Het uurtje van Marije

Met vermoeide benen slenter ik naar mijn voordeur. Zoals iedere dag vis ik eerst de post uit mijn bus. Veel brieven die ik liever niet krijgen zou, maar het is niet anders. Soms bijna blij met een grote verrassing van de postcodeloterij, waar ik niet eens aan mee doe. ‘Maak vlug open, wie weet’. Vandaag een dikke envelop. Mijn naam en adres met de hand geschreven. Eenmaal binnen maak ik de envelop open en vind een boekje. Ik weet meteen van wie, want ik herken het groene lintje met een strik. Het is haar blijkbaar niet om het geld te doen, want ik moest nog betalen. De hoogte van het bedrag leek me een schijntje als je weet wat ze in haar mars heeft. Ik zou het van de week overmaken, maar ze was me voor. Marije Hage. Ik ken haar niet. Op de een of andere manier kwam ik haar tegen op Facebook waar ze me opviel door haar teksten. Net niet kerkelijk en heel herkenbaar. De meeste dan toch. Ze ziet en neemt het leven. Vooral het mooie deel. Ze maakt bewust en doet je denken. Denken aan hoe het is of wellicht zou moeten zijn. Hoe het misschien wel hoort en zeker ook kan. Dat pakte me en ondanks ik in mijn hele leven nog nooit een boek heb gelezen liet dit boekje me niet los. Ik trap mijn schoenen geveterd tegen de bank en plof neer. Door de open achterdeur hoor ik de miezerende regen op de tuintafel spetteren. Heerlijk. Met mijn benen omhoog haal ik het groene lint van ‘mijn’ boekje. Nog niet betaald, maar toch voelt het al van mij. Temeer omdat ze er wat in heeft geschreven. ‘Voor Olav. Voor alle stappen op jouw weg. Liefde! Warme groet Marije. Uit het voorwoord blijkt haar titelkeuze. ‘Van buiten. Van binnen’. Ik begrijp het. Ik leg mijn hoofd tegen een kussen en zak weg. Ik besluit er twee te lezen en dan aan het eten te beginnen maar kan niet stoppen. Een paar keer hoor ik mezelf denken; ’Kijk ‘m nou zitten met z’n boek’. ‘Ik lees nooit’, had ik al vaker verkondigd, maar die muur is om. De twee verhalen wordt het halve boekje en ik ben zomaar een uur verder. In een van haar stukjes geeft ze aan hoe heerlijk het is iedere dag een uurtje ‘vrijaf’ te nemen. Geen computer of telefoon. Even niks. Ze heeft gelijk in veel verhalen. Ook hierin. Mijn besluit is genomen. Ik doe voortaan iedere dag een uurtje het gas terug. Mijn uurtje van Marije…