In mijn jeugd waren er nog geen mobieltjes, ja, zo oud ben ik al. Mijn eerste, “soort van” mobieltje was een Kikker. Een heel gaaf dingetje die je alleen bij een zogeheten “Greenpoint” kon gebruiken. Natuurlijk had ik dat ding helemaal niet nodig, maar moest er wel een, gewoon om te hebben. Toen de gsm’s eenmaal uitkwamen kocht ik een Philips Fizz, een mooi hebbeding in die tijd met een gele voorkant. De “ellende” was begonnen en er volgden er nog velen. Ook ik heb de tijd gehad dat ik dat nieuwe model moest hebben, hoe dan ook. Al moest je er een abonnement bij nemen, hebben dat ding. Gelukkig ben ik daar van af. Niet van m’n mobieltje natuurlijk maar wel van die verslaving. De verslaving heeft helaas wel doorgezet in een andere vorm, want ik merk dat ik ook niet echt goed zonder kan, zoals velen. Vergeten doe ik hem zelden, want als in mijn auto stap, start en wegrij is het eerste dat ik doe naar mijn telefoon pakken. Mocht ik hem dan niet bij hebben ben ik nooit verder dan 5 minuten van dat ellendige ding verwijderd. Ja, ik ben ook verslaafd, maar in de tijd van nu is het geen verslaving meer te noemen eigenlijk. Het is een gebruiksmiddel geworden dat in het huidige snelle leven hoort en past. Het is “onderdeel van” en het enige probleem is dat we “het” moeten leren gebruiken. Het WhatsApp verhaal behoeft al enige gebruiksaanwijzing, bijvoorbeeld als het gaat om het al dan niet gelezen zijn van een “Appje”. Appen is ook een kunst op zich want als je op deze manier gaat communiceren, in plaats van praten met personen, dien je wel de juiste emoticons te gebruiken, wil je geen (echtelijke) ruzie krijgen. Als je hem op de juiste manier gebruikt kan het je leven een stuk gemakkelijker en aangenamer maken, daar ben ik wel van overtuigd. Ook ik heb zitten denken hoe ik dat nu aan moest pakken en ben er wel een beetje uit. Ik word namelijk best wel zenuwachtig van dat apparaat, en dat merkte toen ik een dag mijn telefoon niet bij had, vergeten en te ver weg om heen en weer te rijden. De rust die dan de hectiek overneemt is niet te beschrijven, heerlijk. Spannend ook wel wat je misschien allemaal gemist hebt aan Facebookmeldingen, Appjes en e-mails, het lijkt wel Sinterklaas. Waarschijnlijk niet nieuw, maar van de week kwam ik er achter. Aangezien ik helemaal nerveus wordt van de “Pling” die ook veel te hard staat omdat ik bang ben iets te missen, heb ik mijn toestel op “onderdrukt” gezet. Uiteraard hoor je dan helemaal niks en schrik je niet op bij de “Pling”en word je niet automatisch opgezadeld met het dilemma, “zal ik even kijken of niet”. Als je het niet doet blijft er in je hoofd spoken, “van wie, van wie?” waarna je zogenaamd naar de wc gaat om toch maar even te kunnen kijken. Nee, hij staat nu op onderdrukt en ik word niet uit mijn concentratie gehaald. Heel relaxed denk ik dan, “goh, straks eens kijken of ik een berichtje heb”. Geen stress want er kan net zo goed helemaal niks zijn. Soms vergeet ik het zelfs en kijk ik pas in de pauze. Dan heb ik er soms veel en heb ik de tijd te reageren, een heerlijk moment is dat.
Eind van deze middag was mijn telefoon leeg en had een spannende rit terug.
Zou ik een berichtje hebben en van wie, van wie?…