Onze trouwplannen zijn van de baan, ze is nu 6 en weet dat het niet normaal is maar vindt het nog wel vervelend te zeggen. Ze doet haar vlecht van gisteren los en zwaait de bos naar 1 kant. ” Kijk es pap, mooi he?”. ” Veel te mooi ben je” denk ik bij mezelf en ik lach angstig. Als we thuis komen zit mn oudste aan tafel en kijkt naar Sterre, dan weer naar mij. ” Zullen we haar met der 14 naar het klooster brengen, alsjeblieft?”. ” Een klooster, wat is dat pap”. Da’s niks liefje, wil je wat drinken?
Copyright © 2024 | levensliefde.com levensgewone verhalen - Deze website is mogelijk gemaakt door leeuw.design