Jaar: 2015

Er schijnt een paarse gloed over de zwart geribbelde gordijnen. De sfeer hangt als een mist over het podium terwijl de zaal langzaam vol stroomt. Spannend. Dankzij mijn rolstoelende moeder zitten we lekker vooraan. Na een paar keer in ‘Gebouw T’ te zijn geweest is het deze keer in schouwburg ‘De Maagd’ te doen. Dansschool Boogie Down pakt uit. 32 groepen laten vandaag zien waar ze zoal de hele week mee bezig zijn. Naast het [lees verder]

Ik ken Olav Baltussen al een paar jaar. Zijn eveneens voetballende zoon bracht ons als schreeuwende ouders langs de zijlijnen van de regionale voetbalvelden. Pas heel laat kwam hij, naar mij toe, uit de schrijverskast. Olav blijkt een puike schrijver met verstand van vele zaken. Een heldere opinie of een duidelijke mening. Hij kan het en durft het ook. Sinds kort publiceert hij zijn creaties en bij wijze van proef hebben we een duocolumn gemaakt. [lees verder]

Als ik de nieuwsberichten even snel doorloop kom ik een berichtje tegen. Een berichtje waar ik weer even een zenuwachtig gevoel van krijg. Het betreft een kind en ik heb er zelf ook vier. Natuurlijk. Mensen komen en gaan, ik weet het. Maar iedereen heeft moeite met het verlies van een dierbare. Altijd te vroeg. Soms onbegrijpelijk vroeg. Sommigen met en anderen weer zonder afscheid. Ik weet ook niet wat erger is en waarvoor je [lees verder]

Rustig en in een jolige bui sta ik te wachten voor rood. Er steken wat mensen over waaronder als laatste in de rij twee oude vrouwtjes. Ik heb momenten dat ik meteen zeg wat ik denk. Nu had ik een denk-doe momentje. Als ze mijn auto passeren laat ik mijn koppeling een heel klein beetje opkomen en geef wat gas. Eén van de dames schrikt enorm en stopt. Ze kijkt me kwaad aan en roept: [lees verder]

Sterre zonder grenzen Sterre komt binnenstormen. Ge makeup’t, gestreept shirt, hoofdband en een litteken op haar wang. “Ik was op een piratenfeestje pap!”. “Ik dacht al wel zoiets”, zeg ik en trek haar op mijn schoot. Ze heeft een doeken zakje in haar hand. Ik pak het vast en vraag haar wat er in zit. “Da’s een schat pap, zullen we het openmaken?”. Nieuwsgierig als ik ben maak ik het draadje voor haar los. We [lees verder]

“Hoe laat ben je thuis?”. “Vijf uur half zes, veel later wordt het niet”. “Oh, dan red ik het wel”. “Het eten bedoel je?”, “Nee, ik was nog even wat aan het doen”. “Nog even wat aan het doen”,  hoor ik haar zeggen, en meteen krijg ik het benauwd. Het kan natuurlijk een verrassing zijn. Misschien mijn lievelingsspaghetti met tonijnsaus bijvoorbeeld. Wellicht probeert ze het dampend op tafel te hebben staan op het moment dat ik binnen stap. [lees verder]

In een vlaag van veranderwoede vraagt mijn vrouw me vriendelijk doch dwingend de oude computer eens van More zijn slaapkamer af te halen. Het ding doet het niet eens, is veel te groot en staat uiteraard verschrikkelijk in de weg. Op die plaats moet namelijk iets anders staan. Iets wat nergens anders kan staan, omdat het dan niet past in het totaalbeeld van het kamertje. Wat bezielde me trouwens dat hele spul op die slaapkamer [lees verder]