Er schijnt een paarse gloed over de zwart geribbelde gordijnen. De sfeer hangt als een mist over het podium terwijl de zaal langzaam vol stroomt. Spannend.
Dankzij mijn rolstoelende moeder zitten we lekker vooraan. Na een paar keer in ‘Gebouw T’ te zijn geweest is het deze keer in schouwburg ‘De Maagd’ te doen. Dansschool Boogie Down pakt uit. 32 groepen laten vandaag zien waar ze zoal de hele week mee bezig zijn. Naast het onderwijzen van de jongelingen gaat het drietal Michiel, Ivana en Volkan het presenteren ook goed af. Brechtje blijkt een waanzinnig goede lerares, wat haar mindere presenteren dan weer ruimschoots compenseert. Als je weet waar je over praat kost het natuurlijk ook wat minder moeite. Naast Bergen op Zoom en Halsteren krijgt nu ook de jeugd van Tholen en Steenbergen onderricht in de vele verschillende dansonderdelen. Boogie Down groeit hard en daar zijn ze zichtbaar trots op. Van heel jong tot ‘licht belegen’ wordt er in verschillende stijlen gedanst. Hip Hop, Popping, Free Style, Modern en BreakDance komen aan bod wat een waar spektakel belooft te gaan worden. Zonder ook maar iets van dansen af te weten herken je wel vaak al een beetje de aankomende talentjes en de kinderen met een beetje ervaring in de plus. Sommigen hebben het gewoon in zich en dansen zonder afkijken de sterren van de hemel. Totaal in en met zichzelf, zonder een enkele vorm van schaamte. Omdat het een vol programma is zijn de pauzes tussen de optredens minimaal gehouden. Ook al is het aandeel van mijn dochtertje minimaal in het avondvullende programma, ik geniet van elke danspas die ik zie.
Hele, hele kleintjes dansen en huppelen terwijl ze met grote ogen hun ouders proberen te vinden in het massaal opgekomen publiek. Lachen en zwaaien, dat kan gewoon. Naarmate de avond vordert gaan de leeftijden ook omhoog. Beretrots zie ik mijn kleine meid voorbij springen. Natte ogen. Zij niet. Als ze klaar is zit ze binnen twee minuten op m’n schoot. ‘Hoe vond je het pap?’. Weer schiet ik vol. Het zal zeer waarschijnlijk de ouderdom zijn. Ik kus haar hoofd bijna van haar romp en samen kijken we het programma verder. Als ik mijn moeder naast me aankijk zie ik dat ze hetzelfde ‘probleem’ heeft. Onbekommerd genieten dus. Ik denk even aan het voorrecht van het onderwijzende viertal. Het moet geweldig zijn dit expressieve geweld over te mogen brengen op de jeugd. Ze krijgen het voor elkaar de kinderen zichzelf te laten overstijgen. Niets is te gek, alles is mooi. Ouders joelen, roepen en fluiten op hun vingers, ook voor andermans kinderen. Mijn verplichte danslessen van ooit vallen hierbij tien keer in het niet. Eigenlijk zou het verplicht moeten worden. De groei van mijn dochter bij ‘Boogie Down’ maakte haar twee meter lang. Een berg met lef, zonder ook maar een greintje schaamte. Sterre danst. Het maakt haar zichtbaar nog gelukkiger, altijd en overal. Alleen, veel of weinig mensen, het maakt haar niet uit. Sterre danst gewoon…
