Jaar: 2018

Je ligt tegen me aan. Kleine poes kijkt zielig, alsof hij weet. Hij voelt de liefde, knort voldaan. Mijn hand gaat door je haar. Ik zal er zijn, dat weet je wel. Een hulplijn voor je leven, tot mijn laatste jaar. Ik hou van jou. Ik zeg het altijd voor het slapen. Waarheid in gewoonte, ik beloof je eeuwig trouw. Hou je vast. Laat het stormen. Ook deze wind gaat toch weer liggen. De zon [lees verder]

Bij het binnenkomen valt hij me meteen op. Door zijn niet te missen lange gestalte en markante hoofd steekt hij boven bijna iedereen uit. Ik observeer hem een tijdje terwijl ik denk aan de manier hoe ik hem zal gaan benaderen. Normaal gezien spreek ik redelijk makkelijk iemand aan, maar nu voelt het anders. Eng bijna. Het is druk in de zaal en ik zie dat Peter maar met moeite zijn aandacht weet te verdelen [lees verder]

Met vermoeide benen slenter ik naar mijn voordeur. Zoals iedere dag vis ik eerst de post uit mijn bus. Veel brieven die ik liever niet krijgen zou, maar het is niet anders. Soms bijna blij met een grote verrassing van de postcodeloterij, waar ik niet eens aan mee doe. ‘Maak vlug open, wie weet’. Vandaag een dikke envelop. Mijn naam en adres met de hand geschreven. Eenmaal binnen maak ik de envelop open en vind [lees verder]

Een controle van de sterke arm midden op de dag is altijd spannend. Ik schiet altijd in de stress want over het algemeen vergeet ik mijn gordel, mijn autopapieren en mijn rijbewijs. Die spullen liggen overal, maar bijna nooit in mijn auto. De tijd om snel mijn gordel om te snoeren heb ik niet dus rijd met mijn liefste gezicht de fuik in. Voor mijn open raampje verschijnt een uiterst vriendelijke man. Zo’n man waarvan [lees verder]

Ik scroll door je tijdlijn. Bewonder je mooie gezicht. Ik weet het, ik ben veel te laat, maar kon niet op tijd zijn. Je magnetiseerde. Alles in mij. Ik heb niks verteld, dus kon je niet weten. Hoe ik je zag, je bijna vereerde. Ik heb niet gelogen. In zekere zin mezelf veroordeeld. Maar toch bonkt mijn hart, bij elke foto. Het zien van jouw ogen. Ik like, vind geweldig. Ooit zei je iets wat [lees verder]

‘Ik bel je straks wel terug, Star Trek begint zo’, hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Ik had nog niet eens wat gezegd. Ik had wel in een of andere sloot kunnen liggen, maar dat boeide blijkbaar niet. Star Trek begon bijna. Verstomd bleef ik achter. Ik heb het gesprek zonder antwoord weggedrukt en kon het eigenlijk niet zo goed snappen. Ik weet wel dat ze bestaan, de ‘Trekkies’, maar van sommigen [lees verder]

‘Eentje van hun is zo leuk en grappig pap. Die doet net of hij niks kan, maar die kan echt wel goochelen hoor’. Mijn dochter Sterre won via de Jumbo 4 kaartjes voor een optreden van een ‘Magic Show’, verzorgd door de familie Kazan. Ikzelf zou er nooit kaartjes voor kopen om heel eerlijk te zijn. Niet dat ik geen respect heb voor wat deze artiesten je voorschotelen. Integendeel. Het is meer het onbegrip wat [lees verder]

Als ik de nieuwsberichten even snel doorloop kom ik een bericht tegen. Een bericht uit een verscheurd hart waar ik een zenuwachtig onderbuikgevoel van krijg. Het betreft de kleine Donny. Iedereen kent hem en iedereen weet het nog. Het raakt me vol, elke keer weer. Temeer omdat ik zelf ook vier kinderen rond heb lopen en fietsen. Natuurlijk. Mensen komen en gaan, ik weet het. Maar iedereen heeft moeite met het verlies van een dierbare. [lees verder]

Lopend over de groene dijk sta ik even stil op het punt waar de ‘grote bult’ vlak voor de finish moet hebben gelegen. Wat reed ik er graag. In de verte zie ik het punt waar je de dijk overstak en terug moest over het zware zandstuk met diepe knippen. Dijk op, dijk af. Het moet gisteren geweest zijn, want ik zie het nog zo voor me. De werkelijkheid is helaas anders. Ondanks er nog [lees verder]

Het is waar. De ouderdom laat steeds meer sporen na. Uiterlijk tot daar aan toe, maar met het lichamelijke deel heb ik meer last. Ik kan alles nog wel, maar het kost me tegenwoordig zeker dubbel zo veel moeite een voorheen simpele klus te klaren. Het is niet erg. Het is niet anders. Ik ben geen klager. Het heeft geen zin en daarbij is het voor een ander ook erg vervelend. Toch loop ik al [lees verder]