Jaar: 2014

Vandaag de crematie van Leen Jansen Een tijd geleden zei hij; “als de mensen last van me krijgen, hoeft het voor mij niet meer. Dan ga ik in m’n ringetje zitten en ben ik out”, en wees naar een hoek van zijn vertrouwde boksring. Leen behoefde wel wat meer zorg de laatste jaren maar was zeker niemand tot last, ook zijn dochter Saskia niet die hem onvoorwaardelijk bijstond in alles. Zijn laatste partij was de [lees verder]

De deurbel gaat en als ik opendoe zie ik m’n dochtertje staan. In haar rose badjas en op haar Uggs stapt ze binnen en vraagt met haar liefste blik; “Pap, mag ik vanavond bij jou slapen?”. Ik moet nergens heen en heb daarbij mijn kroost heel graag om me heen dus is dat dan ook geen probleem. Heel officieel zou ze gelijk naar bed moeten maar daar heb ik, tot haar grote blijdschap, altijd een [lees verder]

Er is in de afgelopen 25 jaar is er veel veranderd in de crosswereld, heel veel. Ik heb geen idee of ze nu harder rijden als vroeger maar dat moet haast wel. Gezien de veertechnieken en de motoreigenschappen van de kanonnen van nu is er veel ontwikkeld in positieve zin. Ik ben ooit gestopt met een KTM 495 tweetakt en merk dat als ik nu m’n 250’je opendraai, het vermogen zeker niet onder doet voor [lees verder]

En als ik je gezicht zie, dan bonkt m’n hart heel hard, de woorden die ik klaar had, zijn zoek en ik raak verward. Had alles willen zeggen, om tien keer te herhalen, maar het moment te vinden, ik vergeet adem te halen. De plannen heb ik wel gemaakt, ze zitten in mijn hoofd, maar ik denk niet voor mezelf alleen, en had mezelf beloofd. De rust maar te bewaren, en te luisteren naar m’n [lees verder]

Ik kan het niet laten. Als ik een tankstation binnenga kan ik niet alleen maar mijn getankte liters afrekenen. Ik moet gewoon iets kopen. Honger heb ik altijd dus reden genoeg. Er ligt zo veel en ik lust werkelijk alles. De grote mergpijpen zijn m’n favoriet, geweldig gewoon. Die heb ik al voor de helft op als ik nog in mijn auto moet stappen. De stukken boterkoek hebben ze helaas niet overal maar die kan [lees verder]

Op een stormachtige vrijdag sta ik weer eens langs de lijn bij MOC’17. Net even iets spannender voor mijn jongens dan normaal want ze krijgen “voetballes”. Zoals ik al eens eerder aangaf heb ik veel respect voor trainers in het algemeen. Vandaag wordt me ook weer duidelijk waarom ik dat gevoel altijd heb als ik sta te kijken naar het voetbaltechnische onderricht. Vijf trainers begeleiden een “Soccer 10” groep van zo’n 25 kinderen. Met een [lees verder]

Ze zouden de baan hier en daar wat omleggen vanwege de grote modderpoelen onderaan de dijken. Vlissingen was toen nog een van de mooiste banen (vind ik dan) in de wijde omstreek. Halverwege de natte dijk ineens de hoek om maar niet helemaal naar beneden te hoeven rijden. Op zich een strak plan, temeer omdat ik al niet zo’n “modderrijder”was. De laatste wedstrijd om het Zeeuws kampioenschap en ik maakte zowaar nog kans op een [lees verder]

Eigenlijk ben ik niet zo van het “idolen hebben”. Ik had geen posters van mijn favoriete bandje of filmster aan de muur. Mijn muren hingen vol met crossposters, maar dan ook echt helemaal vol. Het was toen de tijd van Peter Herlings, Kees van der Ven en natuurlijk de Amerikanen zoals Bob Hannah en Broc Clover waren grote voorbeelden die me deden wegdromen in mijn eigen crosswereldje. Eenmaal zelf aan het crossen ga je natuurlijk [lees verder]

Morgen moet de knoop door, het duurt al veel te lang, ze zou niks liever willen maar de wil is nog te bang. Het duurt al veel te lang nu, het eind al lang voorbij, de beurt is aan haarzelf, maar niemand aan haar zij. Geen steun of lieve woorden, geen schouder en geen arm, al lang geen lieve kus meer, de kachel houdt haar warm. Ze moet de stap eens maken, het rondjes draaien [lees verder]

Twee weken lang, iedere dag eventjes in de garage kijken. Er op zitten en aan vriendjes laten zien. “Pap, wanneer gaan we dan?”. Ik weet het nog zo goed, mijn eerste keer. Ik barstte van de zenuwen. Onderweg naar de crossbaan probeerde ik achterin de bus, op een kratje, m’n “vetleren” laarzen aan te krijgen. Ik weet niet meer welk merk het was maar het was erg dik leer en moest met een tang de [lees verder]