Mijn moeder baarde me en had veel pijn. Ze verzorgde me, gaf me eten, leerde me lopen, leerde me praten, sliep weinig, ruimde mijn kots op, verzorgde m’n verwondingen, hield me de hand boven het hoofd, en helpt me nog steeds als ze kan. Zij doet alles op haar eigen manier, net als ik. Natuurlijk zegt ze wel eens dingen waar ik het niet mee eens ben, en soms wel eens twee keer ook, maar dat mag. Mijn mening is ook niet altijd haar mening maar er is wederzijds respect. Natuurlijk heeft ze ook wel eens van die momenten dat ze denkt, “dat had ik misschien anders moeten doen”. Die momenten heb ik zelf ook, maar ik neem haar niks kwalijk en zij mij niet. Ze heeft altijd het beste met me voor en dat heb ik ook met haar. Ik heb nu ook kinderen en ik mag hopen dat ze er ook voor mij zijn straks. Straks, als ik niet meer “alles kan”, net zoals mijn moeder nu niet meer alles kan. Ik ben trots op mijn moeder. Trots op alles wat zij bereikt heeft en nu nog steeds doet. Als ik zo eens rondkijk en luister mag ik blij zijn met mijn leven. Blij met wat ik heb mogen doen, wie ik ben geworden en heel blij dat zij mijn moeder is.
Hou van je Ma! xxx