Mam, ik hou van je

Gek eigenlijk dat het zo vanzelfsprekend is dat je een moeder hebt. Als ik bij haar aan tafel zit en haar aankijk is het bijna niet te beseffen dat ik in haar buik heb gezeten. Dat mijn vader met zijn hand tegen haar buik probeerde een trap van mij te voelen. Dat ze in de laatste maanden veel last had van de dikke buik en daarna een bijna oneerlijke pijn moest lijden van de bevalling. Dat ik niet wilde eten en zij maar bleef proberen de geprakte bende bij me naar binnen te krijgen. Dat zij zich ook zorgen maakte over mijn school prestaties en wakker lag als ik vrolijk en onbezorgd bier stond te hijsen en ze pas in slaap viel als ze hoorde dat ik, veilig en ongeschonden, m’n slaapkamerdeur dichttrok. Dat ze aan de kant meeleefde terwijl ik voetbalde en crosste. Dat er altijd eten op tafel stond en ik zomaar aan kon schuiven. Altijd. Mijn moeder die dat met haar 82 jaar nog steeds doet. Wat zij voor mij heeft gedaan krijg ik niet meer teruggedaan, maar daar deed ze het ook niet voor. Ze deed het uit de onvoorwaardelijke liefde die ze voor haar vier kinderen heeft en altijd zal hebben. De liefde die ik herken als ik naar mijn vier kinderen kijk en luister. Gisteren belde ze. ‘Ga je nog crossen morgen?’. ‘ Nee, morgen moederdag he’, reageerde ik logisch. ‘Maak je niet druk om mij hoor. Doe lekker wat je graag doet, ik loop niet weg’.