Als ik de nieuwsberichten even snel doorloop kom ik een berichtje tegen. Een berichtje waar ik weer even een zenuwachtig gevoel van krijg. Het betreft een kind en ik heb er zelf ook vier. Natuurlijk. Mensen komen en gaan, ik weet het. Maar iedereen heeft moeite met het verlies van een dierbare. Altijd te vroeg. Soms onbegrijpelijk vroeg. Sommigen met en anderen weer zonder afscheid. Ik weet ook niet wat erger is en waarvoor je zou kiezen als het kon. Het gaat zoals het gaat en zo zal het wel bedoeld zijn. Het hoe en vooral het vaak waarom zullen we, misschien gelukkig, nooit weten en kunnen begrijpen. Het blijft gruwelijk oneerlijk. M’n pa verliet ons moedig strijdend tegen het smerige Alzheimer. Een oneerlijke en verterende strijd. Niet te begrijpen waar hij dat aan verdiende. Afgelopen weekend help ik één van mijn kinderen het starthek over. Ik volg ‘m zover als ik kijken kan. Ik moet er niet aan denken maar het flitst wel eens door je hoofd. Het heeft niet zozeer met de cross te maken want als ik m’n kinderen hier de straat uit zie rijden op hun fietsjes bekruipt me hetzelfde gevoel. Als ik ze vastheb denk ik automatisch aan de mensen die iemand moeten missen. Die mensen wens ik veel kracht. Kracht die ze moeten putten uit de mooie herinneringen. De kracht om het mooie van het onberekenbare leven te blijven zien. Als dat nog mogelijk is. Ik weet het niet…