Vergeten lunch dwingt me soms onderweg even een hapje te doen. Een simpel broodje is vaak wel voldoende dus besluit m’n pauze in een plaatselijke Utrechtse cafetaria te spenderen. Hangend aan een te klein barretje geniet ik van de vette hap. Voor me aan een tafeltje zit een jonge breedgeschouderde gast. Lekker onderuit werkt hij op het gemakje zijn maaltijd naar binnen. Ik kan zijn gezicht niet zien, maar zie hem wel telkens naar buiten staren, daar waar mijn bus geparkeerd staat.
Terwijl ik naar hem kijk vraag ik me af of iemand die het logo van mijn website op de bus ziet ook de moeite zou nemen de site daadwerkelijk te bezoeken. Te lezen wellicht. Ik hoor de jongen denken: ‘mxinfected, waar slaat dat nu weer op’. Als hij uitgegeten is ruimt hij netjes het kunststof overschot van het losbandige eten bij elkaar en loopt naar de afvalbak die een meter van mij vandaan staat. Zijn handen afvegend draait hij om en kijkt me aan. ‘Jij bent toch Olav?’, zegt hij met een vragende blik. Ik schrik een beetje van de onverwachte herkenning. ‘Eeh ja, dat klopt. Kennen wij elkaar?’, vraag ik schuldig. Hij lacht. ‘Nee, jij kent mij niet maar ik jou wel.’
Ik quote mezelf snel met: ‘Zo’n dikke kop vergeet je niet snel’. ‘Jij schrijft toch die stukjes over de cross?’. ‘Ja, dat klopt wel’, zeg ik verwonderd. ‘Ik lees ze vaak. Ze zijn leuk en vaak erg herkenbaar’. Aangezien ik makkelijker schrijf dan praat merk ik dat ik een beetje moeite heb met deze ontmoeting.
Dat ligt zeker niet aan deze jongen, maar soms weet ik niet goed wat te zeggen. We kletsen nog wat over zijn en mijn crosswereld tot hij aangeeft dat ‘het vrouwtje’ zit te wachten. Ik vraag zijn naam om hem te kunnen zoeken op Facebook. De uiterst stoere maar vriendelijke René loopt naar buiten. Zwaait nog een keer en verdwijnt in het verkeer. Herkenning is leuk, erkenning is lekker. Temeer omdat ik wel eens twijfel heb ik zulke momenten wel eens nodig. Schrijf ik niet teveel, of wellicht te weinig. Gaat het misschien te vaak over mijn eigen kroost? Ik weet heus wel dat ik niet bijzonder ben.
Ik wil ook helemaal niet de beste vader lijken. Ik wil wel het mooie herkennen en bewustmaken. Wakker schudden misschien een beetje. Even stilstaan bij het moois, heel even maar. Waarderen, respecteren en weer doorgaan. Iedere dag is er wel wat. Iedere dag. Iedereen.
Bedankt René…