Kloof

‘Er komt nooit meer een vent in m’n huis’. Strenge woorden van mijn inmiddels licht bejaarde moeder van vierentachtig die haar man acht jaar geleden verloor. Een onverbiddelijke Alzheimer nam hem nietsontziend mee. Aan de ene kant vind ik het wel jammer dat ze zo denkt, want vriendschap maakt het leven toch een stuk aangenamer. Ook zonder sex. Tegelijkertijd begrijp ik het ook wel een beetje. Terugkijkend op wat ik ken van haar leven heb ik veel respect voor haar als het om het huwelijk gaat. ‘Je maakte een keuze en dat was voor het leven’. Hoe dan ook werden de geloften nagekomen. Natuurlijk, het was ‘toen’ allemaal niet zo goed geregeld voor een alleenstaande moeder, om nog maar te zwijgen van de taboes die heersten. Voor de kleinste afwijking staken ze je doodleuk in de brand of werd je aan de paal op het plein gebonden. Bij wijze van spreken dan. Ze vindt het moeilijk te accepteren dat ‘de jeugd van tegenwoordig’, zo makkelijk omgaat met huwelijk en kinderen. ‘Als het even niet gaat zijn ze weg en dan zijn de kinderen de dupe’, aldus mijn bezorgde moeder. Een beetje gelijk heeft ze wel, maar ik vraag me soms af of ze zelf wel zo gelukkig is geworden als dat ze van plan was. Wat als? Met regelmaat vertelt ze me haar dromen van ooit en waarom die nooit helemaal uitgekomen zijn. De tijd was anders. Alles was anders. Ondanks dat contrast staat ze toch wel stevig in het leven van nu. Omdat ik alles wat ik meemaak tot in detail met haar deel, heeft ze toch nog een beetje besef van de huidige maatschappij en de vaak vervaagde normen en waarden. Het is moeilijk te accepteren allemaal, juist omdat zij van de generatie is die de weg vrij hebben gemaakt voor de barbaren van nu. Ze is trots dat ze mee heeft gedragen aan de vrijheid die wij nu genieten, maar kan gemeend kwaad worden bij het zien van een journaal. ‘Waar zijn die nu toch allemaal mee bezig?’, zegt ze dan en ze heeft gelijk. Het verschil is zo groot. Oud worden is zo makkelijk nog niet…