Boodschappen

Boodschappen doen is niet leuk. Ik haat het net niet maar het zal ook mijn hobby nooit worden. Het lijkt zo doelloos iedere keer, net zo doelloos als strijken, stofzuigen, zemen en meer van die ondankbare klusjes. Dan begrijp ik wel dat er dames zijn die op een gegeven moment de zin van het “huisvrouwenleven” niet meer zien, en heftig kunnen reageren als je met je vieze poten van buiten komt terwijl er net gedweild is, ik begrijp het volkomen.
Geen muntje voor een kar, lotgenoten die iets meer tijd hebben als ik staan te twijfelen voor de deur van de vriezer, altijd de deur die ik hebben moet. Omdat ik altijd bijna te laat ben staan vakkenvullers staan altijd voor “mijn” schap en wat ik graag wil hebben is natuurlijk net op. Als ik dan vraag of het nog ergens achter staat ligt het natuurlijk onderop de container, waardoor ik nog een minuut of 10 sta te wachten. Ik ben al laat, heb altijd haast en moet altijd plassen als ik daar rond loop. Waarom zie ik pas dat er “de tweede gratis” aanbiedingen zijn als ik diezelfde artikelen al in mijn kar heb liggen, alleen dan van een ander merk? Waarom kan ik de Wokkels nooit vinden? Waarom is altijd net de AlmhofMaracujaPerzikRoomjoghurt op en waarom zit er in de grote aanbiedingenbak nooit iets waar ik mezelf mee zou kunnen verwennen, gewoon nooit. Ik denk dat ik getest wordt soms. “boilingpoint” noemen ze het ook wel. Ik denk dat er camera’s hangen om, onder andere mij, in de gaten te houden. Kijken hoever ze kunnen gaan, wat het maximale is wat een doorsnee klant aankan tot hij of zij gaat gooien met spullen en kwaad wegrent, vloekend en tierend.
Een oud vrouwtje vraagt me of ik iets wil pakken voor haar, helemaal onder en achterin het schap. “ik kan er niet bij meneer, sorry”. Deze ene actie maakt al het bovenstaande weer ongedaan, ik was hier niet voor niks.
Ik kijk naar boven en zie inderdaad camera’s. Mij pakken ze niet…