Met een simpele “Senseo” in mijn hand stap ik de voordeur uit. De warmte komt me al tegemoet.
Hangend over de balustrade kijk ik naar de groene ogenschijnlijk gezonde bomen die mooier gemaakt worden door de zon. Ze fluisteren dat het een mooie dag gaat worden.
Iemand doet ergens zijn rolluik open en een ander klopt een mat uit. Het geluid van de in de verte lachende kinderen wordt overstemd door het geschater van de mijne binnen.
De zon in mijn gezicht geeft me het gevoel behandeld te worden en ik geniet van het moment.
Ik voel een arm om mijn middel: “Pap, gaan we al eten?”
Het leven kan mooi zijn.
Broodjes halen en roerei bakken…