ik een oudere vrouw met een Jeep ongeduldig naar me kijken. “Ik wil der ff langs” zegt ze [lees verder]

“Jij hebt toch wel eens gekeept vroeger?”, vroeg Peter van de Poel (trainer MOC D4) me een tijdje geleden. Ik heb inderdaad wel wat gekeept vroeger maar was zeker geen hoogvlieger. Stond regelmatig en toevallig lekker in de weg maar dat was het dan ook wel. Ik vond het vooral erg leuk om te doen en aangezien ik absoluut niet kan voetballen was het een mooie optie. Het mooiste van keepen vind ik dat je [lees verder]

Mijn reputatie waarmakend sta ik tien minuten te laat voor het Arsenaaltheater in Vlissingen. Ben er al eens eerder binnengeweest dus weet wat me te wachten staat. Een gezellig knus theater met een , naar ik hoorde vertellen, een hele goede acoustiek. Mijn neef, Peter Heyt, heeft me uitgenodigd te komen kijken en luisteren naar een promotieoptreden van zijn band “The Moon”. Nu zeg ik band, maar het is veel meer dan dat. Vandaar dat [lees verder]

Soms wil je niet meer, en is het zo zwaar, je lichaam is moe en je bent ook nooit klaar. Je mag bijna niks en je moet nog zoveel, geen tijd voor genot, een saai ritueel. Kinderen vragen en kinderen doen, geen man aan je zij, geen knuffel of zoen. Geen auto, de fiets dan, soms moet je te voet, maar toch blijf je sterk en doet wat je moet. Soms wil je niet meer, [lees verder]

Brullend van genot razen we in de 911 van m’n maatje Jacco door een smal straatje in Wuustwezel. Tussen de huizen door kijken wat koeien verschrikt op van het kabaal. Op een wat breder stuk naderen we verkeerslichten en komen hevig remmend tot stilstand naast een Belgische Peugeot. Ik kijk naar rechts en zie de man in de wagen mij aankijken. Minachtend kijkt hij naar onze wagen en weer terug onze kant op. Ik kijk [lees verder]

Er wordt hier altijd gezongen door mijn kinderen. In de douche, slaapkamer en natuurlijk aan tafel. Als we zitten te eten zegt Sterre ineens, “ik ga aan the Voice meedoen” en begint haar, geheel eigen, creatie van Beyoncé. Storm trekt een moeilijk gezicht en kijkt me aan. “Pap, moet dat?”. “Laat haar maar even jongen” zeg ik en hoor het nog even aan. Storm is het beu en onderbreekt zijn zusje met een duidelijk en [lees verder]

Niet echt angstig maar licht gespannen parkeer ik bij de tandarts voor de deur. Als ik binnenkom zitten er 2 dames te wachten. Ik ga zitten en zoals altijd blader ik wat in de magazines die op tafel liggen. Ik kijk wel maar zie niks. Geen idee wat ik in mijn handen heb of wat er in staat. In mijn hoofd ben ik al bij mijn komende behandeling. Het hoort zo. Iedereen pakt een blad [lees verder]