Masker

Je lichamelijke pijn is vergaan, genezen. Wat nog rest zijn de overblijfselen van het onrecht. Het duurde te lang, je had jezelf allang bewezen. Je weet het wel, gevoel en verstand. Het is al voorbij maar ze vechten constant. Je voelt het nog steeds of het de wond openrijt, het wordt wel minder hevig maar het is er nog altijd. Je wil graag door, maar na iedere drie stappen doe je er eentje terug. Het het tempo vertraagt en je weet ook waardoor. Het gaat zo langzaam dat je er aan twijfelt ooit wel op je bestemming te komen. Het gaat veel te traag, je komt er alleen in je dromen. Anderen zien je angst wel maar herkennen het niet. Er zijn er te weinig die het weten en zich kunnen verplaatsen, het was de limiet. Je laat ook niks toe, het is de angst. De angst om weer… Nee, dat nooit meer. Omhoog die muur en blijf er af, allemaal! Kijk over de rand, maar niet te lang. Je duwt ze weg, wel duizendmaal. Ik zie je wel eens, vandaag in mijn hoofd, alweer. Je lacht en geniet, tussendoor maar wel steeds meer. Je pijn is vergaan, je hart is verzwaard en de wonden die blijven, weggestopt onder je shirt. Ga maar gerust, je schaamte voorbij. Je bent veel meer dan de moeite waard!