We zijn laat. Het is best een eindje rijden en er moet door veel mensen tenslotte ook gewoon gewerkt worden met deze dagen. De angst dat het feest al begonnen is verdwijnt al snel als we de lange rij buiten zien staan. Gelukkig. Eenmaal binnen is het gezellig druk. Geen duwende mensenmassa, maar het idee dat je in een druk winkelcentrum loopt. Boven vinden we een mooi plekje en schuiven aan. Ik hoef er niet perse met m’n lip bovenop. Ik hoef hem niet aan te kijken, maar wil wel zijn gelaatstrekken kunnen zien. De emotie en ontlading.
Danny Vera doet Paradiso. Met zijn naam in grote verlichte retro letters achter hem slaat hij in zijn vet gebloemde pak met glanzende punten zijn eerste akkoorden. Kippenvel vanaf de eerste seconde. Hij doet niet alleen zijn laatste album, maar gooit er ook nog een paar ‘vette knallers’ door uit zijn megagrote repertoire wat hij in de loop der jaren opbouwde. De keuze van de setlist zal moeilijk zijn geweest, maar door hem en zijn prachtige wederhelft subliem gekozen. Alle nummers sluiten naadloos op elkaar aan. Van ballad tot uptempo country rock waarbij hij zijn stembanden tot het uiterste op de proef stelt.
Alles geven. Danny is nuchter. Nuchter en vooral dankbaar. Ondanks hij al vele jaren muziek maakt en vooral zijn ding doet, maakt een avond als deze hem zichtbaar gelukkig en dat laat hij dan ook blijken. Van jarenlang meters naast de schijnwerpers te hebben gestaan, heeft hij nu ineens een kleur van het vele en volle licht. Ook ik ken zijn muziek pas goed na de inmiddels wereldwijd bekende live uitvoering van ‘Rollercoaster’. Een maatje stuurde hem door via whatsapp, waarna ik er vervolgens nog minimaal 100 keer naar geluisterd heb. Prachtig puur, me rakend als een volle vuist in mijn gezicht. De toepasselijkheid droop er van af en daar was ik duidelijk niet de enige in. Zijn laatste album heb ik geopereerd. Ontleed en onderzocht en vervolgens onbedoeld uit mijn hoofd geleerd. Geweldige teksten met even zo mooie boodschappen. Dat maakt hem een mooi mens, zonder hem persoonlijk te kennen.
De nummers waar ik op hoopte komen voorbij, alsof hij wist dat ik kwam. Mijn belabberde zangtalent valt niet op omdat iedereen om me heen samen lijkt te smelten met de bijzondere muzikanten groep beneden ons. Een gemêleerd gezelschap met rasartiesten die allen hetzelfde doel hebben. Dat doel heeft niets met geld te maken, want wat ze hier doen, doen ze al jaren. Gepassioneerd bezig zijn met het mooiste in hun leven. Natuurlijk zijn ze blij met het succes, maar dan puur vanwege de erkenning. Een bevestiging dat hun creaties gewaardeerd worden, wat het alleen maar mooier maakt en de kracht geeft er nog jaren mee door te gaan. Paradiso is niet groot, maar wel een uitgelezen locatie voor een optreden als dit. Iedereen in deze prachtige zaal beleeft Danny Vera, niemand uitgezonderd. Een man naast me doet een stapje terug terwijl er plaats genoeg is aan de reling. Een moment waar kijken en luisteren bewonderen wordt, als kunst in een museum.
Hij dankt iedereen in de zaal voor de mogelijkheid. Voor de kaartjes die ze bereid zijn te kopen. Voor de moeite die ze hebben genomen helemaal naar Amsterdam af te reizen voor hem en zijn gevolg, waardoor hij de kans krijgt mooie dingen te kunnen blijven maken. Hij dankt zijn band, crew en zeker ook het oogverblindende ‘merchandise meisje’ die naast zijn vrouw ook nog eens zijn manager is. Alles oprecht en vanuit het hart. Als we naar de uitgang lopen staat hij onder aan de trap om de mensen ook persoonlijk nog eens te bedanken. Hij geeft alle tijd. Naast het poseren voor de vele selfies beantwoordt hij ook iedere vraag die hem ter ore komt.
Ik gun hem alles, maar ik weet bijna zeker dat zijn alles geen uitverkochte Arena zal zijn. Danny Vera is alles behalve een massaproduct. Geen burger van de Mac, maar haute cuisine.
Geen snelle snack, maar zorgvuldig proeven en genieten.
Dank aan alles wat Danny Vera maakt…