Bier en spelen

We hebben weer eens gesjoeld van de week. Een snelle bak van mijn moeder afkomstig. We zitten tegen een verslaving aan en het doet me erg denken aan vroeger. Ik weet nog wel dat we met mijn ouders, broer, zussen en aanhang hele competities afwerkten. Achteraf begrijp ik dat mijn ouders ‘zwaar’ aan de drank zaten. ‘Sherry met chipjes’, zei mijn moeder dan gekscherend maar begrijp inmiddels wel dat het erg serieus was. Niet meer te stoppen. Ze waren zo oud als ik nu ben. Mijn kinderen zijn wij van toen. Het was altijd gezellig en we deden veel van dat soort dingen zoals dobbelen en spoorzoekertje in het bos. Wie het eerste terug thuis was moest alvast slagroom kloppen voor de Irish koffie. Het rare is dat ik zulke momenten nu pas terughaal. Er flitsten allerlei dingen voorbij wat ik al eerder had met een potje Yahtzee, afgelopen zomer. Ik was zo in ‘the mood’ dat we er nog een uurtje bowlen tegenaan hebben gegooid. Geen telefoon in de buurt, de hele middag en avond niet. Ook de kids vroegen er niet om. Ze vinden het schitterend en duidelijk hebben ze veel meer plezier gehad dan een middag spelletjes doen op de pc of telefoon. Het brengt je op een geweldige manier dicht bij elkaar. Ik wist dat stiekem wel, maar je vervalt zo snel in het makkelijke. Onze competitie blijft. We spelen niet online, maar tegen ‘echte mensen’ die we aan kunnen kijken, aan kunnen moedigen en uit kunnen lachen, indien nodig of verdiend. We spelen vals bij het leven. We kaarten, dobbelen en sjoelen zonder te downloaden. Ik gooi de bak op tafel en we zijn los. Van de week eens kijken voor een dartbord…