Geen categorie

Mijn moeder woont sinds m’n Pa overleed alleen in het bos. Nee, ze is niet zielig, absoluut niet. Ze kan erg goed alleen zijn, bijna graag zelfs. Ze doet ook nog zoveel mogelijk zelf. “Laat me nou, da’s therapie” zegt ze dan ook steevast als we de afwas willen doen na een heerlijk ouderwets bereid maal. Haar enige echte kwaal is reuma waardoor het lopen behoorlijk stagneert. Haar …“Mercedes” (rollator) staat haar hier trouw in [lees verder]

Al vanaf het moment dat Metropolis in Antwerpen opende ben ik nooit meer naar Cinemactueel geweest. Cinemactueel is een “normaal formaat” bioscoop in Bergen op Zoom. Zoals deze zijn of waren er natuurlijk nog velen. Deze bioscopen met vooral kleinere zalen hebben volgens mij al jaren te lijden onder de opkomst van de groten. Het kan niet anders. Zoals ik zijn er velen die een “must… see” film alleen nog op een groot scherm willen [lees verder]

Vanochtend was het weer eens zo ver. Met drie kinderen bij elkaar is er natuurlijk altijd wel wat. Niet bijzonder, nee dat niet eens. Het normale gebeuren. Beetje duwen en trekken, zo gaat het meestal. Deze keer werd er geslagen. Aangezien er bij mij in huis niet wordt geslagen moest ik ingrijpen. Natuurlijk vinden de “mishandelingen” altijd plaats uit het zicht van mama, of in …dit geval papa. Wie ga je straffen, wie spreek je [lees verder]

Er hangt een magische sfeer als ik het rennerskwartier van het circuit Horensbergdam in Genk oprijd. Ik weet het. Het zijn gewoon coureurs, mensen zoals iedereen, maar toch. De nieuwe Suzuki’s staan netjes op een rij. Ook gewoon motoren, maar toch. Voor mij is het in ieder geval een magisch gevoel. Mannen waar ik huizenhoog tegenopkeek en kijk, en terecht, zijn hier en ga ik ontmoeten vandaag. Ik loop de trappen op richting tent en [lees verder]

Ik twijfel een beetje of ik wel voor het juiste huis sta. Geen nummer op het huis en ook niets op de ijzeren poort. Als ik twijfelend besluit te draaien doet er iemand de voordeur open.  Yentl, Kevins vriendin wenkt naar me. “Hier is het hoor, je zit goed”. Ze is supervriendelijk en met een brede lach geeft ze me een hand. Ze laat me binnen in het mooie en vooral grote huis. Niet opzichtig, [lees verder]

De eerste keer dat ik het gruwelijke nieuws op het journaal hoorde dacht ik, “oh, weer eentje”, meer niet eigenlijk. Het is inmiddels zo normaal ellende te horen. Je krijgt geen kans meer je ergens rot om te voelen. Het volgt elkaar te snel op, veel te snel. Nadat ik beter begon te luisteren naar de berichtgeving  besefte ik pas wat voor impact deze ramp moet hebben. Natuurlijk veel Nederlanders, maar ook de andere inzittenden. [lees verder]

    Yerseke is een dorp met respect. Respect onder de harde werkers. Veelal vissers die om 4 uur uit bed stappen om vervolgens tot een uur of acht in de weer te zijn. Weer of geen weer. Zo ook Peter Pekaar, de vader van Joëlle. Door zijn lange werkdagen is hij weinig thuis. Juist daarom kwam het slechte nieuws van zijn motorcrossende dochter als donderslag bij heldere hemel. Als je zelf een levensmotto hebt [lees verder]

De prachtige en zwaarverdiende podiumplaats in Zweden was voor velen een verrassing. Voor Nick zelf eigenlijk  niet echt. Het harde werk van de laatste maanden werd beloond, en hoe.  Zelf voelde hij het wel aankomen. “Ik voel me sterk” vertelt hij me opgewekt. “Niet alleen fysiek maar zeker ook in mijn hoofd zit het goed”. Het plezier is er weer en dan ben je al halverwege, aldus de 22 jarige “veteraan”. Geen echte veteraan natuurlijk [lees verder]

“Laat jij Rover nog even uit?”, roept moeder naar boven, als een soort bandje wat ze dagelijks afspeelt. Natuurlijk doet Sven dat, en maar wat graag ook. Moeder weet dat wel. Sven vertelt haar niks maar op de een of andere manier weet ze altijd alles. Raar wel vindt Sven. Bij Selma, het buurmeisje,  thuis hebben ze ook een hond en ook dat weet Svens moeder. Grappend laat ze Selma’s naam wel eens vallen en [lees verder]

Genietend van het zonnetje loop ik langs de boulevard als ik een jongetje zie lopen met een emmer. Ik vind hem meteen zielig met zijn witte bekkie, omdat hij zo triest kijkt. Een van mijn hobby’s is kinderen observeren dus loop ik een beetje zijn kant uit. Ik vermoed dat hij visjes heeft gevangen of iets dergelijks, ook al kijkt hij niet zo blij. Op een meter of twee afstand kijk ik hem aan en [lees verder]