Afgelopen weekend kom ik de 24uurs drogist binnen voor een rolletje “houmijnkniebijelkaar” tape. Als ik binnenstap staan er twee jonge meisjes (rond de 18/19) en een wat oudere man te wachten. Terwijl de man geholpen wordt aan zijn maagzuurtabletten staan de meisjes wat te smoezen met elkaar. Jonge meisjes doen dat wel vaker maar een van de twee kijkt telkens even om. Ik denk een van de meisjes te herkennen maar heb echt geen flauw idee waarvan, en daar wijt ik dan ook het omkijken een beetje aan. Ik lach vriendelijk en denk nog even door over een bepaalde connectie, maar vind er geen. Als de man afgerekend heeft zijn de dames aan de beurt. “U mag wel even voor hoor” zegt het ene meisje en ik begrijp het niet helemaal. “Nee, dat hoeft niet” antwoord ik, “ik heb geen haast, ga maar”. “Nee, gaat u maar, we weten nog niet precies…”en ze stopt met haar uitleg. Ik begrijp er geen zak van en aangezien de meisjes op een afstand van de balie blijven staan die het helpen onmogelijk maakt word ik gedwongen toch voor te gaan. Ik krijg mijn rolletje tape en betaal. Als ik weg stap en naar de deur wil lopen besef ik ineens dat ik aspirines vergeten ben. Op datzelfde moment zijn de meisjes dan toch maar aangeschoven en kijken verschrikt om als ik blijk toch niet weg te gaan. Ik zie aan de angstige oogjes dat ze me zo weer voor zouden laten maar dat durven ze niet meer voor te stellen. “Kan ik u helpen?” vraagt de baliedame aan de jonkies. “ze kijken eerst naar mij, dan naar de dame en dan mompelt een van de twee iets onverstaanbaars. Ik versta het niet, laat staan de dame achter het dikke glas. “Wat zeg je?” vraagt de baliedame hard. Weer brabbelt het meisje wat en weer verstaat niemand het. De dame achter het glas raakt enigszins geïrriteerd en vraagt nogmaals wat de meisjes nodig hebben. Weer kijken ze naar mij, kijken terug naar de baliedame. Een van de meisjes gaat dicht naar het raampje en doet haar hand naast haar mond. “Ik wil graag een zwangerschapstest” zegt ze duidelijk en kijkt niet meer mijn kant op. Geen van beiden trouwens. Ze kijken elkaar niet aan en wachten op het helderblauwe doosje. Als ze betaald hebben draaien ze uit mijn richting om en lopen naar de deur. “Hee!” roep ik. Verschrikt kijken ze allebei mijn kant op. “Ik ken jullie niet hoor” zeg ik lachend. Giechelend lopen ze weg.
Sterkte denk ik nog…