In m’n rol

Na een hele dag met een Engels sprekende jongeman te hebben gewerkt, rijdt hij ook nog met me mee naar huis. Vooral in het begin is het weer even lastig je gevoelens weer te geven in een andere taal, maar ik merk dat ik naarmate de dag vordert de slag weer aardig te pakken heb. Hij is er nog maar pas en beheerst onze taal niet, dus besluit ik hem een aantal belangrijke kernwoorden te leren. Hij lacht en begrijpt dat hij met deze woorden geen brood gaat krijgen bij de bakker. We praten de hele dag in gehandicapt Engels over zijn afkomst, vrouw en de landelijke gebruiken. Ook onderweg maakt hij gretig gebruik van mijn altijd luisterende oren. Voordat ik hem thuis afzet stop ik nog even bij de supermarkt voor het eten van de avond. Hij besluit in de auto te wachten. Als ik een klein inpandig Turks uitdragerijtje passeer valt mijn oog op een setje oortjes die het bellen onder het rijden bekeurings technisch wat minder angstig maken. Ben in korte tijd al twee setjes kwijtgesukkeld dus stap naar binnen. Een oud Turks uitziend mannetje vol desinteresse staat half te slapen achter zijn balie. Ik kijk hem aan en wijs vervolgens naar het setje oortjes. ‘I Like to buy that’, zeg ik en de man kijkt me vreemd aan. ‘Do these ears have a microphone so I can call in the car?’, ga ik verder en hij kijkt me nog steeds raar aan. Ik kijk terug en probeer hem te activeren met een duidelijk ‘hello?’. De man besluit niets te zeggen. Inmiddels is er een andere klant naast me komen staan. De man kijkt me aan en zegt. ‘I think he doesn’t understand English sir’. Dan schiet ik in de lach en vind mezelf vooral heel erg dom ineens. ‘Nee, ik denk het ook niet’. Bedankt…