Velen van jullie kennen haar niet. Manon is geen bekende Nederlandse. Manon is geen sporter en komt ook nooit op tv. Dat alles maakt haar zeker niet minder bijzonder.
‘Ik blijk heel snel te kunnen denken.’
Als kind liep ze achter. Niet ernstig maar toch leek ze een beperking met zich mee te dragen. Verstandelijk zat het goed, maar visueel was het minder. Door een ‘Nystagmus’, een oogaandoening die het opnemen van gelezen stof vertraagt kon ze niet mee met de rest van de klas. Daarom bleef ze zitten in groep 4. Omdat de beperking medisch erkend werd kreeg Manon extra tijd toebedeeld. Eerlijke extra tijd omdat hetgeen ze ziet niet meteen doorkomt in haar hersenen. Het vereist hoge concentratie om hier mee om te gaan. Resultaten te behalen. Toen ze noodgedwongen groep 7 en 8 op een andere school moest volmaken ging het beter. De leerkrachten hadden geen weet van haar voorgeschiedenis en zodoende kon ze blanco herbeginnen. Ze leerde er mee omgaan. Zo nu en dan draagt ze een bril bij het lezen. Dan blijven haar ogen wat rustiger. Ze demonstreert me wat er gebeurt als ze zonder nadenken, bril en concentratie rondkijkt. Haar ogen gaan dan heel snel heen en weer. Eng bijna. Ze heeft het onder controle gekregen en dat maakt het allemaal een stuk makkelijker. Toch heeft ze de extra tijd nog wel eens nodig. Leren doet ze makkelijk. Met een koptelefoon op voorzien van snoeiharde muziek leest ze rustig de stof door en neemt het op. Ondanks het allemaal niet vanzelf gaat heeft ze toch geen moeite met de saaie stof. ‘Ik blijk heel snel te kunnen denken. Begrijp dingen gewoon heel snel. Dat compenseert eigenlijk mijn ‘gebrek’ een beetje waardoor ik normaal op niveau mee kan met de rest.’
‘Dat heb ik altijd wel gevoeld hoor, die hulpvaardigheid’
Vroeger had ze een droom, of meer een plan. ‘Ik wil later een baan waar ik weinig hoef te werken, maar wel heel veel verdien’, had ze tegen haar ouders gezegd. Geen grapje en niet gelogen. Inmiddels is ze een paar jaartjes ouder en heeft ze die stelling bijgesteld. ‘Ik zou nu met een middelmatig salaris tevreden zijn als ik werk naar mijn zin zou hebben. Dat is dus wel eens anders geweest’, zegt ze lachend. Ze lacht graag en veel. Manon wil helpen. Nu gaat ze mensen helpen die met juridische vraagstukken te kampen hebben. ‘Dat heb ik altijd wel gevoeld hoor, die hulpvaardigheid’. Helpen en bijstaan in de warrige juridische wereld. Zoiets als de rijdende rechter, maar dan op kantoor. Met haar studie zit het wel goed. Ze vindt het alleen erg jammer dat ze niet de medische kant op kan omdat haar wiskundekennis te wensen overliet. ‘Ik heb eigenlijk nergens problemen mee, maar wiskunde is een ramp. ‘Jan heeft 15 meloenen en moet die verdelen onder…’. Dat delen ging nog wel. Toen er meerdere externe factoren in vermengd werden raakte ze verloren. Uit frustratie heb ik eens 6 appelflappen als antwoord ingevuld. Ook heeft ze de leraar nog gevraagd wat iemand in Godsnaam met 15 meloenen moet!?
Haar ouders blijven achter
Inmiddels heeft Manon haar zinnen gezet op een toekomst als juriste. Een tijdje geleden moest ze op jacht naar een stageplaats. Die vond ze. Niet zomaar een plekkie. Aanstaande donderdag vertrekt ze voor 7 maanden naar Auckland (Nieuw Zeeland) om daar haar stagetijd te gaan voldoen. Haar ouders blijven achter met gemengde maar gezonde gevoelens. Natuurlijk gunnen ze het haar als geen ander, maar het blijft toch je dochter die naar de andere kant van de wereld gaat. Haar vakgebied, Sociaal Juridische Dienstverlening en scheiding, is helaas niet zo ‘hot’ in Nieuw Zeeland, waardoor ze nu haar keuze heeft aangepast naar ‘scheiding en mediation’. Daar is altijd genoeg in te doen, welk land dan ook. Ze heeft haar toekomstige baas nog nooit gezien. Na een skypecontact van nog geen 15 minuten werd ze al aangenomen. Trots. Alle zaken zijn intussen geregeld. Ze heeft samen met een studievriendin een kamer gehuurd waar ze makkelijk samen kunnen verblijven. Niet al te luxe want de levensstandaard daar is vergelijkbaar met Amsterdam hier.
‘Vooral benieuwd naar mezelf’
Manon is vrij nuchter en vindt het eigenlijk helemaal niet zo spannend als ik dacht. Ze weet wat ze wil en vooral wat ze goed kan. ‘Eigenlijk ben ik het meest benieuwd hoe het is om alleen te wonen en alles zelf te moeten regelen. Vooral benieuwd naar mezelf dus eigenlijk’. Zelfs koken en wassen zijn nieuw in haar takenpakket. Misschien is dat wel haar grootste uitdaging, want qua werk heeft ze het allemaal wel uitgestippeld. Alles daarbuiten is nu ineens nieuw en spannend. Waar ze ook erg naar uitkijkt zijn de twee maanden vakantie die overblijven na haar stageperiode.
Ja, ik ken haar wel. Manon is mijn nichtje. Ik heb haar groot zien worden en van een klein hummeltje met een afgeplakt brilletje zien transformeren naar een mooie en sterke vrouw van 20 jaar die donders goed weet wat ze wil en daar ook luid en duidelijk voor uitkomt. Sterk in woord en daad. Kritisch naar een eventuele partner maar open en eerlijk. Ze zal gemist worden maar gaat het leven wel leren. Daar en hopelijk straks ook weer hier…
Heel veel succes Manon! x
