Geen categorie

Je lichamelijke pijn is vergaan, genezen. Wat nog rest zijn de overblijfselen van het onrecht. Het duurde te lang, je had jezelf allang bewezen. Je weet het wel, gevoel en verstand. Het is al voorbij maar ze vechten constant. Je voelt het nog steeds of het de wond openrijt, het wordt wel minder hevig maar het is er nog altijd. Je wil graag door, maar na iedere drie stappen doe je er eentje terug. Het [lees verder]

“Ik heb het op film terug moeten kijken. Pas daar zag ik hoeveel mensen er waren”, zegt Edwin Vader enthousiast als ik hem vraag wat hij van zijn vuurwerkshow vond. Al drie jaar investeert hij met dit spektakel in zijn toekomst. “Natuurlijk kost het me geld, en heb geen idee hoeveel rendement ik er precies van heb”. Feit is wel dat het bezoekersaantal van de show inmiddels is verviervoudigd, en dat zegt toch wel iets. [lees verder]

Zolang ik al in m’n buurtsuper kom zit er een kassameisje die mijn aandacht trekt. Begrijp me niet verkeerd, ze is nog heel erg jong en ben er zeker niet verliefd op. Ze heeft gewoon iets over zich. Eigenlijk iets hards en afstandelijks wat haar tegelijk weer aantrekkelijk maakt op een bepaalde manier. Altijd als ik aan haar kassa sta heb ik de neiging iets meer te vragen dan het gebruikelijke “alles goed?”. Het grappige [lees verder]

Vanavond voor de laatste keer trainen, lekker. Even kijken of Pap z’n auto er al staat. Nee, nog niet. ’T Is nog vroeg gelukkig. Hij is er toch altijd wel op tijd en anders stuurt hij wel een appje. Nog even tv kijken dan maar. Mama zal me wel roepen als tie er is. Ja hoor, hij is er. Ik hoop niet dat hij over mijn 6- voor Engels begint maar dat zal wel denk [lees verder]

“Kom maar achterom” roept Mack door het halfgeopende raam. De ingang van “huize Bouwense” is blijkbaar aan de achterzijde van het huis. Huize Bouwense is Motorcross. Mack laat me binnen en ik krijg een “goeie” hand van hem. Een crossershand. Alles hierbinnen is besmet. Geplakt en op elkaar gestapeld. Trofeeën staan zelfs in het toilet. Geen toonzaal, maar een leefplaats, zoals een woning eigenlijk ook bedoeld is. Het begon allemaal jaren geleden met dochter Jacky. [lees verder]

Ben onderweg naar mijn moeder in Belgie als ik door vier agenten tot stoppen wordt gemaand. Ik zie het aankomen maar weet dat ik niks hoef te vrezen. Snelheid is goed, heb alles bij en geen druppel op. Laat maar komen dus. Trots kijkend laat ik mijn raampje zakken terwijl ik mijn handschoenenvakje al opengemaakt heb. “Heeft u gedronken meneer?” , vraagt de man me netjes. “Nou, ja” zeg ik, stevig in mijn rol. “Ik [lees verder]

Storten op gironummers, sms jes sturen of geld gooien in een collectebus. Ik weet het soms niet goed meer. Ik gun het de arme mensjes als geen ander maar heb er toch steeds meer moeite mee. Klopt die lijst wel die ik elke keer voorbij zie komen met die salarissen van topmannen die de hulporganisaties leiden? Zijn er nu eigenlijk wel strijkstokken en hoe lang zijn die nu werkelijk. Als ik hoor dat er hier [lees verder]

Ilyana Nelis woont in de hechte gemeenschap Waarde. Dat is een van de vele plaatsen waar ik nog nooit ben geweest. Moeilijk is het niet te vinden, maar had er eerder gewoon niks te zoeken. Daar kom je niet doorheen, daar moet je echt naartoe. Ilyana maakt foto’s. Veel en hele mooie. Zoals duidelijk blijkt uit haar fotomateriaal is ze verslingerd aan de natuur en alles wat daar bij hoort. Dieren in het algemeen. Paarden [lees verder]

Iedereen heeft een mening over de feestdagen. Er zijn er die het onzin vinden, geldklopperij, in het leven geroepen door de middenstand. Zeker, als je het allemaal heel zwart wit gaat bekijken is het misschien ook helemaal niet nodig. Maar als je de dingen dan toch zwart wit gaat bekijken zijn er ineens heel veel dingen en evenementen niet echt nodig. Sommige dingen zijn niet perse nodig maar wel heel leuk. We hebben veel grote [lees verder]

Meisje aan de deur. Vraagt of ik interesse heb iedere maand een druppel op een gloeiende plaat te laten vallen. Ik weet niet zeker waar de druppels zullen vallen. Al eerder waren ze opgelost vooraleer ze de grond van bestemming raakten. Raakten de plaat nooit. Van strijkstokken heeft ze nog nooit gehoord. Ik bedank en kijk haar na. Lief, tikkie naïef. “Als je een keer echt honger heb, kun je mee eten hier. Gratis”. Druppel [lees verder]