“Hoe laat ben je thuis?”. “Vijf uur half zes, veel later wordt het niet”. “Oh, dan red ik het wel”. “Het eten bedoel je?”, “Nee, ik was nog even wat aan het doen”. “Nog even wat aan het doen”, hoor ik haar zeggen, en meteen krijg ik het benauwd. Het kan natuurlijk een verrassing zijn. Misschien mijn lievelingsspaghetti met tonijnsaus bijvoorbeeld. Wellicht probeert ze het dampend op tafel te hebben staan op het moment dat ik binnen stap. Het zou kunnen maar toch niet heel waarschijnlijk.
Het “Jamie Italie” boek is het enige boek op de plank met een beetje nut en m’n beste cadeau ooit. Van de rest van de boeken die ze las werd ze alleen maar wijzer en ik minder. “Kijk schat, die doen dat zo. De hoofdpersonage is arts en heeft een hele drukke baan. Hij helpt zijn vrouw en verdient veel, heel veel geld. Hij brengt de kinderen naar school. Daarna luncht hij uitgebreid met zijn vrouw of indien aanwezig een lekkere minnares (dat dacht ik en zei zij niet natuurlijk) en is vervolgens stipt op tijd thuis. Wat een man denk ik bij mezelf, en maar levens redden in de tussentijd. Wat ben ik eigenlijk een loser. Misschien bedoelde ze dat ze de was aan het doen was, maar zou ze het dan zo expleciet vermelden? Nee ze vind het alleen maar fijn dat ik zie dat ze, net als ik binnenstap, nog zo druk is met alles. “Wat ben je dan aan het doen”, vraag ik angstig. “Oh, je zal het wel zien, maar als je het niks vind zet ik het wel terug hoor.” Neeeeeee niet weer, schiet het door me heen, en weet al precies wat er aan de hand is.
De huizen, het model waar wij in leven, zijn ooit ontworpen door een kundige architect die na lang denken en onderling beraad heeft besloten om de tv daar, de bank daar en de eethoek daar te zetten. Eigelijk kan het dus gewoon niet anders staan ,maar toch proberen. Jan de Bouvrie zou er niet uitkomen, maar mijn vrouwtje wel hoor. Ze is niet eigenwijs maar artistiek. Graag in huis bezig en de boel lekker gezellig maken. Dit is de derde keer in een half jaar dat alles een nieuwe plaats krijgt. Ik heb de houten vloer inmiddels op moeten vullen met kneedbaar hout om de sporen te dichten want tillen is er natuurlijk niet bij. Ze kan ook niet wachten want het moet en wel meteen. Ik ben al een keer van plan geweest overal handvatten aan te schroeven. Die waren toevallig in de aanbieding bij Ikea, “Nyskuve” heetten ze geloof ik. Helaas wordt ik op zo’n moment weer eens niet begrepen, want van al mijn mankementen vindt ze mijn humor nog het minst leuk
Eenmaal thuis worden de plannen al snel duidelijk. Je kunt je reet al niet keren maar we gaan tv kijken in het achterhuis. Lekker dicht bij de keuken, das makkelijk. “Zou je dan de kabels van de tv misschien weg willen werken?”. “Maar weet je het zeker?, want ik ga niet voor niks al die kabels verleggen”. Morgen wil ze het waarschijnlijk alweer anders en moet ik weer alles terugleggen en zetten. Waarom zouden al die aansluitingen voor tv en radio dáár in die hoek zitten? Daar hebben architecten uren over zitten bakkeleien en de hele zooi nog eens door een onafhankelijke commissie geschoven om er maar zeker van te zijn dat dat de aangewezen plek moet zijn. “Ik ben de hele dag al bezig met poetsen en schuiven, dan kun je toch wel even helpen?”, “Laat anders maar dan doe ik het zelf wel” zegt ze demonstratief en ik ben om. “Nee ik kijk wel even” zeg ik op bedeesde toon en onderga mijn lot. “Heb je gereedschap bij?” Nee, dat heb ik niet bij. Dat heb ik nooit bij. Ik kan er ook niets meer mee doen dan mezelf flink verwonden, of net zo lang aan iets zitten prullen tot het kapot is. In volle ontevredenheid ga ik dan een nieuw onderdeel halen en laat het installeren door iemand die er wel verstand van heeft. Kost wat maar dan is het wel in orde en daar gaat het uiteindelijk om. Proberend wat tijd te winnen vraag ik, “zullen we eerst even eten of had je nog niks gemaakt?. Misschien spaghetti of zo?” Als ik het nu kan rekken tot half negen, heb ik net geen tijd meer om naar de Gamma te gaan. Die sluit om 9 uur. Ze had dus nog geen tijd gehad voor het eten. En ik maar denken dat vrouwen zo veel dingen tegelijk kunnen. En dan, als geschenk van Onze Lieve Heer die ook wel weet dat ik gelijk heb, belt mijn moeder. Ja die MOET ik helpen want wat heeft ze allemaal niet voor mij gedaan in al die jaren. De volgende dag is de wind gelukkig gaan liggen, en als ik thuiskom staat alles weer op de oude plaats. Het geluk straalt van onze meubeltjes. Ze kijken me aan en ik zie dat ze van me houden. Het tv kastje knipoogt zelfs en blij pak mijn vrouwtje vast.
“Gezellig hè, hier in huis?”