Jaar: 2018

Het is laat. Laat, donker en glad. Het sneeuwt, zomaar ineens ook. Ik concentreer me op de wazige witte lijnen op het asfalt. Dan kijk ik naar de autolichten voor me. Op gepaste afstand volg ik iemand die ook zijn of haar best doet op de weg te blijven. Dan zie ik iets groots en donkers aan de kant van de weg. Het lijkt een stilstaande vrachtwagen. Terwijl ik me afvraag of de man wellicht [lees verder]

Mijn dochter is bang. ‘Ben je niet eenzaam pap?’, kroelt me heel hard, geeft een kus op mijn wang. Mijn jongens zijn lief. Hebben respect. Weten vaak alles en soms lekker toch weer wat kindernaief. De vrouw van mijn leven. Mijn moeder, ze geeft. Altijd en nog steeds. Dankbaar en zwaaiend, achter het raam. Hoofd trots geheven. De oudste geen zorgen. Helpt waar hij kan en staat altijd paraat. Plukt elk moment en houdt vast [lees verder]

Ik vind je niet op Tinder en kom je nergens tegen, misschien als dat gebeuren zou, word ik ineens verlegen. De vrouw uit al mijn dromen, je kwam zomaar voorbij,  Juist als ik een kutdag had, was jij er en ik blij Ik zal je type toch niet zijn, dat had ik al zo vaak, En ben zo als ik heel goed weet, nooit zeker van mijn zaak Toch zou ik het proberen, misschien ook [lees verder]

Ik haat ze niet, maar heb ze jarenlang bewust gemeden. Ik ben eigenlijk helemaal geen planten waard. Alles gaat dood omdat het of op de verkeerde plaats staat of gewoon veel te weinig water krijgt. Toch staat er eentje in mijn huis. Niet meer de mooiste meer maar toch heeft hij onlangs zijn tweede verjaardag gevierd. Een Dracena. Ik moest het wel opzoeken, want ik heb nul verstand van planten en bloemen. Mijn geliefde Dracena [lees verder]

Dat ze je vertelt dat je leuk bent. Leuk en grappig. Dat je hetzelfde voelt voor haar. Dat je weet dat je van haar gaat houden als je het toelaat. Veel. Dat je voelt dat zij de ware is en ze jouw leven completer zal maken. Je betere helft. Dat je beseft dat de wereld nog mooier zal zijn met haar naast je. Die angst bedoel ik…