Als klein, heel klein, mannetje van een jaar of 5/6 kreeg ik ooit een stripboek. Ik weet echt niet meer van wie maar het was een prachtig boek. Het verhaal ging over twee stoere autocoureurs die een helse rit ondernamen “de grote race” genaamd. Met hun rode bolide “de meteoor” namen ze deel aan een soort van Dakar rallye maar dan met sportwagens. Ze kwamen overal en maakten geweldige d…ingen mee.Ze werden bijvoorbeeld op een bepaald moment verscheept en de wagen die op het dek stond werd stiekem door een van hun tegenstrevers, “Maldon” genaamd, los gemaakt waardoor de wagen bijna overboord sloeg. Natuurlijk en gelukkig was Ted er net op tijd bij en wist de wagen op het schip te houden. Met het zweet in mijn handen bekeek ik de plaatjes. Ik kon het hele boek wel dromen, zo spannend vond ik het.
Ik weet ook niet meer hoe maar ben het boek later kwijtgeraakt. Nooit vergat ik de naam van mijn lievelingsboek met de twee “waaghalzen” Ted en Tom. Vorig jaar liep ik over een snuffelmarkt en zag een kraampje met kisten vol, vooral oude, stripboeken. Terwijl ik een beetje in de kisten sta te graaien komt er een man bij me staan die de kraam beheert.
“Kan ik je ergens mee helpen misschien?”.
Ineens denk ik aan mijn lang geleden kwijtgeraakte boek. “Ja, dat zou u wel eens kunnen misschien” zeg ik lachend omdat ik toch zeker weet dat hij dat boek niet zal hebben. “Ik had vroeger een stripboek, “Ted en Tom en de Monsterrace” en dat ben ik kwijtgeraakt”. “Oh zegt de man, die heb ik wel”.
Hij loopt naar een van de kisten en vist er zo mijn boek uit. Versteld sta ik hem aan te kijken. “Wilt u weten wat het kost meneer?” vraagt de man en slaat het boek open. Met open mond sta ik hem aan te kijken en eigenlijk maakt me die prijs niet eens meer uit. Hij staat daar gewoon met mijn oude liefde in zijn hand. Op de harde cover de “Meteoor” driftend in een gevaarlijke bocht met vlak daarachter de gevaarlijke “Maldon”.
“1,25 meneer, dat kost ie”. Ik schiet bijna in tranen en geef de man twee euro. Ik had er ook 50 euro voor overgehad, maar dat zeg ik maar niet. Weer zo blij als het kind van toen hou ik het boek stevig in mijn handen. Terwijl ik wegloop blader ik er in en besef ineens dat ik nu wel kan lezen.
Ik kende het alleen van de plaatjes. Na het lezen van het bloedstollende avontuur heb ik nog meer respect voor mijn helden en voor de manier waarop de die race uiteindelijk toch nog wisten te winnen. Ted en Tom, mannen van staal. Mijn helden!