Ik heb er nooit wat aan gevonden. Trouwens, jongens dansen niet. Van alle dingen die ik absoluut niet kan ben ik in dansen het beste. Op bruiloften en partijen ben ik dan ook altijd als de dood dat ze me komen halen. Vierde rij, achterin, kort aan de bar.
Schaamteloos
Deze stelling heb ik lang vastgehouden, heel lang. Tot mijn dochter ging ‘hiphoppen’ bij Volkan. Ik heb gezien hoe het haar veranderde. Niet dat ze een muurbloempje was, maar sinds ze door hem onder zijn danshoede is genomen ken ik haar niet meer terug. Ze werd nog opener en zelfverzekerder als ze al was, en durft schaamteloos haar geleerde kunsten te tonen. Waar dan ook. Ook de publieke belangstelling deert haar niet.
Alles kan en lijkt te mogen
Vandaag wilde ze graag gaan kijken. ‘Feel da Bounche’.Een show, gecombineerd met een strijd om prijzen en bekers in ‘De Stoelemat’ in Bergen op Zoom. Een initiatief van het danslustige koppel Michiel Zandbergen en Ivana Suijkerbuijk die samen met HipHop Goeroe Volkan Tasdan een internationaal festijn presenteerden. Boogie Down to the Max!. Ik weet hoe ze er van geniet, dus doe het voor haar. Als we binnenkomen is er een rommelige drukte. De zaal loopt, zit en staat vol met jongens en meisjes. Er zit voor mij geen lijn in de kleding. Alles kan en lijkt te mogen. Strak, los, zwart of bont gekleurd, het maakt niet uit. Haren los, staart, vlecht en rasta. Sterre heeft een stoel op de voorste rij voor me vrijgehouden. Haar jasje er op. ‘Dan kun je het goed zien pap’. Ik heb het gezien en geloof me, ik heb genoten.
Zelfde passie
Ik heb jongens zien breakdancen. Dingen zien doen waarvan ik weet dat ze er iedere dag hard voor moeten trainen. Dag in dag uit. Topsport. Artiesten die niet zouden misstaan in een staatscircus. De balans en kracht gecombineerd maakt ze tot alles in staat. Houdingen die ik op foto als ‘geshopt’ zou markeren. Battles geven een sportieve strijd weer van gelijkgestemden. Zelfde passie, zelfde doel. Ooit de beste zijn. De jury bepaalt vakkundig. Verliezers zijn hier ook winnaars.
Sterre danst helaas niet mee maar het genot druipt van haar gezichtje. Met open mond starend naar haar voorbeelden. ‘Pap, ik ga vragen of er misschien iemand afgemeld heeft’, zegt ze ontspannen en loopt weg. Een gevoel van medelijden bekruipt me terwijl ik haar volg tot ze verdwijnt in de drukte. Iedereen zal er wel gewoon zijn, en ze wil zo graag. Het podium wordt haar plekje. Steeds meer. Blij staat ze ineens weer voor mijn neus. ‘Ik sta op de lijst hoor’. Ze flikt het weer en ik ben zo verdomde trots. Jaloers ook op het lef. Iets wat ik vroeger echt niet had. Als laatste wordt ze opgeroepen en doet haar eigen dingetje. Zoals ze ook al meteen in Volkans allereerste les deed. Hand omhoog en dansen. Dansen alsof er niemand kijkt. ‘Stuur je het filmpje nog naar mama?’, vraagt ze lief.
Een gevoel van leegte
Jongens, meisjes en groepen passeren. De een nog beter dan de ander, maar altijd mooi. Alles. Achter me zit een vriend van vroeger. Ook zijn dochter danst. Ook hij kijkt trots en geniet van zijn meisje. Ze danst bij de groepen met ‘Rush’. Een vrolijke meidengroep met kanjers van de eerste orde. Ze dansen en stralen. Het genot is af te lezen en ik besef dat het daar om gaat. Hier is het meedoen echt belangrijker dan de winst. Ze giechelen en maken selfies. Zoals het hoort. Er passeert te veel moois om het allemaal te benoemen. Aan het einde van de voorstelling bekruipt me een gevoel van leegte. Het moet een verrijking zijn te durven en kunnen dansen. Zoals zingen. Alleen mijn voeten deden mee en verder was ik alleen maar jaloers.
Dansen is niet stom. Je bent stom als je niet danst…
