Met kerst moet ijk altijd weer denken aan een kerst, een paar jaar geleden. Het is kerstavond en ik barst van de koppijn. Op zich is dat redelijk bijzonder omdat ik eigenlijk nooit hoofdpijn heb, echt nooit.Natuurlijk heb ik wel een vermoeden waar het vandaan komt, het is die kies die al een tijd irriteert, maar dat wil ik natuurlijk niet weten. Mijn hart bonst in mijn hoofd en ik weet me gewoon geen raad met de pijn. De kids in de auto geladen en snel om een fles whisky gereden, op die opspelende zenuwen het zwijgen op te leggen. Helaas is Murphy mijn beste vriend dus de pijn bleef lekker op zijn plek, in mijn dikke kop.
Aspirines helpen even maar na een doosje of 5 merk je daar ook niks meer van. Ik merk dat het me erg veel moeite kost de kinderen gewoon antwoord te geven als ze iets vragen en heb hen dan ook uitgelegd wat er gaande is en verzocht een klein beetje medelijden voor me op te brengen. Dat konden en deden ze dan ook, wat een kanjers zijn het dan toch weer. Die nacht heb ik dan ook geen minuut geslapen en dacht echt dat ik dood ging. Huilend van de pijn lig ik daar, met mijn hoofd in mijn kussen gedrukt (ja, een heel groot kussen inderdaad), maar niets helpt me van de pijn, helemaal niets. Ben tot alles in staat en de meest bizarre dingen komen dan in je op. Het soort dingen die je wel eens in films ziet, maar daar heb ik dan weer het lef niet voor, hoe groot ik ook ben.
Het is gelukkig ochtend en ik ga meteen op zoek naar een dienstdoende tandarts, en van alle tandartsen die geen dienst hebben heeft er gelukkig eentje een bandje ingesproken met daarin een bericht welke tandartsen op welke dagen mensen plegen te mishandelen. Ik bel de bewuste maar geen gehoor. Ik blijf natuurlijk proberen en om half 11 neemt er ineens een jongedame op, met het bericht “sorry meneer, de stekker zat er niet in”, maar u kunt nu meteen komen”
Nou, die moet wel heel veel lente in d’r ogen hebben wilde ik haar niet iets aandoen als ik op plaats delict zou arriveren. Heel veel lente dus, en zou natuurlijk nooit een meisje kunnen slaan, althans niet in haar gezicht. “wacht u maar even, we zijn nog heel even bezig”zegt ze veel te aardig en ontspannen.Ik neem plaats in de wachtkamer , naast een Marokkaanse jongen die op zijn eigen slachtpartij zit te wachten.”heb een slechte kies”zegt hij met een vertrokken gezicht, “ik denk dat ie er uit moet”. “nou, dan staan we er misschien wel hetzelfde voor”, probeer ik hem moed in te spreken, maar hij lijkt minder pijn te hebben als ik, en aangezien het mijn pijn ook allemaal niet minder maakt hou ik verder mijn mond maar dicht.
De kinderen zijn lief en spelen wat in de kinderhoek als ik na een drie kwartier opschrik als er een dame uit de behandelkamer komt gelopen. Ze ziet er redelijk ongeschonden uit en heeft ook helemaal geen ikhebnetvreselijkgejankt ogen, dus trek me daar maar een beetje aan op. Mijn Marokkaanse vriend gaat naar binnen en ik wacht weer, heel geduldig met mijn hand op mijn kaak. Heel snel is hij weer terug, misschien wel te snel want ik ben me mentaal nog een beetje aan het voorbereiden, of ben ik misschien gewoon hartstikke bang van die klote tandarts?
Nu ben ik best een grote kerel maar als ik naar de tandarts moet hoeft de deur niet eens open, kan ik er zo onderdoor lopen, zo klein ben ik dan ineens. De jongen zegt “hij heeft me verdoofd en het moet even inwerken, jij mag naar binnen” Angstig denk ik “nu al?” en zwetend neem ik plaats. Sterre heb ik maar even mee naar binnen genomen, maar weet eigenlijk niet helemaal zeker of dat een goed idee is.
“nou, das geen beste” zegt de beul terwijl ik mijn hoofd op het hakblok leg, “die moet er echt uit hoor”
“ja , heel graag, doe maar”zeg ik hem, “als ik maar van die pijn af ben”
“ik ga je verdoven, dat kan even zeer doen” Nou, als hij dat al zegt belooft het wat en nee, het is echt niet lekker. Hij prikt de naald ergens diep in mijn onderhoofd en God wat doet dat zeer! Hij prikt nog een keer en de pijn is, voor mij dan, echt niet te houden waarop ik zijn hand uit mijn mond sla en schreeuw “het is verdomme kerst hoor!!” De beul schiet in de lach en lenteoog vind het ook wel grappig….ik niet.
Ik heb pijn, veel pijn.
In een flits denk ik aan een folterkamer, en de mensen die daar het leven lieten, ergens in een ver verleden, zo moeten die zich gevoeld hebben. Ik kijk naar Sterre en haar angstige gezicht, ” Heb haar maar even terug in de wachtkamer gezet om haar een trauma te besparen, alvorens ze voor de eerste keer geboord gaat worden, en dan heb ik het nog steeds over de tanden natuurlijk.
Ik open de deur en de Marokkaanse jongen ziet de pijn in mijn ogen. Die heeft me natuurlijk ook wel horen schreeuwen, en ik ga terug in de futuristische stoel liggen terwijl ik denk, “beam me up Scotty” , maar vriend Murphy houdt hem tegen. Intussen heeft de tandarts de nieuwe spuit alweer gevuld en lijkt er helemaal klaar voor te zijn. Gemeen lachend kijkt hij me aan, of beeld ik me dat nu maar in en spoot me vervolgens nog drie keer vol. Ik trok bijna de leuning van de stoel af en bedenk me dat er leukere vormen van iemand volspuiten zijn, daar ben ik zeker van.
Ik kom net niet bij het hoofd van de beul met mijn voeten, hoezeer ik mijn best ook doe, helaas of misschien gelukkig, want ik zou hem echt geschopt hebben, en hard ook. De verdoving zit er in en ik bedenk me dat ik het ergste wel heb gehad nu. Weet nog dat ik ooit bij een eerdere kies, en een andere tandarts niet eens in de gaten had dat ie er uit was, en klamp me vast aan die gedachte. Helaas voor mij is het deze keer weer anders en echt, ik heb nooit eerder zoveel pijn gehad, niet normaal. Voor mijn gevoel is hij 5 minuten aan het trekken wat in werkelijkheid waarschijnlijk een minuut is en ik krijs het uit als een varken dat geslacht word.
Heb echt wel al een aantal dingen gebroken en gekneusd in mijn leven maar deze pijn is verheven boven alles.
Als ik dan een bevalling zie (heb er 4 mee mogen maken) en de pijn zie die een vrouw dan moet doorstaan, besef ik dat die veel meer pijn kunnen verdragen en als de mannen zwanger zouden kunnen raken ze veel minder sex zouden hebben. Een dikke trofee voor elk kind, voor alle moeders.
De tandarts is klaar en duwt een watje in mijn gat (in mijn mond dus) “Over een half uurtje mag je alles weer eten en drinken, veel succes ermee”en begeleid me naar de deur. Dat is dan weer goed nieuws want voor hetzelfde geld krijg je een antibiotica kuur mee naar huis….geen alcohol…
Ik stap de wachtkamer weer binnen en loop richting Marokkaanse jongen, kijk hem aan met mijn natte ogen en zeg “zoveel pijn heb ik nog nooit gehad” Met angst in zijn ogen bedankt hij me voor mijn opbeurende woorden, maar moet me gehaat hebben op dat moment.
Met mijn hand op mijn kaak ben ik naar huis gereden en een uur of vier later was er noig wat napijn maar zeer zeker draaglijk. De aspirines werkten weer gewoon en had weer rust in mijn hoofd, heerlijk. Mijn hoofd tintelt en ik voel me als herboren.
Toch wel een beetje kerstgevoel, en dat zonder boom…