Nerveus lopen de dames heen en weer. Op de gelijkgestemde shirts prijkt de alom bekende ‘Rink Ribbon’, wat staat voor respect en saamhorigheid. Met vereende kracht en persoonlijk doorzettingsvermogen vechten ze samen, maar toch ook weer ieder voor zich. Iedere patiënt is tenslotte een ‘geval’ op zich, maar hun doel is gelijk: Tegenstand bieden tegen die verschrikkelijke en slopende ziekte.
‘Opgegeven’
De, normaal gezien op maandag gesloten, kapsalon is vandaag een centrum voor lotgevallen. Vrouwen van willekeurige leeftijd mogen zich op deze ‘World Cancer Day’, eens lekker in de watten laten leggen. Dat ze het verdienen staat buiten kijf, maar cadeautjes worden niet altijd eerlijk verdeeld. Eigenlijk hebben ze het gewoon nodig om bij te tanken, want ook de persoonlijke energie is niet oneindig. Normaal gezien ben ik niet snel zenuwachtig, maar vandaag is toch een bijzondere dag. Er zullen dames komen die nog midden in een behandeling zitten, maar ook die weten dat behandelen geen zin of effect meer heeft. ‘Opgegeven’ is een lelijke uiting, maar hoe zeg je zoiets respectvol? Uitbehandeld?
‘Hoe gaat het?’
Als zo rond tienen de dames ietwat onwennig ‘binnendruppelen’, verandert de sfeer meteen, maar gek genoeg in een hele positieve zin. Het is in no-time gezellig, wat een vlaag van rust brengt bij de vrijwillige dames die de verschillende behandelingen uit gaan voeren. Juist omdat het de eerste keer is dat ze dit doen, waren de verwachtingen van te voren nog erg onduidelijk. Die gezonde spanning wordt meteen getackeld door sterke karakters met de drang nog zo lang mogelijk bij hun geliefden te blijven. Toen ik binnenstapte dacht ik nog: ‘Wat ga je nu aan zo iemand vragen? ‘Hoe gaat het?’, terwijl je weet dat het allesbehalve goed te noemen is. Ik krijg de kans niet eens, want ze beginnen zelf tegen me te praten. Ze vragen wat ik hier doe en zijn erg benieuwd wat ze allemaal te wachten staat. Weinigen die elkaar kennen, maar het blijkt een genootschap dat zich automatisch vormt.
Alsof je nog niet genoeg hebt gehad
Ik raak al snel in gesprek en het valt me meteen op dat deze mensen, ondanks de pijn en ellende, ongewoon positief in het leven staan. Het is niet voor te stellen gewoon. Als ik er over na denk heb ik het idee dat ik een hele dag zou huilen en zeker niet meer zou kunnen genieten van wat dan ook. Het tegendeel blijkt waar. Echtgenoten, dochters en vriendinnen steunen elkaar en dat is prachtig om te zien. Dat het allemaal niet gelijk verdeeld is blijkt als ik het verhaal hoor van een zorgzame man naast me. Zijn vrouw is ‘uitbehandeld’ en alles wat ze nog krijgt is meegenomen. Ze heeft veel bijwerkingen, waardoor ze pas nog geopereerd is aan haar darmen. Tot overmaat van ramp werd ze onlangs ook nog aan staar geopereerd aan beide ogen. Alsof je nog niet genoeg hebt gehad, schoot de behandelend arts ook nog eens uit bij een oog, waardoor het zicht er zeker niet beter op geworden is. De liefde om haar heen houdt haar staande. Een dame aan mijn andere zijde maakt foto’s met haar telefoon. Eentje voor en eentje na de behandelingen. Een open schilderij lijst kadert het moment af. Mooi voor nu, maar zeker voor later. Met een onbetaalbaar heerlijk gevoel en een prachtige roos verdwijnen ze de kou in. Naar huis waar de familie, maar ook de harde realiteit op hen wacht. De groep ‘indewatterlegsters’ werkt samen alsof ze nooit anders doen of gedaan hebben. Het wachten tussendoor wordt veraangenaamd door de toastjes van de overbuurvrouw. Ze woont al 50 jaar in de flat tegenover en is een vaste klant van de kapsalon. Uit liefde voor iedereen maakt ze prachtige hapjes van haar zelf meegebrachte boodschappen. Trillend schuifelt ze met haar rollator door de zaak, met in haar hand de schaal lekkernijen.
Wegcijferen
De knusse kapsalon is geen moment leeg. Ook al lag er een planning voor een ochtend en een middag groep, toch valt er geen pauze. Als de laatste dames hun jas aantrekken merk ik wat bedrukte gezichten op. Zo’n dag gaat altijd veel te snel voorbij. ‘Het had voor mij wel een paar dagen mogen duren’, hoor ik achter me en dat gevoel had ik zelf ook. De geluksmomenten van deze dag zijn niet te betalen. Vandaag kreeg ik weer eens de bevestiging dat echt geluk, helemaal niets met geld te maken heeft. Onvoorwaardelijke liefde vanuit een goed hart is de grootste kracht die er bestaat. Onthaasten en jezelf eens wegcijferen voor mensen die wat minder geluk hebben, of zelfs helemaal geen. De warme liefde voor een medemens laten voelen door jezelf zonder enige vorm van egoïsme in te zetten voor het ultieme moment van een ander. Dat is geluk…
‘Wat kun je nog meer doen’
Mandy en Sandra kijken gelukkig als ze na afloop de donaties bij elkaar hebben geteld. Maar liefst 1950 euro werd in de pot gedaan door klanten, maar ook voorbijgangers die de actie meegekregen hadden via kennissen of social media. ‘Wat kun je nog meer doen’, zeg ik als ik de cheque bewonder. Dat dit een vervolg gaat hebben is mij wel duidelijk. In welke vorm is uiteraard nog niet besproken, maar dat het groter zal worden weet ik wel zeker. ‘Hou me maar op de hoogte’, geef ik nog mee als ik met de deur in mijn handen sta. Twee zielsgelukkige dames blijven achter…