More is aan de laatste dag begonnen van zijn, samen met zijn oudste broer gemaakte, stappenplan voor zijn spreekbeurt. Altijd weer spannend of hij het weet te combineren met zijn drukke leventje. Voetballen, crossen, I pod’n, Playstationnen en Nickelodeon kijken. Wonderwel heeft hij alle hoofdstukken klaar en legt er de laatste hand aan. Hij doet twee keer een “generale” en blijft vrij kalm.
More is altijd wel kalm. Ik vermoed dat zijn eerste tattoeage op zijn onderarm zal zitten, met de tekst “komt wel goed”.
Hij is relaxed als hij zijn voordracht doet. Voor een danwel klein publiek nu nog maar het loopt. De zinnen mogen iets langer en er zit een verkeerde foto bij, maar verder is het goed in orde.
Hij doet het over “scholengemeenschap het Rijks” en ik ben blij te zien dat het hem interesseert. Hij weet alles en gaat zelfs nog even met zijn broer in discussie over de school. More heeft gelijk.
Ik was altijd als de dood voor spreekbeurten. Alleen voor de klas, een drama was het. Ik weet nog dat ik een keer een spreekbeurt samen zou doen met een klasgenoot, Hans van Andel. Het ging over auto’s en het enige wat ik deed was modellen op de poster aanwijzen met een stok. Uiteraard kwam ik daarna nog een keer aan de beurt. Ik heb toen 2 A 4tjes voorgelezen over Indianen en toen bleek dat de leeraar het wat aan de korte kant vond ben ik “zogenaamd” gaan zoeken tussen mijn spullen naar de andere twee blaadjes. Niet gevonden natuurlijk. Toch nog een 6 gekregen uit medelijden.
Nee, More is kalm en ik heb er wel een goed gevoel bij. Als ze naar bed gaan geef ik hem nog mee dat hij zich niet te druk moet maken, maar dat was hij al niet van plan. “Komt wel goed pa”.
Als ik rond twaalven besluit ook maar eens te gaan liggen hoor ik de slaapkamerdeur van Mores jongere broertje Storm opengaan. Met zijn ogen wijd open komt hij hevig trillend de trap af. Ik pak hem vast en vraag hem wat er is. “Ik maak me zo druk” zegt hij met bevende stem. “Waarom dan ventje” vraag ik bezorgd.
“Het Rijks pap, het Rijks”.
“Daar hoef jij je niet druk om te maken jongen, zover ben je nog niet”. “Ja, maar hoe moet dat nou”, zegt hij weer angstig. Ik vertel hem dat het niet zijn “pakkie an” is en maar lekker moet gaan slapen.
Ik neem hem mee naar boven en leg hem in mijn bed.
“Ik weet het niet meer pap, met het Rijks” zegt hij nog een keer en ik ga even naast hem liggen. Ik hou hem vast tot hij niet meer trilt en hij valt in slaap.
Ik aai ‘m nog een keer over zijn bol en fluister, “komt wel goed jongen”
Fijn dat er tenminste iemand is die zich drukmaakt over More zijn spreekbeurt.