‘Ik bel je straks wel terug, Star Trek begint zo’, hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Ik had nog niet eens wat gezegd. Ik had wel in een of andere sloot kunnen liggen, maar dat boeide blijkbaar niet. Star Trek begon bijna. Verstomd bleef ik achter. Ik heb het gesprek zonder antwoord weggedrukt en kon het eigenlijk niet zo goed snappen. Ik weet wel dat ze bestaan, de ‘Trekkies’, maar van sommigen verwacht je het gewoon niet.
Voor me in de rij staat een stel. Ik sla ze even gade en zie dat ze heel erg goed bij elkaar passen. Hij lijkt erg veel op Jason Statham, ook qua postuur en het meisje heeft veel weg van zo’n kindsterretje uit een Amerikaanse avonturenfilm. Petje achterstevoren met daarop een prachtig gouden Star Trek logo. ‘Jason’ heeft een zwart shirt aan met eveneens zo’n mooi futuristisch vignet, wat de band al meteen een stuk duidelijker maakt. Wachtend in de rij komen we langs verschillende pakken en andere rekwisieten welke in de serie gebruikt worden. Gebiologeerd staart het meisje naar een paars met zwarte StarTrek outfit welke, wellicht niet toevallig, dezelfde kleurstelling heeft als haar cap. Ze draait haar cap om en kijkt in het spiegelende glas naar het pak, zodat het lijkt alsof zij het draagt. Ze droomt even weg en draait dan om naar haar vader. ‘I’m the captain’, zegt ze met een verlangende blik. Vader lacht en ik zie in zijn ogen dat hij stiekem dezelfde droom heeft.
We raken in gesprek en het blijken inderdaad rasechte ‘Trekkies’. Ik neem het woord niet in de mond, omdat ik niet zeker ben van de belachelijkheid van de uitdrukking. Het is een gemeenschap van mensen met dezelfde passie, zoals wij dat hebben met motorcross. Verslaafd aan alles wat er mee te maken heeft. Ik ken het. ‘Jason’ vertelt trots dat hij het doorgegeven heeft aan zijn dochter. Zij heeft inmiddels haar verslaafdheid uitbreid naar nog veel meer andere films en series waaronder alles van ‘Marvel’. Ze zijn voor de tweede keer in het licht verpauperde, Duitse ‘Moviepark’ en vinden het toch weer een soort van spannend. Dat de rest van het park er wat verwaarloosd uitziet boeit ze niet zoveel, want de afdeling waar ze voor komen is up to date. Ze praten over series en film, hebben het over de acteurs en wat ze tegenwoordig allemaal doen buiten de opnamen om. Ze weten echt alles. Ze gaan naar de jaarlijkse meetings die groots opgezet zijn met alles en iedereen die wat met de futuristische films te maken heeft. Een droom is een keer naar de grootste meeting ter wereld te gaan, die in Amerika plaatsvindt. Daar komen zelfs alle acteurs opdraven om hun fans te woord te staan en te voorzien van de nodige foto’s en handtekeningen. ‘Het kost alleen zoveel geld’, zegt het meisje met een bedrukte lach. Een lach die je, als je het kon missen, zou belonen met een ticket naar haar droombestemming.
Later die middag zie ik ze
nog een keer bij een pizza tent en blijkt dat ze met het hele gezin
zijn. Moeder met nog twee kleintjes voegen zich bij de Star Trek
verslaafden en ik vraag me af of zij er ook zo weg van is. Ik vraag het
niet en kijk hoe het meisje op de grond bij de kleintjes gaat zitten. Ze
houdt ze in de gaten en helpt. Voorbeeldig. Nog later die dag blijkt
hun auto bijna naast die van ons te staan. We zwaaien nog een keer naar
elkaar en rijden weg. Mooie mensen.
Levend in hun eigen wereld en schijt aan iedereen die er een rare mening over heeft.
Geluk zit in de kleine dingen…