Jaar: 2018

Het ‘bakkie doen’ stond al een tijdje op de planning. Door de wederzijdse drukke agenda’s duurde het toch nog redelijk lang. Na een kort social media gesprekje in de afgelopen week is het er dan toch van gekomen. Seryljo. Een naam die ik nog nooit eerder ergens hoorde. Het zou Indonesisch zijn, zonder een voor hem bekende herkomst of betekenis. Goedlachs met een open karakter. We komen op veel punten verrassend overeen. Ook onze relatie [lees verder]

Ik weet eigenlijk niet precies wat we er deden, maar we waren er wel altijd. ‘Chillen’ heet dat tegenwoordig. Zeker 40 jaar geleden, maar sporthal ‘de Kannebuis’ is zo goed als niks veranderd. In de hoek van de flipperkast staan nu twee gokkasten. De flipperkast was van ons. ‘Ownen’, heet dat nu volgens mij. Als we hem eenmaal bemachtigd hadden kwam er geen vreemde meer aan te pas. Dat je een vrij spel kreeg bij [lees verder]

Zolang ik me kan herinneren heb ik al een voorliefde voor hamburgers. De ene is de andere niet, daar ben ik inmiddels wel achter. Als het echt moet uit het frietvet, maar het bakplaatmodel is de grote favoriet. Gebakken ui, een beetje curry en ik ben een gelukkig mens. Na een middag ijsbaan rommel ik mijn kinderen bij elkaar. ‘Wat gaan we eten pap?’, vraagt mijn dochter. Ik heb nog geen idee. Het boodschappen doen [lees verder]

Als ik thuis aan kom lopen zie ik het silhouet van een wat oudere man. Hij zit naast mijn trap, voorover gebogen met zijn rug tegen de muur. Omdat ik me afvraag of het wel goed gaat spreek ik hem aan. Er valt een donkere schaduw over zijn gezicht, waardoor ik alleen zijn felblauwe ogen zie. Hij kijkt moe. Hij brabbelt wat, maar ik merk dat het praten hem veel moeite kost. Ik versta hem [lees verder]

Als ik in de werkplaats van een bakkerij aan het werk ben hoor ik plots een bekende stem. Hij lacht. Ik kan het geluid niet meteen thuisbrengen dus kijk nieuwsgierig om het hoekje. Rico kijkt me aan. ‘Hallo’, zegt hij vriendelijk. ‘Hee Rico’, reageer ik ietwat verrast. Hij heeft mij zeer waarschijnlijk verder niets te vertellen en ik weet zo snel niet deze kans uit te buiten dus ik ga weer verder met mijn werkzaamheden. [lees verder]

Vijf minuten te laat. Uiteraard. Aangezien ik de helft maar heb gelezen van mijn ziekenhuisuitnodiging moet ik aan de welkomstbaliemannen vragen waar ik moet zijn. ‘Derde etage’. Het even snel naar binnen, door een klein sneetje kijken en met vier hechtingen dichtnaaien zit er blijkbaar niet in vandaag. Ik krijg zelfs een eigen bed toegewezen. Ik heb honger. Normaal gezien red ik het niet om een hele dag niet te eten. Nu moest het. Van [lees verder]

Ze legt me in de watten, komt meteen als ik haar bel en domgenoeg verdenk ik haar van zoekend vrijgezel Ik gluur vanuit een ooghoek, als ze voorbij komt lopen want tussen een paar drukkers staat haar schort een beetje open Ze lacht om al mijn grappen, is streng, soms zelfs wat bazig niet erg want door de pillen ben ik toch een beetje wazig Ze is blij met me, dat denk ik dan, de [lees verder]

Een ‘mannenhuis’. Het klinkt grappig, maar is eigenlijk gewoon een bende. Altijd. Ik woon samen met een zoon van 15 en één van 26. Ze passen hier zo goed, omdat ze veel van mijn karakter hebben. We hebben allemaal dezelfde humor wat een gezellige, ontspannen en hechte band schept. Ook wat van mijn onhebbelijkheden kregen ze mee. Ik ben in de loop der jaren wat dat betreft gelukkig wel wat veranderd. Ouder geworden en wijzer. [lees verder]

‘Mag ik dan de roze pap?’. ‘Ik denk dat jij de enige bent die de roze wil lieverd, dus die is zeker voor jou’. Terwijl ik naar de kassa loop kijk ik op de verpakking van de tandenborstels. Drie en een gratis, da’s mooi. Het is een Franse verpakking, want er staat: ‘3+1 gratuit’. ‘Kijk’, zeg ik tegen mijn dochter. We krijgen er een grapefruit bij. ‘Echt papa?’, vraagt ze lief. ‘Dan moet je het [lees verder]