Sterre zonder grenzen
Sterre komt binnenstormen. Ge makeup’t, gestreept shirt, hoofdband en een litteken op haar wang. “Ik was op een piratenfeestje pap!”. “Ik dacht al wel zoiets”, zeg ik en trek haar op mijn schoot. Ze heeft een doeken zakje in haar hand. Ik pak het vast en vraag haar wat er in zit. “Da’s een schat pap, zullen we het openmaken?”. Nieuwsgierig als ik ben maak ik het draadje voor haar los. We openen het zakje en er blijken een stuk of tien glanzende parels in te zitten. Als ze het ziet doet ze haar handen voor haar mond. Met haar grootste ogen kijkt ze me aan. “Oooh, parels!!”. Natuurlijk speel ik mee, ook al sta ik niet in het script. “Die zijn heel veel geld waard lieverd, wees er maar zuinig op”. “Hoeveel dan pap?”, wil ze weten. “Sja, misschien wel duizenden euro’s hoor”. Ze staart wat naar haar hand met parels en even is het stil. “Pap?”, zegt ze ineens. Ik weet al wat ik er mee ga doen. “We reizen naar Ebola en geven het aan de armen mensen daar”. Ik kan mijn lach bijna niet houden en geef aan dat het een ziekte is en geen land. “Ohja, maar ik ga het toch aan die mensen geven dan”. More is er bij komen staan en vraagt haar hoe ze denkt daar te komen, in het land van Ebola. “Nou, ik verkoop twee parels en daar koop ik weer kaartjes voor”. Trots kijk ik haar aan. “Weet je eigenlijk wat het is, Ebola?”. “Ja, dan krijg je eerst diarree, dan krijg je diarree en hoofdpijn, daarna krijg je kanker en dan ebola”, zegt ze met een bloedserieus gezicht.
Geen tijd te verliezen dus, snel verkopen die dingen…